Αυτό που κατά βάση με εντυπωσίασε στο νέο EP των Sorry… είναι πως ακούγοντας το υλικό φτάνω άμεσα στο συμπέρασμα πως εδώ έχουμε μια μπάντα που δεν επαναπαύεται στο υφολογικά της μοτίβο.
Παίζουν έναν αξιοπρόσεκτο συνδυασμό depressive black metal με post rock αναφορές και πραγματικά ο παλμός των τραγουδιών τους νιώθεις ότι αφοπλίζει τον ακροατή και αυτό πιστέψτε με είναι το δυνατό χαρακτηριστικό τούτης της μπάντας:
Αναφέρομαι στις εναλλαγές που θα σε πιάσουν σχεδόν στον ύπνο: από τα minimal clean θέματα, στις ευθείες αναφορές στην κληρονομιά του “Discouraged Ones” και από εκεί στα ξεκάθαρα black metal μοτίβα.
Ακόμα και τις φορές που τα θέματα ακολουθούν την λογική της επανάληψης -στοιχείο που δρα σχεδόν ως trademark στο ύφος που κινούνται- πρέπει να στήσεις προσεκτικά αυτί και να νιώσεις την επί της ουσίας μετάλλαξη του εκάστοτε θέματος ενώ οδηγείται σταδιακά στη κορύφωση του, εμπλουτιζόμενο με μελωδίες και υπόγειο groove, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στο “Suffering Will Shroud Every Sign of Happiness”.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν δείχνουν πως το σχήμα ενώ παραμένει πιστό στην υφολογική του κατεύθυνση, θέλει να δώσει το παραπάνω και όχι να βασιστεί σε λογικές αυτόματου πιλότου.
Τα σπαρακτικά φωνητικά σφάζουν με το βαμβάκι, ενώ το πιάνο που κυριαρχεί στο “Last Minute of Agony” απλά υφαίνει με νότες ένα πορτραίτο επιλόγου που επιβεβαιώνει τον τίτλο του.
Η κυκλοφορία μας έρχεται σε 10ιντσο βινύλιο ένα format που γουστάρω πάρα πολύ, οπότε τουλάχιστον για τη δική μου συλλογή υπάρχει μια θέση. Το ίδιο ελπίζω και για εσάς.
Το EP είναι εξαίρετο, οι Sorry… είναι μπαντάρα και οι φίλοι post blackάδες δεν πρέπει να ξεχνούν να ευχαριστούν τους Katatonia για την στροφή τους στην αστική ματαιότητα. Ναι τότε, κάποτε.
