Το ντεμπούτο EP με τίτλο Nekyia των Αθηναίων Serpent Stone κυκλοφορεί από τα τέλη Φεβρουαρίου στις διάφορες ψηφιακές πλατφόρμες κι ήρθε πλέον η ώρα να γράψουμε λίγα λόγια για αυτό το prog λυρικό διαμάντι – άλλο ένα της ελληνικής μεταλλικής παραγωγής.
Καταρχάς, ας μείνουμε λίγο στον τίτλο. Η Νέκυια είναι μια μυθολογική αρχαιοελληνική τελετή για το πέρασμα ενός ζωντανού στον Κάτω Κόσμο με σκοπό τη μαντική επίκληση των νεκρών. Ο τίτλος συναντάται στη Ραψωδία Λ΄ της Ομηρικής Οδύσσειας, όπου ο Οδυσσέας αναζητά τον μάντη Τειρεσία, ακολουθώντας τις συμβουλές της μάγισσας Κίρκης, ώστε να βρει το δρόμο για τον γυρισμό στην Ιθάκη.
Είναι αυτό το ολοσχερές, αμφίδρομο ταξίδι, της καθόδου στη χώρα του Άδη μα και της πολυπόθητης επιστροφής στη ζωή και την πατρίδα που χαρακτηρίζει το 25λεπτο, πλούσιο EP των Serpent Stone.
Η μουσική έχει σαφείς επιρροές από κλασσικό prog rock των ’70s ενσωματώνοντας ιδιαίτερα folk στοιχεία ενώ ταυτόχρονα προσφέρει αναμφίβολα μία από τις πιο άρτιες κιθαριστικές δουλειές στο χώρο του ελληνικού heavy/rock για φέτος.
Ο Χάροντας καταφθάνει μέσα από τους αιθέριους ήχους των πλήκτρων ενώ τα στοιχειωτικά φωνητικά και η έξοχη ρυθμική εισαγωγή οδηγεί σε μια μεγαλειώδη ρυθμική ανάπτυξη με ένα υπέροχο σόλο κιθάρας που καθιστά το πρώτο τραγούδι του EP, The Ferryman, ένα ακλόνητο πειστήριο για την ποιότητα που κουβαλά τούτη η κυκλοφορία – πέρα από τους Genesis ή τους Rush, η τελευταία δουλειά των Naxatras μα και οι Will-ο’-the–Wisp του σπουδαίου Τάκη Μπαρμπαγάλα ήρθαν αμέσως στο νου μου.
Πλέουμε ήδη μαζί με τον Βαρκάρη και οι Πύλες του Άδη ανοίγουν μπροστά μας με τους ήχους της φλογέρας να συμπράττουν με τα μυστικιστικά πνευστά και την γκάιντα. Ο ρυθμικός κορμός δίνει στέρεο, γόνιμο έδαφος για να αναδειχθούν ευφάνταστα τα πλήκτρα και οι κιθάρες και το ορχηστρικό Gates of Hades ουσιαστικά δεν τελειώνει μα παραδίδει τη σκυτάλη συνεχίζοντας στο δυναμικό Acheron.
Δίνουμε λοιπόν τον οβολό μας και περνάμε από τη μία όχθη του Αχέροντα στην άλλη, σε ένα πιο έντονο και δραματικό ηχοτοπίο που ωστόσο δε στερείται τη λυρικότητα ούτε στο ελάχιστο, φέρνοντας αναμνήσεις από τους ιστορικούς Socrates Drank the Conium. Κάπου εδώ σκέφτηκα ότι μόνο εγχώριες μπάντες που μπλέξανε σοβαρά με τη μουσική κληρονομιά της παράδοσης θα μπορούσαν να βρουν ταίρι στους Serpent Stone. Ένα καλό παράδειγμα αναφοράς είναι οι Children of Aegean με τη δική τους εξαίσια heavy folk-rock διασκευή της Οδύσσειας στο Mythologica ενώ μαζί με τους Khirki, Aherusia, Babel Trio, Villagers of the Ioannina City και πολλούς άλλους, μπορούμε πλέον να μετρούμε άλλο ένα συγκρότημα που μοιράζεται με αξιώσεις το πάντρεμα σκληρού και ελληνικού παραδοσιακού ήχου.
Πριν κλείσω την παρουσίαση των τραγουδιών του σπουδαίου αυτού EP, ας αναφερθώ στα μέλη των Seprent Stone.
Ο John Patax στις κιθάρες μαζί με Άγγελο Σπυρόπουλο στα τύμπανα και τον Γιάννη Ρόμπα στο μπάσο ήταν η πρώτη τριάδα που μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το πρωτογενές υλικό της μπάντας. Πάνω σε αυτό, προστέθηκαν τα φωνητικά του Σταμάτη Συράκου, τα πλήκτρα του Nicholas Wastor αλλά και η γκάιντα του Κώστα Φόρτσα, οι φλογέρες του Αντώνη Απέργη και τα κρουστά του Νίκου Μανίκα.
Ο πολυπράγμων John Patax είναι ο ιθύνων νους τους συγκροτήματος, γράφοντας όλη τη μουσική αλλά και τους στίχους. Η συνδρομή του Nicholas Wastor υπήρξε καταλυτική στη διαμόρφωση του ήχου του συγκροτήματος, ενώ η φωνή του Σταμάτη Συράκου εγκαταλείπει κάθε σκληράδα των Chronosphere και Shadowmass και μάς χαρίζει ένα απίστευτο μελωδικό ρεσιτάλ που απογειώνεται στο τελευταίο τραγούδι, Priestess Song. Εκεί, μετά το θαυμάσιο ακουστικό ξεδίπλωμα που θυμίζει Queen, το ηλεκτρικό σόλο του John Patax φτάνει σε Pink Floyd αποχρώσεις που προκαλούν αληθινή συγκίνηση.
Το fade-out κλείσιμο είναι ίσως το καταλληλότερο τέλος που θα μπορούσε να έχει το Nekyia και τα sound effects της αυλαίας το κάνουν απλά λιγότερο δυσβάσταχτο – ένιωσα το ανολοκλήρωτο μα και το πλήρες μαζί, και σαν αυθόρμητη ενέργεια απλά ξανάρχισα την ακρόαση!
Αξίζει να σημειωθεί ότι το καταπληκτικό εξώφυλλο είναι έργο του Μανώλη Μάξιμου.
