Ένα συγκινητικά υπέροχο άλμπουμ επικού black metal, που τιμά τη σχολή που αναπτύχθηκε στη χώρα μας μέχρι τα μέσα των 90’ς και από κάποιες επιλεγμένες μπάντες λίγο αργότερα.
Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τον όρο hellenic black metal μιας και έχει αρχίσει να ξεφτιλίζεται τελευταία από διάφορους φλώρους και facebook ομαδούλες. Επιπλέον όταν αυτός ο ήχος άκμασε, ο όρος δεν υπήρχε καν και καλά έκανε.
Από την άλλη, εδώ έχουμε μια μπάντα που αντιμετωπίζει με σεβασμό την μουσική κληρονομιά της και την στιχουργική της, η οποία πραγματεύεται θέματα για την αρχαιότητα, τη φύση, την φιλοσοφία κτλ.
Ο Δημήτρης Κοντογιάννης από τους Katavasia και Riffobia, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε όλα τα όργανα, το ίδιο και η Astraea στα φωνητικά. Οι απαγγελίες της δε, ανατριχιάζουν.
Με την κυκλοφορία αυτή ένιωσα ότι βρίσκομαι στο 97-98 και ανακαλύπτω αυτή τη θαυμάσια μπάντα από τα Τρίκαλα. Ένιωσα νοσταλγία… Βλέπεις το black metal τότε στη χώρα μας έσφυζε από ζωή και έμπνευση. Ευτυχώς υπάρχουν μπάντες που κρατάνε αναμμένη τη φλόγα.
Επίσης το “Trumpets of Ear” είναι η καλύτερη μίξη Hellhamner / Aura Noir που θα ακούσετε τελευταία. Δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ, αλλά τα σπάει. Εξάλλου η μπάντα έχει και κάποια διάσπαρτα thrash στοιχεία στον ήχο της, στοιχείο που συναντάμε και στις παλαιότερες δουλειές της.
Θέλω να τονίσω επίσης πόσο βιωματικά αντιμετωπίζει η ελληνική επαρχία το black metal! Ένα μεγάλο μέρος των αξιόλογων ελληνικών black metal κυκλοφοριών που ακούω προέρχεται μακριά από τη πρωτεύουσα. Τυχαίο; Σίγουρα όχι: Την στιγμή που ο μέσος Έλληνας χιπστεράς / έντεχνος (λες κι όλα τα υπόλοιπα είναι άτεχνα)” ψάχνει “αποδράσεις” στα πανηγύρια της Ικαρίας για να βρει “επαφή με την παράδοση” -πάντα με την πιστωτική του μπαμπά φυσικά-, ο -ένας, δύο- Θεσσαλός -βάλε ότι μέρος θες- χρησιμοποιεί την τέχνη του black metal στην οποία είναι ταγμένος, ως το απόλυτο βιωματικό όχημα που περικλείει μέσα το γίγνεσθαι του κάθε τόπου -όχι με μια καρμπόν τοποθέτηση μέσα στα κομμάτια ντε και καλά (φάση προηχογραφήμενα κλαρίνα ξέρω γω), αλλά με μια αύρα η οποία αγκαλιάζει την μουσική.
Εργοστάσιο / δουλεία όλη μέρα και το βράδυ, τζάκι, τσίπουρο και black metal riffing, από τα Τρίκαλα μέχρι την Πτολεμαΐδα και από την Καλαμάτα μέχρι του διαόλου τη μάνα, το black metal μπορεί να είναι πραγματικό μέσο έκφρασης. Έστω για μια χούφτα ανθρώπων και το υπόγειο δίκτυο που στήνουν μεταξύ τους και με άλλους ομοϊδεάτες εκτός συνόρων -συνεργασίες ή απλή ανταλλαγή έργων-.
Αυτά τα λίγα είχα να παραθέσω για αυτό το μικρό αριστούργημα των Melas Selas. Τα υπόλοιπα θα σας τα πει η μουσική.
