Ντεμπούτο άλμπουμ για τους Lethal Fate από την Λιβαδειά, οι οποίοι κάνουν το πρώτο βήμα της δισκογραφικής τους καριέρας παρουσιάζοντας μας εννέα συνθέσεις διάρκειας 55+ λεπτών. Η μπάντα κινείται στα μονοπάτια του κλασικού heavy metal, χωρίς να λείπουν από τις συνθέσεις τους στοιχεία από τον επικό power ήχο, ενώ σε κάποια σημεία υποβόσκει και μία αύρα από Symphony X/ Fates Warning.
To Argonauts είναι ένα άλμπουμ που εμπεριέχει πολλά και όμορφα πράγματα. Έτσι έχουμε την καταιγιστική Running Wild έναρξη με το “Breaking the Chains”, την ατόφια heavy πλευρά με τραγούδια όπως το “Knight of the Dunes” και “Edge Of Madness”. To “Lost in The Night” μου έβγαλε μία πολύ όμορφη 80’s in your face αίσθηση. Το “Returning Home” κουβαλά ένα μαγευτικό sci fi touch και το “Time Of War” είναι μία επική σύνθεση με έντονο αντιπολεμικό μήνυμα.
Αφήνω στο τέλος τα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια γιατί έχουν αρκετό ζουμί. Από το εναρκτήριο legato του “Between Zero & One” καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια επική σύνθεση. Mid-tempo ρυθμός, οι κιθάρες και το μπάσο καλπάζουν. Μια πολύ ενδιαφέρουσα θεματική για την κοινωνία και την κοινωνική απομόνωση. Το “Sworn To Secrecy” αποτελεί την αγαπημένη μου σύνθεση. Μία επική διαδρομή σε έναν φανταστικό στοιχειωμένο κόσμο. Πάρα πολύ ωραίος ρυθμός και όμορφες ιδέες βρίσκουν θέση εδώ, σε ένα πολύ όμορφο τραγούδι.
Ο δίσκος κλείνει με το πρώτο μέρος του πιο διάσημου road trip της ελληνικής μυθολογίας. Το “Argonaut Part 1” είναι και το ποιο φιλόδοξο κομμάτι του δίσκου. Η διάρκειά του είναι σχεδόν εννιάμισι λεπτά και ουσιαστικά μας εισάγει στον κόσμο του μύθου του Ιάσωνα, πράγμα που σημαίνει ότι η μπάντα έχει στο μυαλό τις να ολοκληρώσει την ιστορία σε αρκετά τραγούδια και αν κρίνω από το δείγμα που κατέθεσε, ανυπομονώ.
Η ηχογράφηση, η μίξη και η παραγωγή πραγματοποιήθηκαν στα Infected Studios. Το πανέμορφο artwork είναι μια δουλειά του Νίκου Λύτρα. Η μπάντα εμφανίζεται πολύ ορεξάτη και δεν σε αφήνει καθόλου να πλήξεις, αφού υπάρχει πληθώρα ιδεών και εναλλαγών στις συνθέσεις. Τα leads και τα solos είναι προσεγμένα και ουσιαστικά, ενώ τα φωνητικά πατάνε όμορφα πάνω στις μελωδίες και σε πολλά σημεία μου θύμισαν ελαφρώς την χροιά του Dickinson των τελευταίων 2-3 άλμπουμ του θηρίου.
Νομίζω ότι το άλμπουμ θα ακουστεί ευχάριστα από όλους τους οπαδούς του metal, ενώ υπάρχει πληθώρα εξαιρετικών στιγμών που ξεσηκώνουν. Στην περίπτωση δε, που ο ακροατής του δώσει ακούσματα, θα ανακαλύψει κρυμμένα διαμαντάκια σε πολλά σημεία του.
