Η αναβίωση του death ιδιώματος στην χώρα μας είναι γεγονός, με πάμπολλές μπάντες να κυκλοφορούν αξιόλογους και πολύ ποιοτικούς δίσκους. Και αν η παραπάνω πρόταση αποτελεί και ένα ευφυολόγημα με τον τίτλο του album τους, οι Abyssus δεν αστειεύονται και επιστρέφουν δυναμικά με το δεύτερο άλμπουμ τους, κάνοντας τους προπάτορες της εγχώριας σκηνής (βλ. Death Courier π.χ.) να φουντώνουν από περηφάνια για την σπορά που φύτεψαν σχεδόν σαράντα χρόνια πίσω και η οποία συνεχίζει να ευδοκιμεί.
Ο δίσκος αποτελείται από επτά συνθέσεις και έχει συνολική διάρκεια 33 λεπτά. Μπορώ να πω, ότι έχουμε να κάνουμε με έναν old school death metal δίσκο, με thrashy περάσματα δυναμίτη, έτοιμο να κατεδαφίσει τα ηχεία μας.
Η καταιγίδα ξεκινάει με το “Metal of Death” και μιας πιάνει από τα μαλλιά με το καλημέρα. Άκρως επιθετικά riffs, υψηλές ταχύτητες και αρκετά μαυρομεταλλική θεματολογία, μας εισάγει ιδανικά στον κόσμο των Abyssus. Το “The Ten Commandments” που ακολουθεί, συνεχίζει το σφυροκόπημα με ένα εκπληκτικό riff να συνοδεύει τα φωνητικά, κιθάρες σολάρουν ανελέητα, οι ταχύτητες ηρεμούν λίγο προς το τέλος πρόσκαιρα και οι εντολές του θεού μας παραδίνονται χαραγμένες αυτή την φορά σε βινύλιο.
Το “Uncertain Future” διακατέχεται από μία απλότητα και παράλληλα ένα πλουραλισμό που κάνει το κομμάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Μπορεί όντως το μέλλον να είναι αβέβαιο και ζοφερό, το βέβαιο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα πολύ καλό τραγούδι.
“The Beast Within” ξεκινάει με μια φοβερή εισαγωγή για να μας γαζώσει. Τα αρχέγονα ένστικτα υπερτερούν της συνειδητότητας και τότε κανένας δεν είναι ασφαλής! Τα τύμπανα βρυχώνται και οι κιθάρες βγάζουν φωτιές.
Και αν ότι ακούσαμε μέχρι εδώ ήταν πολύ καλό, το άλμπουμ στο δεύτερό μισό του απογειώνεται. Το στίγμα δίνεται με την ποντιακή λύρα να θρηνεί με ένα σπαρακτικό μοιρολόι, το οποίο οδηγεί σε μια έκρηξη οργής και δυναμισμού. Το “Genocide” μιλάει για την γενοκτονία των Ποντίων, αλλά οι στίχοι κουμπώνουν σε κάθε αντίστοιχη πράξη μίσους και ξεριζωμού. Οργισμένες κιθάρες και τραχιά φωνητικά. Από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου.
Λίγο πριν το τέλος το “The Witch”, που είναι και το μικρότερο κομμάτι του δίσκου, έρχεται να μας στοιχειώσει με τους απόκοσμους στίχους του. Συγκαταλέγεται και αυτό στις καλύτερες στιγμές του album.
Το τέλος έρχεται με έναν αναπάντεχο αλλά πολύ ευχάριστο τρόπο. “When Wolves Are Out to Hunt” λοιπόν και ξεκινάμε με death doom εισαγωγή. Στην πορεία οι ταχύτητες σταδιακά ανεβαίνουν, αλλά όλο το κομμάτι διακατέχεται από μια μελωδικότητα που του ταιριάζει πολύ. Το τραγούδι είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια του δίσκου με συνολική διάρκεια τα σχεδόν 7 λεπτά. Από τις κορφές του άλμπουμ και προσωπικό αγαπημένο.
Συνολικά μιλάμε για έναν πολύ καλό δίσκο. Η παραγωγή βγάζει μια old school αισθητική, ελαφρώς στερημένη από όγκο. Το εξώφυλλο είναι μια εικαστική δημιουργία του τεράστιου Andreas Marschall και νομίζω ότι αντικατοπτρίζει άψογα το μουσικό κομμάτι του δίσκου. Το δεύτερο βήμα των Abyssus αποτελεί σαφή πρόοδο και εξέλιξη στην πορεία του group. Οι φίλοι του ατόφιου death metal θα λατρέψουν την κάθε πτυχή του, όπως πιστεύω ότι θα αγαπηθεί και από κάθε οπαδό του ακραίου ήχου.
