Άλλο ένα άλμπουμ που σκόνταψε πάνω στην covid περίοδο, αφήνοντας τους απανταχού εξαρτημένους από τα riffs των Suicidal Angels, να βράζουν πραγματικά στο ζουμί τους. Βέβαια, το εν λόγω album, καθότι κομβικό για την πορεία του συγκροτήματος, ήταν πολυαναμενόμενο, πέραν όλων ημών και για εκατοντάδες άλλα αυτιά, εκπροσώπων της μουσικής βιομηχανίας αλλά και για τα ίδια τα μέλη της μπάντας. Βλέπετε, οι Suicidal Angels με αυτό το album επιστρέφουν στην Nuclear Blast (την μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρεία του ιδιώματος) 15 χρόνια μετά την μοναδική με το label κυκλοφορία τους, ήτοι το “Sanctify the Darkness”. Έκτοτε η μπάντα και μέσα από τις γραμμές της NoiseArt Records, ξεκίνησε μια αναπάντεχα τρελή πορεία προς την κατακόρυφη άνοδο, στην εξέλιξη της οποίας θεωρείται μία από τις ευρωπαϊκές thrash metal υπερ-δυνάμεις του σήμερα και αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζοντάς το η Nuclear Blast αποφάσισε να επενδύσει. Ως εκ τούτου και όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, είναι πολλά τα καρφωμένα βλέμματα επάνω στην συγκεκριμένη κυκλοφορία.
Για να δούμε όμως, γιατί κι αυτό είναι που έχει την μεγαλύτερη σημασία, εάν δηλαδή οι Suicidal Angels τελικά τα κατάφεραν. Εάν με ρωτάτε, αυτό είναι κάτι το οποίο κρίνουν δύο παράγοντες, αφενός αυτό καθ’ αυτό το μουσικό κομμάτι και αφετέρου το συναυλιακό feedback που θα εισπράξουν κατά τη διάρκεια των επικείμενων περιοδειών τους. Κι αν για το δεύτερο δεν μπορώ γράψω λέξη, μιας και η στήλη δεν εξειδικεύεται στους χρησμούς (αν και η επιτυχία θεωρείτε βέβαιη, πιστέψτε με), για το πρώτο θα σας μεταφέρω την προσωπική μου εμπειρία από την ακρόαση του “Profane Prayer”.
Thrash metal όλεθρος, όπως ακριβώς τον ονειρευόμασταν και τον προσδοκούσαμε, ώστε να καταγράψουμε καθένας στο προσωπικό του καλεντάρι των αναμνήσεων, νέες στιγμές, τόσο προσωπικών και παρεϊστικων ακροάσεων, όσο και συναυλιακών εμπειριών, γιατί αυτό το άλμπουμ γράφτηκε ακριβώς γι’ αυτό, για να παίζεται δυνατά και ζωντανά!
Πάμε όμως να εμβαθύνουμε σ’ αυτό καθ’ αυτό το υλικό, γιατί όπως κάθε κυκλοφορία των Suicidal Angels, έτσι κι αυτή, έχει πολύ ζουμί. Λίγα 24ωρα πριν την κυκλοφορία του δίσκου, οπότε και γράφονται αυτές οι γραμμές, στην δημοσιότητα έχουν δοθεί τρία κομμάτια και πιο συγκεκριμένα τα “When the Lions Die”, “Purified by Fire” και “Virtues of Destuction” και όπως εύστοχα θα παρατηρήσατε κανένα από τα τρία δεν έχει σχέση με τα άλλα δύο. Ε, αυτό ακριβώς θα διαπιστώσετε την Παρασκευή ότι συμβαίνει και με τα υπόλοιπα 6 κομμάτια του άλμπουμ. Εννέα διαφορετικές μεταξύ τους συνθέσεις, εννέα διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες οι οποίες ενέπνευσαν τον δημιουργό ή αλλιώς τα εννέα διαφορετικά πρόσωπα του Νίκου Μελισσουργού, οι στίχοι του οποίου, βασισμένοι πάντα σε βιωματικές καταστάσεις και κατ’ επέκταση το songwriting που προκύπτει από την ψυχούλα του, έχουν σκαρφαλώσει σε ένα αχαρτογράφητο επίπεδο ακόμα και από τον ίδιο τον δημιουργό. Κι αυτό το τελευταίο είναι που προσδίδει στο “Profane Prayer” το level ενός δίσκου που μπορεί να παραχθεί μόνο από μία μεγάλη μπάντα.
Και πώς θα μπορούσε να παραχθεί κάτι λιγότερο, όταν το rythm section που έχουν αρχιτεκτονικά χτίσει οι Ορφέας Τζωρτζόπουλος στα τύμπανα και ο Άγγελος Λελικάκης στο μπάσο και το ακούω ήδη να αντηχεί στις καταπράσινες πεδιάδες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, που το καλοκαίρι μετατρέπονται σε συναυλιακές αρένες, ταρακουνάει ολάκερα βουνά, στις κορυφές των οποίων αντηχούν με την σειρά τους τα solos του Gus Drax, η αισθητική του οποίου -σε συνδυασμό με την υπερτεχνική του επάρκεια-, μετατρέπει το τελικό αποτέλεσμα σε κάτι τόσο απλησίαστο και ταυτόχρονα τόσο, μα τόσο οικείο!
Εν κατακλείδι και καταθέτοντας την ταπεινή προσωπική μου άποψη, με όσο το δυνατόν αντικειμενικότερο τρόπο μπορώ, θεωρώ ότι το “Profane Prayer” αποτελεί εκείνη ακριβώς την κυκλοφορία που περιμένει, προσδοκά, του λείπει -τη δεδομένη χρονική συγκυρία- το παγκόσμιο thrash metal γίγνεσθαι. Μία κυκλοφορία που έρχεται την κατάλληλη στιγμή, από το πλέον κατάλληλο συγκρότημα, ώστε να καταγραφεί στην συλλογική μεταλλική μνήμη!
