Αν ασχολείσαι συγκεντρωμένα με το Ελληνικό black metal είναι απίθανο να να μην ξέρεις τους Μνήμα. Από το 2017 μέχρι και σήμερα, η παρουσία τους είναι συγκεκριμένη, συνεπής και ξεκάθαρη. Με θέση κλειδί σε ένα νέο κύμα σχημάτων που βγαίνει μπροστά διεκδικώντας θέση στον χάρτη.
Η μπάντα δεν γνωρίζει από τυμπανοκρουσίες, άλλωστε εδώ και 7 χρόνια κανείς δεν έχει έστω τη παραμικρή ιδέα ποιοι βρίσκονται πίσω από το σχήμα. Η παρουσία τους έχει να κάνει καθαρά με την κατάθεση σκοτεινής τέχνης μέσα από κυκλοφορίες και επιλεγμένες ζωντανές εμφανίσεις (οι οποίες έχουν μέχρι στιγμής λάβει χώρα επί ευρωπαϊκού εδάφους). 24 κυκλοφορίες μέσα σε μόλις μια εφταετία δεν είναι και μικρή υπόθεση αγαπητέ αναγνώστη. Demos, EPs, splits, συλλογές και full-length κυκλοφορίες, δείχνουν ότι η μπάντα επιλέγει να εκφράσει σχεδόν φωτογραφικά αυτά που θέλει τη δεδομένη χρονική στιγμή που επιλέγει, δίνοντας ταυτόχρονα ένα στίγμα ουσίας σε όσους ακολουθούν και παρακολουθούν.
Το δεύτερο full length των Μνήμα κυκλοφορεί στις 20 Μάρτη, CD στην Forbidden Keep, κασέτα στην Atrocity Altar, και LP στην His Wounds. Εμείς το εξασφαλίσαμε για μια εξονυχιστική παρουσίαση ένα μήνα πριν σκαρφαλώσει στα ράφια των δισκοπωλείων και στις ψηφιακές πλατφόρμες.
Το άλμπουμ περιέχει 4 κομμάτια για τα οποία πρέπει καταρχήν να αναφέρω πως έχουν ως αφετηρία το γνώριμο raw black metal ύφος του σχήματος. Και ναι μεν η αφετηρία μπορεί να είναι συγκεκριμένη όμως το μονοπάτι που τραβούν αυτές οι 4 συνθέσεις οδηγεί μπάντα και ακροατή, πομπό και δέκτη στην απόλυτη υπέρβαση. Οι Μνήμα με το δεύτερο αυτό full length τους χρησιμοποιούν το black metal ως όχημα σε μια πορεία αυτοκάθαρσης, κοιτάζοντας στα μάτια τον πιο αρχέγονο φόβο του ανθρώπου: τον φόβο του θανάτου. Ένα θεόρατο τόλμημα που παντρεύει την εξωστρέφεια της θανατικής αγωνίας με την εσωτερική μάχη των δημιουργών προκειμένου να ξορκίσουν τους δικούς τους δαίμονες. Το αποτέλεσμα; Σίγουρα η πλέον ακραία ηχογράφηση στον κατάλογο της μπάντας και ταυτόχρονα ένας δίσκος σημείο αναφοράς που ξαναφέρνει το black metal πίσω στις ρίζες του σκοπού και της υπόστασης του.
Οι 4 συνθέσεις που θα ακούσουμε εδώ έχουν μερικά πολύ βασικά σημεία αναφοράς:
Καταρχήν όσοι έχετε επαφή με υλικό της μπάντας θα έχετε ελπίζω καταλάβει το πιο καίριο στοιχείο της μουσικότητας του υλικού τους: Αναφέρομαι στις υπόγειες μελωδίες που ξεδιπλώνονται μέσα από το noise πλέγμα που αριστοτεχνικά φτιάχνει η μπάντα γύρω και μέσα από κάθε θέμα, κάθε κομματιού. Στο παρών full length οι μελωδίες αυτές συνεχίζουν να βρίσκονται στο μεταίχμιο του ηχητικού τείχους που υψώνεται σε κάθε τραγούδι, αλλά πλέον παίρνουν ρόλο πρωταγωνιστικό, υπηρετώντας ταυτόχρονα την απόλυτη ισορροπία της συνύπαρξης του raw με το μελωδικό στοιχείο.
Ιδιαίτερο ρόλο παίζει και το δομημένο development του υλικού. Η μπάντα από τη μια πλευρά χρησιμοποιεί την τεχνική της επανάληψης θεμάτων -φροντίζοντας να τα αφήνει για αρκετή ώρα στο προσκήνιο στα πλαίσια μιας σχεδόν ψυχαναγκαστικής πρακτικής-. Από την άλλη εξελίσσει σταδιακά το κάθε κομμάτι με τη λογική του συρσίματος του φιδιού που τυλίγεται επάνω στο θύμα του. Έτσι το κάθε τραγούδι οδηγείται σε μια αργή, σταδιακή κορύφωση με τα ξεσπάσματα να παίρνουν έναν χαρακτήρα λυτρωτικό. Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με την λύτρωση της τελευταίας πνοής.
Σπαρακτικά φωνητικά, σπηλαιώδης επικλήσεις υπό μορφή απαγγελίας, ουρλιαχτά στο βάθος του Ερέβους, συμπληρώνουν το ζοφερό γίγνεσθαι τούτου του πραγματικά μεγάλου άλμπουμ.
Δεν έχω πραγματικά να γράψω κάτι άλλο. Πρέπει σίγουρα να αναφερθώ στην υποδειγματική παραγωγή που πραγματικά εξυψώνει το υλικό και παρόλο που κρατά κάποιες lo-fi σταθερές, δεν ακούγεται στιγμή επιτηδευμένη. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχάσω το εξαιρετικό artwork του άλμπουμ.
Οι Μνήμα κυκλοφορούν την σημαντικότερη ηχογράφηση της πορείας τους. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι μπορεί να ακολουθήσει μετά από αυτό.
