Στα μέσα του Απρίλη, είχαμε μια κυκλοφορία που κινείται στα υπόγεια, εναλλακτικά ρεύματα της εγχώριας μουσικής σκηνής, ωστόσο μέσα από τις κατάλληλες διόδους καταφέρνει ήδη να αναδυθεί στην επιφάνεια της ευρύτερης ακρόασης καθώς προέρχεται από μια μπάντα που πραγματικά ξεχωρίζει.
Το δεύτερο άλμπουμ για τους Toxic Rabbits ονομάζεται Witches και χρειάστηκε να περάσουν πέντε χρόνια από το ντεμπούτο, City of Dead Lights, για να ολοκληρωθεί και να φτάσει στα ράφια των δισκοπωλείων και τις διάφορες ψηφιακές πλατφόρμες. Σε σύγκριση με το πρώτο άλμπουμ τους, η δεύτερη δουλειά τους είναι ίσως πιο κοφτερή, πιο απελευθερωμένη, πιο δυνατή, ίσως λιγότερο ατμοσφαιρική μα περισσότερο ευθεία και άμεση – πιο πανκ, με λίγα λόγια!
Αυτό δε σημαίνει πως στερείται μελωδικότητας. Αντιθέτως, η γλυκόπικρη χροιά της σκοτεινιάς είναι παντού, ακόμη και στα πιο γρήγορα και παιχνιδιάρικα τραγούδια. Σε καμιά περίπτωση οι Toxic Rabbits δεν αρνούνται τον post punk σκληρό πυρήνα τους και συνεχίζουν να βαδίζουν στα χνάρια των μεγάλων συγκροτημάτων που έρχονται στο νου μας καθώς τούς ακούμε: Siouxsie and the Banshees, Bauhaus, Joy Division, πρώιμους The Cure, ακόμη και The Cramps – δεν είναι ίσως τόσο σκιεροί όσο οι Xmal Deutschland, ούτε τόσο νευρώδεις όσο οι Skeletal Family, αν πρέπει να αναφέρουμε κάποιες κλασσικές μπάντες με γυναικεία φωνητικά, μα έρχονται πιο κοντά σε νεότερα σχήματα όπως οι Priests και οι The Wait.
Η καταπληκτική φωνή της Δανάης Κασίμη μοιάζει να παίζει ρόλους καθώς ξεδιπλώνει την αστική ποίησή της, με στίχους αγγλικούς όπου ενίοτε ακούγονται και μέρη στα ελληνικά. Τούτη η αφήγηση της ασχήμιας της πραγματικότητας του δικού μας εδώ και τώρα γίνεται στη μητρική μας γλώσσα χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης – κάθε άλλο, πέφτει σαν αλάτι στην πληγή, για να πονέσει και φυσικά, να αφυπνίσει.
Τα φωνητικά πλαισιώνονται από την υπέροχη κιθαριστική δουλειά του Απόστολου Λαγαριά (aka Strange C) που μεταλλάσσεται από σκληρή, ψυχεδελική παραμόρφωση μέχρι απαλή σαν χάδι αρμονία, βασισμένη στέρεα σε έξυπνα, αλάνθαστα τέμπο από τα ευφάνταστα τύμπανα του Γιώργου Δαμέλλου και τον κραταιό μπασοσυρμό του Δημήτρη Παπαϊωάννου (aka Dim Pap Man).
Πρέπει να τονίσουμε την ολοζώντανη αίσθηση του στούντιο ή του μικρού συναυλιακού χώρου που αποδίδει η ηχογράφηση και η μίξη του Δημήτρη Μισιρλή, καθώς δίνει μια ιδιαίτερη αξία στο άλμπουμ.
Το Witches δεν πρέπει να το παραβλέψει κανένας που αγαπά το σκοτεινό πανκ, ειδικά τον πιο σύγχρονο ήχο του. Είναι άρτιο, καλοδουλεμένο και με στόφα που κερδίζει αμέσως μια θέση στην καρδιά των πλασμάτων της νύχτας.
Ο χορός των μαγισσών έχει αρχίσει – μην αργείτε να μπείτε στον κύκλο!
