Παρακολουθώ τους Star.Gate από τα πολύ πρώτα τους βήματα και θεωρώ τον Κώστα Δομενικιότη έναν σημαντικό δημιουργό. Έχει συγκεκριμμένο καλλιτεχνικό όραμα το οποίο ακολουθεί πιστά, έχει συγκεκριμένη αισθητική η οποία παίζει ρόλο απόλυτα καθοδηγητικό σε ότι αφορά τους Star.Gate και τέλος έχει ένα αξιοζήλευτο ταλέντο στο να γράφει τραγούδια που πραγματικά λάμπουν. Γεγονός είναι πως αν χρειάζονταν να διαλέξω μονάχα ένα χαρακτηριστικό με βάση το οποίο θα έπρεπε να αναφερθώ στους Star.Gate αυτό δε θα ήταν άλλο από το songwriting.
Έχοντας στο μυαλό μου όλα τα παραπάνω και ακούγοντας το “Escaping the Illusion”, το έκτο δηλαδή full length άλμπουμ της μπάντας, μπαίνω σε μια διαδικασία όχι απλά να επιβεβαιώσω όλες τις παραπάνω σκέψεις με βάση αυτό που ακούω, αλλά να θαυμάσω μια μπάντα που προσφέρει στον ακροατή τον πιο ώριμο και πολυδιάστατο δίσκο της μέχρι τώρα πορείας της.
Θεωρώ ότι το άλμπουμ αυτό ανοίγει ένα καινούριο κεφάλαιο στο μουσικό βιβλίο των Star.Gate και πως από εδώ και πέρα θα μιλάμε για περιόδους πριν και μετά από το συγκεκριμμένο release όταν αναφερόμαστε στη δισκογραφία της μπάντας.
“Και ποιοι οι λόγοι για όλα τα παραπάνω”; Σας ακούω να ρωτάτε.
Πρώτα από όλα εδώ έχουμε το πιο ποικιλόμορφο άλμπουμ των Star.Gate. Ο Δομενικιότης χρησιμοποιεί σαν πρώτη ύλη τη νεοκλασική φόρμα, βάζοντας όμως σε εξίσου πρώτη γραμμή μια τεράστια γκάμα από επιπλέον επιρροές. Από τα λυρικά 70ς στοιχεία και τις pomp rock αναφορές που λατρέψαμε στο προηγούμενο άλμπουμ, μέχρι την straight μελωδική Metal θεματολογία που στήνει γέφυρες που μπορούν να φτάσουν ακόμα και σε μια σχεδόν power metal λογική. Μέχρι και Prog ψήγματα βρήκα μέσα στο δίσκο, να τα λέμε και αυτά.
Δεύτερον οι Star.Gate έχουν πλέον στις τάξεις τους τον Μάνο Φατσή, δηλαδή τον καλύτερο τραγουδιστή που έχει περάσει μέχρι τώρα από το σχήμα. Ίσως θα έπρεπε να γράψω “τον πλέον κατάλληλο” για να γίνω ακόμα σαφέστερος. Όπως και να έχει όλοι οι παραπάνω χαρακτηρισμοί έχουν να κάνουν και με την ποιότητα, και το χρώμα της φωνής, και με την ερμηνευτική του γκάμα, και με το πάθος του στην απόδοση του υλικού, αλλά κυρίως με την ισορροπημένη προσέγγιση του σε κάθε σημείο, κάθε φράση, κάθε τραγουδιού. Χωρίς υπερβολές και φανφάρες, χωρίς απόπειρες εντυπωσιασμού και χωρίς το οποιοδήποτε άσκοπο ξόδεμα, ο Φατσής ερμηνεύει με σύνεση, ζυγίζοντας κυριολεκτικά τις δυναμικές του σε κάθε φράση φτάνοντας στο σημείο να κυριαρχήσει επάνω στο υλικό απογειώνοντας το.
Η υπόλοιπη μπάντα συμβάλει τα μέγιστα στην δημιουργία αυτού του εξαιρετικού άλμπουμ με τον Άνθιμο Μάντι να μας χαρίζει μερικά από τα πιο λαμπερά του σόλο, τον Σάκη Μπαντή (Horizons End) να αφηγείται ένα μεγάλο μουσικό παραμύθι με τα πλήκτρα του και τον Στέργιο Κουρού να με κάνει να μαλώνω με τους γείτονες γιατί βάζω το άλμπουμ στο τέρμα ώστε να ακούω όπως πρέπει τις τυμπανάρες που έγραψε.
Η παραγωγή του Κώστα Σκανδάλη είναι υποδειγματική και δίνει στον δίσκο το κατάλληλο ηχόχρωμα. Κάνοντας ακόμα και τις εξαιρετικές ακουστικές εκτελέσεις των “Christmas Night” (από το προηγούμενο άλμπουμ) και “Escaping the Illusion” ή τους μπασιστικούς αυτοσχεδιασμούς του Δομενικιότη που υπάρχουν σαν bonus, να ακούγονται υποδειγματικά.
Ένα άλμπουμ αριστούργημα λοιπόν έχουμε εδώ που θα σας χαρίσει άπειρες ώρες ακροάσεων μιας και θα επιστρέψετε σε αυτό ξανά και ξανά χωρίς αμφιβολία.
Θέλουμε και άλλες μπάντες με το θέαμα και το πάθος των Star.Gate και περισσότερους δίσκους σαν το “Escaping the Illusion”.
