Συχνό θέμα συζήτησης μεταξύ των φίλων του σκληρού ήχου αποτελεί η ύπαρξη του κορεσμού στην μουσική που αγαπάμε. Το κατά πόσο υπάρχει η δυνατότητα εξέλιξης του ήχου και της δημιουργίας μουσικής που θα διαφέρει και θα οδηγήσει το ιδίωμα σε νέους δρόμους. Όταν δε η συζήτηση οδηγείται στο χώρο του progressive metal εκεί τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο, μια και η έννοια της «προοδευτικότητας» στον ήχο χρήζει πολλών ερμηνειών.
Οι Sympnea έρχονται εδώ για να μας δείξουν πως γίνεται! Φρέσκια μπάντα γεννημένη το 2022, έρχεται να μας συστηθεί με το ιδιαίτερα όμορφο και λυρικό debut album τους “Oceanic”.
Η μπάντα μας παραδίδει ένα άλμπουμ με αμιγώς progressive χαρακτήρα, στο οποίο ενσωματώνονται με άψογο τρόπο, folk στοιχεία, ατμοσφαιρικά μέρη, αιθέρια φωνητικά αλλά και growls.
Κύριος φορέας για την αισθητική του ύφους του δίσκου αποτελεί η χρήση της αρχαίας ελληνικής λύρας, η οποία στα χέρια της Ανθής Μποζοβίτη (η οποία είναι υπεύθυνη και για την εξαιρετική κιθαριστική δουλειά του άλμπουμ) προσθέτει μία μυσταγωγική και αιθέρια χροιά σε όλο το δίσκο, ορίζοντας την ταυτότητα και το ηχόχρωμα πάνω στο οποίο χτίζονται τα δαιδαλώδη riffs, το υπέροχα φωνητικά και οι φορτισμένες νότες στο πιάνο του Δημήτρη Γιαννόπουλου, ο οποίος έχει αναλάβει και το μπάσο αλλά και την μίξη και το master, καθώς και τα όποια growls υπάρχουν.
Όπως κάθε μυσταγωγία έχει και την ιέρεια του, έτσι και εδώ, η υπέροχη φωνή της Ραφαέλας Τσόι δίνει στον δίσκο μια γλυκιά και απόκοσμη χροιά, πότε απαγγέλοντας, πότε ψιθυρίζοντάς ή φυσικά τραγουδώντας, ντύνοντας υπέροχα τις συνθέσεις.
Από τις έντεκα συνθέσεις του η μία είναι ορχηστρική, ενώ οι τρεις είναι γραμμένες εξολοκλήρου σε ελληνικό στίχο. Θεματικά αγγίζονται διάφορες υπαρξιακές ανησυχίες που ταλανίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως το πέρασμα του χρόνου, η μοίρα, αλλά και κάποια πιο αισιόδοξα μηνύματα όπως αυτό της αρμονικής συνύπαρξης.
Τώρα αν μπορούσα περιγράψω την μουσική σαν μία εικόνα, θα συνέθετα ένα κάδρο που απεικονίζει πανέμορφο καταπράσινο αρχαιολογικό χώρο υπό το άπλετο φως του ήλιου δίπλα σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα. Έτσι αποδίδω την συνύπαρξή των προοδευτικών στοιχείων, των καταιγιστικών riffs και leads με τα παραδοσιακά στοιχεία, τα οποία όμως, όπως τα εκλαμβάνω, δεν έχουν στόχο να μας μεταφέρουν πίσω στον χρόνο, αλλά να δώσουν ένα αρχέγονο βάθος στην μοντέρνα αισθητική που υιοθετεί ο δίσκος.
Στο δύσκολο έργο να επιλέξω κάποιο από τα τραγούδια ως αγαπημένο θα διάλεγα το “Moires (Fates)”, το οποίο εκτός από συγκλονιστική σύνθεση έχει υπέροχους στίχους που αποδίδονται ως πρόζα. Βέβαια στα 50 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος δεν πρόκειται να συναντήσει κανείς υποψία filler ή στιγμή που να χαθεί το ενδιαφέρον του.
Την μπάντα πλαισιώνει επίσης ο Γιάννης Αρβανίτης στα τύμπανα, ο οποίος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.
Τέλος, να σημειωθεί πως την παραγωγή του δίσκου έχει επιμεληθεί το ίδιο το σχήμα και το ηχητικό αποτέλεσμα αναδεικνύει το υλικό τους στον μέγιστο βαθμό.
Γενικά μπορώ να πω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα υπέροχο άλμπουμ, με καλοδουλεμένες συνθέσεις υψηλού επιπέδου και αισθητικής, που προτείνω να ακουστεί από τους πάντες, εννοώντας και άτομα πέραν από το φάσμα του σκληρού ήχου, και φυσικά τους απανταχού progsters.
