Ένα ψηφιδωτό από μουντά χρώματα το οποίο φωτίζουν οι λιγοστές αχτίδες του φεγγαριού που καταφέρνουν να το φτάσουν.
Ένα παιχνίδισμα των σκιών μέσα στη νύχτα.
Ένα ομιχλώδες πέπλο σιωπής που ουρλιάζει.
Μια ανοιχτή πύλη προς μέρη που φοβάσαι όχι απλά να βαδίζεις πως αυτά, μα ακόμα και να παραδεχτείς ότι υπάρχουν.
Αυτές τις εικόνες μου δημιούργησε το black metal αυτού του υπέροχου δίσκου. Καθαρά στημένο σε μινιμαλιστικές φόρμες όπως επιβάλει -μουσικά- η depressive σχολή στην οποία ανήκει. Ακόμα και όταν ξεσπάει διατηρεί την μαγευτική εσωστρέφεια του.
Με κέρδισαν τα lead μελωδικά θέματα στο πιάνο και τις κιθάρες. Με κέρδισε αυτός ο σχεδόν μυστικός θρήνος που τυλίγει τη μουσική τούτου του δίσκου.
