Υπό τις φλόγες του μεσονυκτίου οι Stygian Oath προσκυνούν στον βωμό του heavy metal τους Priest του Painkiller, τους πρώιμους Omen, τους Crimson Glory κλπ., όπως οι ίδιοι δηλώνουν και δεν φοβούνται να το βροντοφωνάξουν στο ντεμπούτο τους, προσφέροντάς μας εννέα αγνές heavy metal συνθέσεις, σε έναν δίσκο διάρκειας 47 λεπτών. Οι θεματικές έχουν να κάνουν με τον πόλεμο, την καταστροφή, τον φονταμενταλισμό και λοιπές ανθρώπινες παθογένειες.
Το album ξεκινά με το “Raging Skies”, μία καταιγιστική σύνθεση με τις κιθάρες να καλπάζουν και την ερμηνεία του Άκη να μας προδιαθέτει για τα όμορφα πράγματα που θα ακολουθήσουν. Το πολεμικό κλίμα συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού με τα leads να δίνουν και να παίρνουν, ενώ η ρυθμική κιθάρα καλπάζει ασταμάτητα.
Ακολουθεί το “Finger on the Trigger”, το οποίο ρίχνει λίγο τους ρυθμούς. Η ερμηνεία του Άκη συνεχίζει να κινείται σε υψηλά επίπεδα και το ρεφραίν του είναι δομημένο με μία AC/DC-ική τεχνοτροπία. Το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου.
Το τρίτο κομμάτι του album, “Beyond the Grave”, είναι μία mid-tempo σύνθεση της οποίας το progression μου θύμισε λίγο τους Maiden της ύστερης εποχής του Dance of Death. Όμορφα leads για άλλη μια φορά ξετυλίγονται σε ένα αρκετά μακροσκελές ορχηστρικό, όχι όμως και κουραστικό, μέρος.
“Broken Mirror” για τη συνέχεια, επηρεασμένο από την πρόσφατη περίοδο της Σιδηράς Παρθένου. Ξεκινάει με μελωδία στην κιθάρα και εξελίσσεται σε mid-tempo ρυθμούς, συνθέτοντας ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.
Φτάνουμε στην μέση το δίσκου όπου δεσπόζει το ομότιτλο “Midnight Flames”, το οποίο είναι από τα καλύτερα του album, με το rhythm section να κάνει αισθητή την παρουσία του. “Under the Gun” και οι ταχύτητες αρχίζουν να ανεβαίνουν ξανά. Πολύ ωραία σύνθεση με δυστοπική θεματική και ένα killer δεύτερο μέρος.
Το “Seven Years of Death” ξεκινάει ήρεμα για να κορυφωθεί στη συνέχεια με μία έντονη συναισθηματική χροιά και διάρκεια πάνω από 6 λεπτά. Αποτελεί μια κραυγή αποτροπής από την καταστροφή στην οποία οδηγούμαστε. Άλλο ένα από τα καλύτερα του δίσκου.
Το “Onward to Victory” αποτελεί την έταιρη μεγάλη σύνθεση του album, με διάρκεια μεγαλύτερη των 6 λεπτών, ακόμη μια δυνατή σύνθεση με ωραίες ιδέες.
Και το καλύτερο έρχεται στο τέλος. “Holly Warrior” και από το εναρκτήριο riff καταλαβαίνει κανείς ότι έχει να κάνει με μια άκρως επική σύνθεση. Άρπισμα στην κιθάρα, με το μπάσο να οδηγεί τη φωνή, μέχρι το κομμάτι να αρχίζει να καλπάζει. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το οποίο εξετάζει την πλανεμένη πλευρά του φονταμενταλισμού. Ιδανικός τρόπος να κλείσει το album.
Το πρώτο βήμα των θεσσαλονικιών θεωρώ ότι είναι πολλά υποσχόμενο. Αυθεντικό heavy metal με πολύ ωραίες ιδέες και έναν τραγουδιστή που πιάνει πολύ υψηλή απόδοση. Η παραγωγή είναι ικανοποιητική. Το δε εξώφυλλο σκοτεινό και πανέμορφο. Ένα album που απευθύνεται σε όλους τους οπαδούς του σκληρού ήχου και δεν πρόκειται να απογοητεύσει κανέναν.
