Δεύτερο full length για τους θεσσαλονικείς μετά το Raw Entrance του 2021.
Οι IreBorn είναι ερωτευμένοι με το thrash, όπως παίχτηκε κάπου εκεί στα μεσα με τέλη 80s, αρχές 90s και δεν διστάζουν να το βροντοφωνάξουν. Τόσο η δομή, όσο και οι συνθέσεις του Tantrum Continuum αποτελούν μια ξεκάθαρη δήλωση ως προς την ηχητική τους ταυτότητα. Από τα πρώτα ακόρντα της εισαγωγής του “Regency of Fire” έως το κλείσιμο του “Forgotten Icons” το album ξεχειλίζει από αναφορές και επιρροές των μεγάλων της thrash σχολής.
Βέβαια, η μπάντα καταφέρνει να παραθέσει τις ιδέες της αλλά και το όραμα της χαλιναγωγώντας τα ακούσματα της δείχνοντας μας ότι έχει την δική της ταυτότητα. Μουσικά το album κινείται σε up tempo ρυθμούς, χωρίς όμως το γκάζι να είναι κολλημένο, αφού σε πολλά σημεία δίνονται ανάσες ήπιου ρυθμού. Επίσης, σε πολλά σημεία εντοπίζεται μια πιο heavy προσέγγιση.
Εδώ να πω για την πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει τόσο στο συνθετικό, όσο και στο εκτελεστικό κομμάτι. Καθαρή παραγωγή με της κιθάρες να συνεργάζονται άψογα και να μας προσφέρουν όμορφα riffs αλλά και speedαριστά leads. Και το rhythm section στέκεται στο ύψος του, με το μπάσο πολλές φορές να βγαίνει μπροστά και να ηγείται. Τα φωνητικά μου έφεραν στο μυαλό έντονα Megadeth, αλλά μπορώ να πω ότι δένουν και αυτά όμορφα με το υπόλοιπο σύνολο.
Γενικά, έχουμε ένα album αγνού παλιού, thrash, καλοπαιγμένου και όμορφα δομημένου, με εμφανείς επιρροές από μπάντες ορόσημα που ηγήθηκαν στο είδος, κάτι που νομίζω ότι η μπάντα όχι μόνο δεν το κρύβει, αλλά το χρησιμοποιεί και ως trademark του ήχου της.
