Οχτώ χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ των Λαρισαίων progressive merallers Sunburst. Τόσο χρειάστηκε να περιμένουμε για να υποδεχτούμε τον διάδοχο του “Fragments of Creation” ενός άλμπουμ που είχε θέσει ήδη τον πήχη αρκετά ψηλά για τους δημιουργούς του. Όπως δείχνουν λοιπόν τα πράγματα στην περίπτωση του “Manifesto” η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω.
“Γιατί λοιπόν άξιζε η αναμονή;”, θα έρθεις και θα με ρωτήσεις αγαπητέ αναγνώστη μου και θα έχεις και απόλυτο δίκιο. Διότι όταν ένα σχήμα κάνει να σου δώσει άλμπουμ οχτώ χρονάκια, Ε όπως και να το κάνουμε, συμπεράσματα σαν το παραπάνω έχουν μια άλλη βαρύτητα.
Λοιπόν θα το επαναλάβω. Η αναμονή άξιζε τον κόπο διότι στην περίπτωση του “Manifesto” έχουμε να κάνουμε με ένα δημιούργημα μιας μπάντας που έχει ωριμάσει συνθετικά και εκτελεστικά βαδίζοντας χιλιόμετρα μιας συγκεκριμένης πορείας με συγκεκριμένα αισθητικά κριτήρια, μιας πορείας που ενώ ουσιαστικά οδηγεί στο αρχίγραμμα ενός καινούριου Sunburst κεφαλαίου ταυτόχρονα δημιουργεί και έναν ισχυρό δεσμό με τα σημεία αναφοράς που όρισε η ίδια η μπάντα όταν έκανε εκείνο το μεγάλο ξεκίνημα με το “Fragments”.
Το “Manifesto” αγαπητέ μου αναγνώστη είναι ένα progressive metal κομψοτέχνημα. Είναι από εκείνα τα άλμπουμ που σημαδεύουν βαθιά δημιουργό και ακροατή αποτελώντας σημείο καμπής. Με άλμπουμ σαν το “Manifesto” το προοδευτικό metal δεν θα χάσει ποτέ τη φλόγα του.
Το “Manifesto” κοιτάει στα μάτια τους ύστερους καιρούς των Conception, των Kamelot και των Evergrey χωρίς όμως να κλείσει και την πύλη που οδηγεί βαθιά μέσα στις δισκογραφικές διαδρομές της κάθε μπάντας / επιρροής.
Το “Manifesto” αφουγκρσζετσι τις σύγχρονες τάσεις του prog metal γίγνεσθαι συνδυάζοντας της με τον εκφραστικό λυρισμό του παρελθόντος.
Το μεγάλο ατού του δίσκου είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα το songwriting. Το κάθε κομμάτι αποτελεί από μόνο του μια μεγάλη ηχητική πρόκληση ενώ σαν σύνολο το υλικό δημιουργεί ένα διαφανές αρμονικό πλέγμα που συνδέει τα κομμάτια μεταξύ τους με αποτέλεσμα ο ακροατής να θέλει να ακούσει εν τέλη ολόκληρο το άλμπουμ.
Η κινηματογραφική αύρα των κομματιών συνυπάρχει με γενναίες δόσεις μοντέρνου prog φουτουρισμού, λες και η μπάντα ανακάλυψε ένα υπόγειο πέρασμα από τους ύστερους Symphony X στους Haken. Είναι απλά μαγικό να βλέπει κανείς όλο αυτό το σύμπαν επιρροών να γεννά τραγούδια με προσωπικό χαρακτήρα. Όταν ο δημιουργός χρησιμοποιεί το ταλέντο του με τρόπο σχεδόν υπερβατικό, αυτά συμβαίνουν.
Ο Βασίλης Γεωργίου αγγίζει την τελειότητα με τις ερμηνείες του, ενώ οι κιθάρες του Gus Drax πραγματικά δίνουν στο υλικό την απόλυτη ταυτότητα του.
Μικρά ενορχηστρωτικά θαύματα θα ακούσουμε εδώ για τα οποία σίγουρα πρέπει να μνημονεύσω τον Bob Katsionis που παίζει όλα τα πλήκτρα του άλμπουμ αλλά και τον John K που ανέλαβε όλα τα ορχηστρικά arrangements στα κομματια “The Flood”, “Hollow Lies” και “Nocturne”.
Θα ήταν παράλειψη μου μεγάλη να μην αναφερθώ στην σημαντικότατη συνεισφορά των Κώστα Μυλωνά στα τύμπανα και Nick Grey στο μπάσο που με το απαράμιλλο performing τους προσθέτουν στο complexity touch του άλμπουμ ανεβάζοντας και άλλο τον πήχη του υλικού.
Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε από τους Sunburst και τον Steve Lado και μπορώ να πω πως αναδεικνύει το υλικό όπως ακριβώς του πρέπει.
Δεν ξέρω πόσο θα πρέπει να περιμένουμε για το επόμενο Sunburst άλμπουμ, πάντως με αυτήν εδώ την δισκάρα για την ώρα είμαστε υπερκαλυμμένοι.
