Στο ντεμπούτο τους οι Αθηναίοι Ocean’s Edge φροντίζουν να διατηρήσουν τις ισορροπίες μεταξύ της “Images and Words” σχολής των Dream Theater και της μεταμοντέρνας περιόδου των Symphony X (από το “Paradise Lost” και μετά με λίγα λόγια) και μέσα από ένα συγκεκριμένο πρίσμα να μας χαρίσουν γενναιόδωρα, καλοπαιγμένο και άρτια εκτελεσμένο progressive metal.
Όχι δεν αντιγράφουν, αλλά δεν κρύβουν και τις επιρροές τους και καλά κάνουν δηλαδή, γιατί ένα μεγάλο ζητούμενο στο μουσικό γίγνεσθαι του σήμερα αγαπητέ μου αναγνώστη είναι η αισθητική και η αισθητική προκύπτει από τις εκάστοτε επιρροές.
Η τέχνη με την τεχνική συνδυάζονται σε αυτό το άλμπουμ και αν είναι κάτι που με κέρδισε εδώ, αυτό είναι η εμμονή στη λεπτομέρεια. Πράγμα που σημαίνει εργατοώρες πάνω από τις συνθέσεις και σεβασμό στο καλλιτεχνικό όραμα.
Αν ψάχνεις για μια ενδιαφέρουσα Progressive Metal πρόταση μην προσπεράσεις για κανέναν λόγο αυτή τη μπάντα.
