Όταν ένα συγκρότημα, αποτελούμενο από νεαρούς μουσικούς και όχι καραβάνες του χώρου, καταφέρνει μόλις με το δεύτερο άλμπουμ του να δημιουργήσει αυτό που κατάφεραν οι Amken στο σύνολο του Passive Aggression, σημαίνει ακριβώς το αυτονόητο, ότι βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά σε μία μπάντα, που αν όλα στο μέλλον κυλήσουν ομαλά, είναι “καταδικασμένη” να πρωταγωνιστήσει.
Και εξηγούμαι: Για να καταφέρεις το ηχητικό αποτέλεσμα που παρουσιάζουν οι Αθηναίοι στα 34,5 περίπου λεπτά που διαρκούν οι οχτώ συνολικά συνθέσεις τους, θα πρέπει α. να έχεις αστείρευτη έμπνευση -σε μουσικό και στιχουργικό επίπεδο- β. να έχεις δουλέψει ατελείωτες ώρες τα μέρη, τη δομή και την ενορχήστρωση των κομματιών γ. να έχεις λιώσει κυριολεκτικά στις πρόβες και δ. να είσαι απόλυτα μουσικά καταρτισμένος, γιατί σε όσο καλό παραγωγό κι αν απευθυνθείς, η ρημάδα η πηγή και το παίξιμό σου, δεν αναβαφτίζονται.
Αν τώρα σε όλα τα παραπάνω προσθέσετε και ένα πραγματικά καλό παραγωγό, μπόλικες εργατοώρες πάνω από τα κανάλια της μίξης κι ένα εντυπωσιακό mastering, τότε ναι, δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι νεαροί θεωρούνται μία από τις πλέον ανερχόμενες δυνάμεις στον πλανήτη του thrash metal.
Τεχνικό -αλλά ευκολοχώνευτο- και σε σημεία -επιτέλους από κάποιους- μελωδικό thrash metal πολλών τόνων βάρους, όπως μέχρι σήμερα και σε αυτή την υπέροχη “συνταγή” δεν έχει από κανένα παιχτεί!
Τέλος, ανασύροντας από το νου μου τις δύο συναυλιακές εμπειρίες που έζησα βλέποντάς τους στο πατάρι και χαζεύοντας την απίστευτη εξωφυλλάρα τους επάνω στο γραφείο, προσδοκώ απλά το επόμενο “χτύπημά” τους για να επιβεβαιωθώ. Με αυτούς εδώ τους μάγκες, θα έχουμε θέμα και… μέλλον!
