Σε μια εποχή που ένα υπολογίσιμο κομμάτι του heavy metal γίγνεσθαι απαρτίζεται σε ένα μεγάλο βαθμό σε EP κυκλοφορίες των τριών, τεσσάρων κομματιών με μοναδικό σκοπό το “ανέβασμα” σε κανένα youtube καναλάκι και τα σχετικά views, το να βλέπω τους τιτάνες Rage να βγάζουν το 26ο άλμπουμ τους, το οποίο είναι διπλό -δύο full lengths σε μια κυκλοφορία-, με συνολική διάρκεια σχεδόν 85 λεπτά και με υλικό που πραγματικά, απλά λαϊκά και όμορφα, ισοπεδώνει, ε μπορώ να πω ότι με ξεπερνάει. Υπερασπιστές των κλικς και μπάντες του ενός απογεύματος, δείτε πως παίζουν μπάλα οι μεγάλοι και στρωθείτε στη δουλειά.
Εδώ αγαπητέ αναγνώστη δεν μιλάμε για μια απλή δισκογραφική επιστροφή, αλλά για έναν θρίαμβο. Οι Rage το πνευματικό παιδί του Peter “Peavy” Wagner γιορτάζουν τα 40 χρόνια τους με το τέταρτο άλμπουμ τους στην Steamhammer / SPV η οποία γίνεται και αυτή 40 ετών. Ναι θα μπορούσα να γράψω πάνω από 40 σελίδες και για την μπάντα και για την εταιρία, μα πρέπει να κρατήσω focus στη συγκεκριμένη δισκάρα και όσο αδόκιμος και αν είναι ο υπερθετικός βαθμός σε ένα κείμενο δισκοκριτικής, είναι γεγονός πως η αντικειμενικότητα του γραφιά παλεύει με τον γνήσιο οπαδικό ενθουσιασμό που προκαλείται όταν μια από τις μπάντες του εφηβικού σύμπαντος μεγαλουργεί ακόμα, στην κυριολεξία.
Επαναλαμβάνω λοιπόν πως εδώ έχουμε δύο άλμπουμ σε μια κυκλοφορία. Το πρώτο άλμπουμ με τίτλο “Afterlife” ξαναφέρνει στο προσκήνιο το μελωδικό, τευτονικό power metal της κλασσικής Γερμανικής σχολής που οι Rage όρισαν σε μεγάλο βαθμό. Ταυτόχρονα το “Afterlife” αποτελεί και μια σπουδή σε Rage δίσκους σταθμούς όπως το “Black in Mind” και το “End of All Days”, και μπορώ να πω ότι μέχρι “Reflections of a Shadow” στοιχεία βρήκα στο παρόν νέο υλικό. Γενικά η καρδιά των 90ς Rage χτυπά και πάλι στο νέο αυτό άλμπουμ και ας βρισκόμαστε στο 2024.
Το δεύτερο full length έχει τίτλο “Lifelines” και περιέχει και αυτό καινούριες συνθέσεις οι οποίες παντρεύουν τον κλασσικό Rage ήχο -που μας ανασυστήνεται στο “Afterlife”, με την Lingua Mortis Orchestra, δημιουργώντας αυτό το τόσο ιδιαίτερο ηχητικό αποτέλεσμα που όχι απλά έχουμε αγαπήσει, αλλά έχουμε ΛΑΤΡΕΨΕΙ στους Rage. Η επιθετική και μελωδική τραχύτητα όπως επιβάλει το πάνω ράφι της τευτονικής σχολής του metal εξ Γερμανίας, συναντά τις πιο ευαίσθητες και λυρικές παρυφές του συμφωνικού ήχου. Το πως αυτά τα δύο άκρα καταφέρνουν να συνδυάζονται τόσο αρμονικά στην μουσική των Rage -όποτε εκείνοι αποφασίσουν να επιχειρήσουν τέτοιο πάντρεμα-, πραγματικά παραμένει -τουλάχιστον για μένα έναν ταπεινό ακροατή που επιχειρεί να γράψει κριτικές δίσκων- ένα άλυτο μυστήριο. Πολλά εύσημα εδώ στον μεγάλο Marco Grasshoff και την ορχήστρα του Duisburg, που πραγματικά οδηγούν το “Lifelines” υλικό στα ουράνια.
Οι κιθάρες του Jean Bormann παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στα δύο άλμπουμ. Πρέπει να σημειώσω πως η παραπάνω αναφορά μου στους 90ς Rage οφείλεται σε έναν τεράστιο βαθμό στην κιθαριστική ενορχήστρωση που έχουν και τα δύο full lengths, η οποία δημιουργεί ένα ηλεκτρικό τείχος που μας φέρνει στο μυαλό τις παλιές, καλές μέρες. Σαφώς και υπάρχουν και πιο σύγχρονα κιθαριστικά θέματα -στα πλαίσια του Rage ύφους- μα σε επίπεδο συνόλου τόσο η riffoλογία, όσο και τα leads / solos μας πηγαίνουν σε μονοπάτια πολύ γνώριμα και οικεία.
Και φυσικά θα ήταν μεγάλη παράληψη να μην αναφερθώ σε αυτήν την ευφυέστατη πολεμική μηχανή που ακούει στο όνομα Βασίλειος “Lucky” Μανιατόπουλος. Το drumming του όχι απλά πηγαίνει το υλικό στο ανώτερο δυνατό επίπεδο μα το προικίζει με χαρακτήρα και μουσικότητα εντελώς ξεχωριστά. Ο Μανιατόπουλος υπογράφει και συνθετικά δύο κομμάτια από την διπλή αυτή κυκλοφορία, τα “Afterlife” και “The Flood”.
Όσο για τον Peter “Peavy” Wagner ηγέτη και πνευματικό πατέρα της μπάντας, που συνθέτει, παίζει μπάσο, γράφει στίχους και τραγουδά το μόνο που έχω να σημειώσω είναι πως διανύει μια πραγματική δημιουργική νιότη και όποιος με αμφισβητεί ας ακούσει απλά τούτο το άλμπουμ χωρίς παρωπίδες.
Στην πραγματικότητα δεν θέλω να αναφέρω τραγούδια που ξεχώρισα από αυτήν την μαγική διπλή κυκλοφορία μιας και έπιασα τον εαυτό μου να ακούει και τα δύο μέρη / full lengths που την αποτελούν, μια και έξω. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στο μελαγχολικό πρελούδιο που ακούει στο όνομα “In the Beginning”, στο ανατριχιαστικό “End of Illusions” -για μένα ήδη στη λίστα με τα Rage classics-, στα αφοπλιστικά “Under a Black Crown”, “Afterlife”, “Dead Man’s Eyes” και “Justice Will be Mine” (από το “Afterlife”). Ενώ το κείμενο θα ήταν τουλάχιστον ελλιπές αν δεν έγραφα πόσο έπος είναι το δεκάλεπτο “Lifelines” και πως όταν αναφερόμαστε σε κομμάτια όπως “Dying to Live”, “Curse the Night” και “Cold Desire” μιλάμε απλά για στιγμές μεγάλης Rage έμπνευσης (όλα στο “Lifelines”).
Θα κλείσω το κείμενο αναφέροντας κάτι πολύ σημαντικό. Ακούγοντας τον νέο Rage δίσκο ένιωσα κάτι που μα την αλήθεια έχω να νιώσω καιρό με κυκλοφορία. Ένιωσα αυτή τη στόφα του καλού power metal να κυριαρχεί και να με γεμίζει με μελωδίες. Και μεταφέρθηκα σε μια πολύ συγκεκριμένη εποχή τόσο κοντινή μα και τόσο μακρινή ταυτόχρονα. Τότε που έμπαινες σε ένα δισκοπωλείο, και χωρίς να έχεις βομβαρδιστεί από πληροφορία, από αποψάρες και υπεραναλύσεις επί υπεραναλύσεων αγόραζες απλά το νέο άλμπουμ της αγαπημένης σου μπάντας, τις περισσότερες φορές μάλιστα χωρίς να έχεις ακούσει ούτε μισή νότα. Έτσι έφταναν στα χέρια σου τα άλμπουμ των Scanner, των Heaven’s Gate, των Angra, των Blind Guardian, των Rage και τόσων άλλων. Γυρνώντας σπίτι απλά διαπίστωνες από το πρώτο άκουσμα πως έχεις να κάνεις με αριστουργήματα, και απλά χαιρόσουν. Χαιρόσουν όχι μόνο για τα συγκεκριμένα άλμπουμ μα και για το γεγονός πως η αγαπημένη σου μουσική σου έδινε απλόχερα καλό υλικό που σου άνοιγε τα αυτιά και το μυαλό. Ναι το καλό power metal ήταν παντού, στις νέες κυκλοφορίες, στις μπάντες στις συναυλίες. Και εμείς το ζούσαμε και ρουφάγαμε σαν σφουγγάρια -παίρνοντας για παράδειγμα και τα πρώτα μας κλασικότροπα ακούσματα από μπάντες σαν αυτές που ανέφερα-. Αρκετά χρόνια μετά και σε μια εποχή εντελώς διαφορετική από τα 90ς -στα οποία και αναφέρομαι-, είναι σημαντικό που βγαίνουν άλμπουμ σαν το “Afterlifelines” που κουβαλούν αυτή την πολύ συγκεκριμένη φλόγα της εποχής εκείνης.
Αν ψάχνεις για καλό heavy / power metal αυτό το άλμπουμ είναι για σένα. Αν ακούς μουσική με την ίδια φλόγα που άκουγες στην εφηβεία σου, αυτός ο δίσκος θα σε συγκινήσει, αν ο αγνός ενθουσιασμός, η αφοσίωση και η επιλεκτικότητα είναι οδηγοί σου (όχι μόνο στη μουσική) τότε έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς με αυτό εδώ το μικρό – μεγάλο αριστούργημα. Ξεκίνα να το ανακαλύπτεις χθες.
