Θέλω να ξεκινήσω το παρών κείμενο αναφέροντας ότι προσωπικά θεωρώ το “…and Voices, Words, Faces, Complete the Dream” ντεμπούτο των Sun of Nothing ως ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ στον extreme ήχο της χώρας. Το ηχητικό στίγμα που έπιασε αυτός ο δίσκος ήταν πραγματικά one of a kind. Εκείνη την εποχή (2003) ελάχιστοι έπιασαν το ηχητικό / αισθητικό μήνυμα της μπάντας είναι η αλήθεια, μα ευτυχώς για τους ίδιους τους Sun of Nothing αυτή η πρώτη κυκλοφορία τους υπήρξε ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για την μετέπειτα πορεία τους. Είναι μεγάλη η κουβέντα για το αν κατάφεραν να ξεπεράσουν το ντεμπούτο ή όχι και δεν θα την κάνουμε τώρα, το σίγουρο είναι πως κράτησαν τα βασικά references και από εκεί ξεκίνησαν την μεγάλη τους πορεία.
Μια πορεία που μετράει συνολικά τέσσερα άλμπουμ, με το προηγούμενο να έχει κυκλοφορήσει 14 χρόνια πριν -αναφέρομαι στο “The Guilt of Feeling Alive” του 2010. Σειρά λοιπόν έχει το “Maze” που έρχεται για να μας υπενθυμίσει ένα πράγμα καταρχήν: Οι Sun of Nothing παραμένουν μια μεγάλη μπάντα με όλη τη σημασία της έκφρασης.
Πέντε ηχητικές δύνες περιέχει το “Maze” οι οποίες παρασέρνουν σταδιακά τον ακροατή στο σκοτεινό τους ατέρμων γίγνεσθαι. Πέντε ηχητικούς λαβυρίνθους -τυχαίος ο τίτλος του άλμπουμ άραγε;- βάζουν τον δέκτη σε μια συνεχόμενη και σχεδόν μάταιη διαδικασία να βρει την έξοδο. Έχουμε να κάνουμε μάλλον με το πιο κλειστοφοβικό άλμπουμ των Sun of Nothing.
Ακούς το “Ghost” και πραγματικά νιώθεις την υφή του άυλου μέσα στο κομμάτι, ακούς το “Liars in the Wait” και νιώθεις ένα κύμα εξελισσόμενης μάταιης οργής να προσπαθεί να ξεχυθεί από τους τοίχους του λαβυρίνθου, σαν πίσσα. Το υπνωτικό σημείο στη μέση του κομματιού φαντάζει λυτρωτικό μετά το ξέσπασμα που έχει προηγηθεί και πριν ανοίξει η doom μαύρη τρύπα που ακολουθεί.Το “After the Fall” θα μπορούσε να είναι το κομμάτι που δικαιολογεί τον τίτλο του δίσκου, εξαιτίας της κλειστοφοβικής του έξαρσης που θα σου χαριστεί γενναιόδωρα.
Το “Voidhanger” είναι η πιο πομπώδης στιγμή του άλμπουμ, ενώ το “Buried Endeavors” ως επίλογος φροντίζει να σου περάσει με τεχνικές ηχητικής επαναληπτικότητας ότι ακριβώς λέει ο τίτλος του. Ναι είναι η επανάληψη συγκεκριμένων θεμάτων που οδηγεί το κομμάτι στην κορύφωση του, μέχρι να σβήσει τελικά. Σημειώνω πως αυτό το σχεδόν δυσαρμονικό black ξέσπασμα λίγο μετά το πέμπτο λεπτό, θα σε τσακίσει, μην πεις ότι δεν προειδοποίησα.
Black Metal, Doom Metal, Sludge, η κάθε τάση που εμφανίζεται μέσα στο κάδρο των Sun of Nothing, υπηρετεί το σκοπό της. Και εδώ πρέπει να πω πως τα πάντα είναι συνδιασμένα με μια εξαιρετική ωριμότητα και μια ξεκάθαρη into the point λογική που αφοπλίζει.
Δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά μόλις κυκλοφόρησε ένα από τα σημαντικότερα extreme metal άλμπουμ της χρονιάς.
