Οι Mystfall είναι μια νεοσύστατη μπάντα ανερχόμενων αλλά καταξιωμένων μουσικών, που μας συστήνεται με ένα υπέροχο ντεμπούτο άλμπουμ, το οποίο κινείται στα μονοπάτια του συμφωνικού metal με γυναικεία οπερετικά φωνητικά, συνοδευόμενα από growls, όχι τόσα πολλά όσο θα ήθελα η αλήθεια είναι, αφού πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο μοναδικός Κώστας Μέξης των Aetherian και On Thorns I Lay.
Κινητήρια δύναμη πίσω από τη μπάντα είναι η Μαριαλένα Τρίκογλου, μία σοπράνο με συμμετοχές σε πασίγνωστες όπερες και συμφωνικά έργα καθώς και με αξιόλογες προσωπικές δουλειές. Η φωνή της δε, βγαίνει από άλλη διάσταση, αφού διαθέτει απίστευτο εύρος και χροιά, προσόντα που τα εκμεταλλεύεται στο έπακρο καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ.
Ο δίσκος αποτελείται από εννέα συνθέσεις, με την μία να αποτελεί πρελούδιο και έχει συνολική διάρκεια σχεδόν 40 λεπτών. Οι θεματικές κινούνται γύρω από ηθικά και υπαρξιακά ερωτήματα, καθώς και το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων.
Το έναυσμα δίνεται με το συμφωνικό “Resisting Heaven”, το οποίο μας δίνει μια πρώτη γεύση το τί θα ακολουθήσει. Για τη συνέχεια πιάνο και ξεκινάμε δυναμικά με το ομότιτλο “Celestial Vision”. Όλα τα στοιχεία που περιμένουμε σε ένα συμφωνικό metal κομμάτι είναι εδώ. Χορωδίες στο παρασκήνιο, πλήκτρα και ορχηστρικά μέρη και κάποια growls να μονομαχούν με την φωνή της Μαριαλένας, η οποία από το ξεκίνημα μας δίνει μία γεύση για τις απίστευτες δυνατότητες της φωνής στης.
Το “Centuries” συνεχίζει τον ονειρικό περίπατο, με μια συμφωνική εισαγωγή και αιθέρια φωνητικά, που κατά τη διάρκεια του τραγουδιού προσγειώνονται σε πιο γήινα μονοπάτια, μια γέφυρα με το δίπολο χορωδίας/φωνής τραγουδώντας λέξη – λέξη αλά Within Temptation, οδηγεί σε ένα όμορφο ρεφρέν, ένα μικρό πέρασμα growls και ένα όμορφο solo. Το κομμάτι κλείνει με τις δίκασες να παίρνουν φωτιά, καθώς οδηγούμαστε στο ρεφρέν για τελευταία φορά.
“Endless” με τα πλήκτρα να δίνουν πάλι το ρυθμό. Ωραίες κοφτές κιθάρες με τη φωνή της Μαριαλένας να αγκαλιάζει όμορφα το τραγούδι και μια παύση για το ορχηστρικό μέρος προς το τέλος ομορφαίνει την ατμόσφαιρα ακόμη πιο πολύ.
To “Silence” ξεκινάει με υπέροχα πλήκτρα, τα όποια συνοδεύονται αρχικά από έγχορδα, συνθέτοντας ένα μελαγχολικό τοπίο. Τα φωνητικά μπαίνουν και ένα συμφωνικό κρεσέντο ξεκινάει σιγά – σιγά και κορυφώνεται λίγο πριν την μέση του τραγουδιού. Στη συνέχεια έχουμε πάλι τα πλήκτρα να οδηγούν το τραγούδι, του οποίου το δεύτερο μέρος ακολουθεί την τυπική δομή μιας μπαλάντας.
Αισίως έχουμε ξεπεράσει την μέση και φτάνουμε στο “Kings Of Utopia”, το οποίο είναι από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου! Ξεκινάει δυνατά με την γέφυρα του τραγουδιού, up-tempo ρυθμός, με την κιθάρα να ζωγραφίζει πίσω από το κουπλέ. Τα συμφωνικά μέρη υπάρχουν στο βάθος να γεμίζουν τον χώρο, αλλά δεν λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, το ρεφρέν σύντομο και όμορφο, ένα ήρεμο πέρασμα μετά την μέση οδηγεί στα φωνητικά του Κώστα, με το τραγούδι να τελειώνει όπως ξεκίνησε. Καταπληκτικό.
Το “Moral Compas” ξεκινάει συμφωνικά, με mid-tempo ρυθμό και μένει πιστό στο πνεύμα του album. Ακολουθεί το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, το “The Balance Of Time”, το οποίο θεωρώ ότι είναι ένα έπος τσέπης (λόγω διάρκειας). Όμορφη εισαγωγή σε πολύ ήπιους ρυθμούς, η οποία οδηγεί σε ένα συμφωνικό ξέσπασμα. Το κουπλέ επιστρέφει για λίγο σε ήρεμους ρυθμούς πριν τα growls απογειώσουν το κoμμάτι, καθώς συνδυαζόμενα με τα γυναικεία φωνητικά, οδηγούν σε μια ηχητική κορύφωση, με το μοτίβο στη συνέχεια να επαναλαμβάνεται για να το διακόψει ένα πάρα πολύ ωραίο lead που μας πετά στο τελευταίο μέρος της σύνθεσης, όπου τα φωνητικά συνοδεύονται από ένα πάρα (μα πάρα) πολύ ωραίο ηχητικό χαλί από πλήκτρα, με τα φωνητικά του Κώστα να μετατρέπουν την ατμόσφαιρα σε πιο τραχιά μέχρι το φινάλε. Αγαπημένο μου από το άλμπουμ.
Τελευταίο μα όχι έσχατο, το “Freedom Path” ξεκινάει επιθετικά και συνεχίζει σε υψηλούς ρυθμούς, για να μας δώσει το καλύτερο σόλο του δίσκου, με την κιθάρα να συναγωνίζεται τα πλήκτρα. Πάρα πολύ δυνατό τραγούδι, κλείνει ιδανικά τον δίσκο.
Η παραγωγή από τον Διονύση Χριστοδουλάτο των Sorrowful Angels, συμβάλλοντας και στο songwriting, είναι κρυστάλλινη. Τα συμφωνικά στοιχεία είναι τοποθετημένα ισότιμα με τα υπόλοιπα όργανα, με ουσιαστικό ρόλο όταν πρέπει, ενώ άλλες φορές χρωματίζουν τον ηχητικό καμβά στο βάθος των κομματιών.
Η μπάντα διψάει για μουσική πιάνοντας υψηλά επίπεδα απόδοσης. Το εξώφυλλο είναι μια όμορφη δημιουργία της Σέβης Σπανού, η οποία μεταξύ άλλων έχει επιμεληθεί το cover των Cyclopean Walls, (στους οποίους έχω μία lovecraft-ιανή αδυναμία), δίνοντας μια ταυτότητα τόσο για τις θεματικές όσο και για το ύφος που δίσκου.
Εν κατακλείδι, οι φίλου του συμφωνικού metal μπορούν να πανηγυρίζουν. Πρόκειται για μία άκρως ποιοτική και προσεγμένη δουλεία που θέτει ψηλά τον πήχη για τη συνέχεια. Τέτοιες κυκλοφορίες με το καλημέρα, μας κακομαθαίνουν.
