Συγκλονιστικό!!! Στην περίπτωση του “Forthcoming Humanity” δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τις λέξεις δίσκος, άλμπουμ. Εδώ οι Yovel καταθέτουν ένα αριστουργηματικό έργο, υψηλής αισθητικής, ενσυναίσθησης και ομορφιάς. Έχοντας σαν βάση black metal δομές, αφήνουν την δημιουργικότητα τους ελεύθερη και δεν διστάζουν να υιοθετήσουν ακουστικές φόρμες, όπου αυτό κρίνεται σκόπιμο.
Μπορώ να πω ότι πραγματικά η ακρόασή του ήταν και παραμένει μια συγκλονιστική εμπειρία, που με άγγιξε και με αγγίζει βαθιά. Το συγκρότημα πατάει πάνω στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη και παραδίδει ένα κολάζ ιδεών, με βαθύ ιδεολογικό υπόβαθρο που συγκλονίζει! Βάζοντας στο επίκεντρο το ιδανικό της ελευθερίας, παίρνουν αποσπάσματα από το έργο του και πότε τα ντύνουν πάνω από ένα επιβλητικό ηχητικό χαλί, πότε τα χρησιμοποιούν ως πηγή έμπνευσης για να συνθέσουν τις δικές τους στιχουργικές ιδέες.
Έτσι, στα 43 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος έχουμε το χρονικό του εμφύλιου σπαραγμού, αφουγκραζόμενοι τις κραυγές των κατατρεγμένων, αυτών που δεν λύγισαν και προτίμησαν να θυσιαστούν για το δίκαιο του αγώνα, από το να σωπάσουν και να καταντήσουν απολειφάδια ενός σαθρού συστήματος. Εδώ να πω ότι έχει γίνει τρομερή δουλειά στην επιλογή των αποσπασμάτων του έργου του Λειβαδίτη. Στίχοι που δημιουργούν δυνατές εικόνες στο νου, συνδυάζοντας λυρισμό και ωμότητα.
Τρομερή επιλογή και η φωνή που έχει αναλάβει να απαγγείλει τους στίχους. Η Αντριάνα Ανδρέοβιτς δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, αφού η φωνή της έχει την απίστευτη μεταδοτικότητα, που ομολογώ με έκανε ουκ ολίγες φορές να ανατριχιάσω.
Τα δύο πρώτα τραγούδια “Debout Les Morts”, “Peace” ουσιαστικά αποτελούν ένα ενιαίο πόνημα αποτελούμενο από αποσπάσματα από το έργο «Φυσάει Στα Σταυροδρόμια Του Κόσμου» του 1953. Το πρώτο υιοθετεί αποκλειστικά ακουστικές δομές, ενώ στο δεύτερο έχουμε ένα τρομερό black ξέσπασμα από την μέση και μετά που συγκλονίζει.
Ακολουθεί το “Woe to the Vanquished” όπου ακούμε τα λόγια του Αμερικάνου πολιτικού ακτιβιστή Paul Robeson, σχετικά με την δράση του κατά τον Ισπανικό εμφύλιο, όπου κατά τη διάρκεια των συναυλιών υιοθέτησε αντιφασιστικό λόγο και συγκέντρωνε χρήματα για να στηρίξει τους άστεγους του πολέμου. Το τραγούδι είναι μα τραχιά σύνθεση που με αριστουργηματικό τρόπο ξεκινάει με το ερώτημα που είναι η ειρήνη που κερδήθηκε (στο προηγούμενο τραγούδι). Ακολουθούν αιχμηροί στίχοι με το επιστέγασμα να βρίσκεται και στον τίτλο του κομματιού «αλίμονο στους ηττημένους».
Το “To Arms” επιστρέφει στο μοτίβο των πρώτων τραγουδιών και ακούμε ένα απόσταμα από το ποίημα «Συμφωνία Αρ.1» του 1957, μια νοσταλγία που γίνεται κραυγή απόγνωσης και καταλήγει σε έκκληση στα όπλα. Τα riffs στο δεύτερο μισό του τραγουδιού είναι καταιγιστικά, ενώ και οι στίχοι των Yovel είναι γροθιά στο στομάχι.
Ακολουθεί το κορυφαίο κατά την γνώμη μου κομμάτι του έργου, “Epitaph”, που ξεκινάει με ένα ραδιοφωνικό δελτίο Τύπου που ανακοινώνει την συμφωνία της Βάρκιζας για να ακολουθήσει ένα απόσπασμα από το «Στίχοι γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα – Σημαίες» του 1956. Στην συνέχεια έχουμε ένα κατάμαυρο ξέσπασμα, το οποίο διακόπτεται από την ραδιοφωνική μαρτυρία ενός δημοσιογράφου του BBC για τα πτώματα του άμαχου πληθυσμού κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Ακολουθεί η απαγγελία με ανδρικά φωνητικά αποσπάσματος από το «Στίχοι γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα – Σε περιμένω παντου» 1956, όπου μου έκανε τρομερή εντύπωση ο χρωματισμός της φωνής και η άρθρωση κατά την απαγγελία, δείγμα της προσοχής που δόθηκε στην λεπτομέρεια, για να ακολουθήσει η κορύφωση κλείνοντας με ένα εννιάλεπτο αριστούργημα. Το οποίο μας φέρει αντιμέτωπους με ακόμη μια σκληρή και γλαφυρή, αλλά γεμάτη λυρισμό απαγγελία από τη «Μάχη Στην Άκρη της Νύχτας» του 1952, όπου και πάλι μας προσφέρει τρομερές στιγμές ανατριχίλας.
To “So Our Flags Were Born” είναι ένα μανιφέστο αφύπνισης, το κομμάτι μπλέκει υπέροχα ελληνικό στίχο με καθαρά και growls φωνητικά, καλλιεργώντας μια τρομερή ατμόσφαιρα. Το “New Planet Earth” επαναφέρει το δάνειο από την «Συμφωνία Αρ.1» του 1957, αυτή την φορά η απαγγελία συνοδεύεται καταρχήν από ακουστική κιθάρα και στην συνέχεια από τα υπόλοιπα όργανα, τα οποία ακολουθούν σε ακουστικές φόρμες μέχρι που η θεματική αλλάζει και έχουμε κάποια σκόρπια λόγια από το έργο της θεωρητικού και συγγραφέα McKenzie Wark (Hacker Manifesto, Gamer Theory), με την μουσική να μετατρέπει το κομμάτι σταδιακά σε ατμοσφαιρική black ελεγεία.
Το ομώνυμο “Forthcoming Humanity” αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου με πιο παραδοσιακή black metal δομή, post-apocalyptic ανησυχίες, χωρίς να βασίζεται, τουλάχιστον ευθέως, σε κάποιο ποίημα, χωρίς να στερείται ποιότητας και έμπνευσης. Για το κλείσιμο έχουμε το σπαρακτικό “Love” που αποτελεί απόσπασμα από το ποίημα του 1952 «Αυτό Το Αστέρι Είναι για όλους μας» που κλείνει ονειρικά το έργο, αφού καταφέρνει να συνδυάσει την αγάπη με την φρίκη του πολέμου(!), με μια υπέροχη μελωδία να ντύνει το όλο concept.
Δεν έχω να πω πολλά λόγια παραπάνω, έχουμε να κάνουμε με ένα καταπληκτικό έργο μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Το δε ιστορικό υπόβαθρο, αλλά και τα μηνύματα που εκπέμπονται κατά την ακρόαση, επίκαιρα όσο ποτέ, είναι συγκλονιστικά. Οι Yovel τραγουδούν για την ιστορία αυτών που ονειρεύτηκαν ένα καλύτερο, διαφορετικό και πιο όμορφο κόσμο και πέθαναν ή βασανίστηκαν υπερασπίζοντας αυτό το όνειρο.
