Σκέφτηκα διάφορες εισαγωγές για το συγκεκριμένο κείμενο, ωστόσο γι’ άλλη μια φορά κατέληξα στο μεγαλείο της απλότητας. Απλά, λιτά και απέριττα το λοιπόν… Το Vertigo δεν είναι ένας ακόμα metal δίσκος, αποτελεί την πεμπτουσία του τί θα έπρεπε να ορίζουμε στο σήμερα ως metal δημιουργία! Βαρύ να γράφεται κάτι τέτοιο, έ; Κι όμως… Για πάμε όμως να δούμε το γιατί, γιατί κι αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Όταν ένα πρόβλημα -όποιο κι αν είναι αυτό- αρχίζει να διογκώνεται, τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις για να μην σε πνίξει, είναι να το απλουστεύσεις, να το κάνεις ταλιράκια με λίγα λόγια και να το πάρεις απ’ την αρχή. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να το αποδεχτείς. Και οι Psyanide, αν και ηλικιακά πιτσιρικάδες, δείχνουν ως φυσιολογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι ότι έχουν κατανοήσει στο ακέραιο το πρόβλημα ή αν θέλετε τις παθογένειες του σήμερα, τόσο στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο γενικότερα, όσο όμως και σ’ αυτό καθ’ αυτό το πεδίο του metal που γουστάρουν ως μουσικό ιδίωμα ειδικότερα.
Και τί έχουν κατανοήσει; Μα το παράλογο των αντιθέσεων που κυριαρχεί, τόσο στην ευρύτερη κοινωνία και καθημερινότητα, όσο όμως και στην δική μας μουσική σκηνή, η οποία δυστυχώς κάθε μέρα που περνά -ως όμηρος πλέον του καταναλωτισμού που επιβάλλει το σύγχρονο μουσικοβιομηχανικό γίγνεσθαι- βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ανυποληψία των καιρών. Άνθρωποι τριγύρω μας μπερδεμένοι, βυθισμένοι στα άπειρα προβλήματα της καθημερινότητας, ανίκανοι χρονικά να παρατηρήσουν, να μελετήσουν και κατά συνέπεια να αντιδράσουν, βλέπουν τα πάντα να περνούν μπροστά από τα μάτια τους αμέτοχοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία!
Ένα μουσικό ιδίωμα, το metal, που γεννήθηκε ως φυσική ανάγκη των καλλιτεχνών της δεκαετίας του ’70 να αντισταθούν και να διαδηλώσουν τα στραβά των καιρών και συνέχισε τις επόμενες τρεις δεκαετίες της ζωής του ως το κατ’ εξοχήν ανεξάρτητο από τις μόδες όχημα αντίδρασης των νεών γενεών, την τελευταία εικοσαετία έχει αρχίσει να διολισθαίνει στον βούρκο αρχικά της εμπορευματοποίησης και κατά συνέπεια να μετατρέπεται στο απόλυτο trend στην εποχή της παντοδυναμίας των social media.
Δηλαδή, το ίδιο μουσικό ιδίωμα που κάποτε υπηρετούσε το μοτό του “fuck the system, fuck the rest, heavy metal is the best”, κατάντησε να έχει περάσει στην αντίπερα όχθη. Στην μετά covid μάλιστα εποχή, οι προσεκτικά παρατηρούντες, διακρίνουν ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει, με αρκετούς απ’ όσους κινούνται πέριξ και εντός του metal, να κάνουν χειρότερα καμώματα ακόμα και από τους πρωταγωνιστές της τραπ, ασχέτως εάν τους κράζουν σαφώς υποκριτικά για την ψευτοχλιδή που προβάλουν, αφού την ίδια ώρα στα δικά τους προφίλ στα διάφορα φατσοβιβλία γίνεται της ψευτοχλιδούμπας το κάγκελο!
Σημεία των καιρών; Ζήτω η τρέλα; Αυτό δεν είναι metal; Εάν αυτό είναι metal, τότε εγώ δεν είμαι σίγουρα metal-ας;
Όλες αυτές οι σκέψεις και πολλές ακόμα, κυρίως για τις συνέπειες που δημιουργεί η μοναξιά που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος, είναι όλα όσα μου δημιούργησε η μελέτη των στίχων του Vertigo. Στίχοι ατσαλένιο ξυράφι, που μόνο ο Διονύσης Κλόκας θα μπορούσε να αποδώσει με αυτό το ύφος, τόσο στο studio, όσο και στο πατάρι! Μουσική επένδυση που ξερνάει θυμό, θυμό για όλα αυτά που βιώνει στο σήμερα μία γενιά που πληρώνει το μάρμαρο της πολιτικής ανεγκεφαλίτιδας -ή εξαπάτησης εάν θέλετε να το γλυκάνετε- της γενιάς της μεταπολίτευσης. Μουσική, που δεν έχει σχέση εάν υπηρετεί το groove metal, εάν το παντρεύει με το μελωδικό death ή αν χώνει hard-core περάσματα για να τονίσει αυτό που θέλει να βροντοφωνάξει, σημασία έχει ότι είναι metal που έχει ψυχή! Τέτοια που είχα να ακούσω και να αγγίξει την καρδιά και το μυαλό μου πάνω από είκοσι χρόνια, για την ακρίβεια εικοσιένα, όταν κυκλοφόρησαν το debut album τους οι Nightrage του Μάριου Ηλιόπουλου (το οποίο παρεπιπτόντως επανακυκλοφόρησε επιτέλους σε βινύλιο, τσεκάρετε στην στήλη news)!
Κλείνοντας την παρουσίαση ενός πανανθρώπινου album, η παραγωγή του οποίου τσακίζει κόκκαλα και το εικαστικό του περίβλημα είναι αριστουργηματικό, θα ήθελα να προσθέσω ότι το Vertigo θεωρώ ότι αποτελεί ορόσημο. Και εξηγούμαι: Πέραν της παγκόσμιας αξίας του, το συγκεκριμένο album οριοθετεί μια νέα εποχή για την πόλη που εδρεύουν οι δημιουργοί του. Τί εννοώ; Ότι εάν το “Northcomin'” των Northwind το 1982 αποτελεί τον θεμέλιο λίθο, το “Demo 1987” των Sarissa το δεύτερο ορόσημο μιας εποχής και το “Seas of Eternal Silence” των Exhumation το 1997 το τρίτο, τότε σίγουρα το Vertigo είναι το ορόσημο μιας νέας εποχής για την μεταλομάνα Θεσσαλονίκη!
