Πραγματικά με κόλλησε στον τοίχο το EP των Incineration A.D., οι οποίοι παρά το νεαρό της ηλικίας τους βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς εκεί έξω.
Επιδίδονται σε ένα άνευ προηγουμένου blackened thrash metal σφυροκόπημα που πραγματικά σε κάνει να απορείς κυριολεκτικά σαστισμένος, αν αυτό που ακούς προέρχεται από μια νέα μπάντα του 2024 ή από κάποιο χαμένο demo του 1988 που επιτέλους ανακάλυψες.
Ας ξεκινήσω από τα βασικά, λέγοντας πως η κραυγή που κάνει ο τραγουδιστής σε κάθε ξεκίνημα κάθε κομματιού, απλά ισοπεδώνει τις δισκογραφίες σας. Συνεχίζοντας οφείλω να υπογραμμίσω πως η μπάντα έχει κατανοήσει απόλυτα ότι ένα από τα βασικά στοιχεία που οφείλει να βγάλει μπροστά στο ύφος που επέλεξε να παίξει, είναι τα κιθαριστικά θέματα. Έτσι, φροντίζει να γεμίσει τα κομμάτια της με ξυραφιαστό και άρτια εκτελεσμένο riffing, το οποίο χτυπάει όλα τα Desaster, Nifelheim, Aura Noir και Nocturnal Breed καμπανάκια μας.
Και μπορεί το κάπως πιο mid tempo και λίγο πιο crossover, κοφτό, βασικό riff στο πρώτο μέρος του “Phoenix”, να δρα λίγο παραπλανητικά, αλλά όλα θα μπουν στη θέση τους μετά τη μέση του κομματιού, όταν θα αρχίσει το κανονικό πετσόκομμα. Από εκεί και μετά οι ταχύτητες θα παραμείνουν στο φουλ και εδώ η μπάντα είναι που δείχνει τί αξίζει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το “Unholy Damnation of Wrath”, το οποίο ο ντράμερ το σηκώνει κυριολεκτικά στις πλάτες του. Για ρίξτε και ένα προσεκτικό άκουσμα και στο εξαιρετικό σόλο του κομματιού, το οποίο του δίνει αυτό το έξτρα touch μελωδίας, ναι όπως στα μεγάλα thrash άλμπουμ που σίγουρα οι παίκτες εδώ τα έχουν κολλημένα αφίσες στα δωμάτια τους και τα έχουν μάθει απ’ έξω. Και μιας και πάλι στις κιθάρες πήγε η κουβέντα, ας αναφέρω πως και τα leads/solos που θα ακούσουμε στα κομμάτια, παίζουν την σωστή μπάλα.
Με το αρχικό riff του “Goatfuck Armageddon Blasphemy”, που παίζει σε λίγο πιο crust δρόμους, πείθομαι πως η μπάντα έχει ανοιχτά αυτιά και σε άλλες extreme τάσεις και μπράβο της, γιατί το παντρεύει ωραία το σκηνικό. Συμβουλή: Να ακούσετε παραπάνω φορές το κομμάτι, για να ακούσετε καλύτερα τί παίζει ο “θεούλης” μπασίστας εδώ.
Τρία κομμάτια περιέχει το EP συν το “Ashen Rebirth”, που είναι εισαγωγή. Τα κομμάτια ακούγονται όπως πρέπει, με solid και στιβαρό ήχο. Ευτυχώς η μπάντα δεν επέλεξε το δρόμο της επιτηδευμένης old school παραγωγής, ούτε της επιτηδευμένης “κουλαμάρας” για να ακουστεί και καλά cult. Το cult της ιστορίας το υπηρετούν με το εικαστικό και στιχουργικό τους concept (προσκυνάμε κόκκινα λογότυπα και εξώφυλλα με μαύρο φόντο και άσπρο concept και φυσικά στίχους για τραγιά, αρμαγεδώνες και όλα τα σχετικά).
Αυτά τα λίγα λοιπόν για το EP και μην ξεχνιόμαστε: Περιμένω άλμπουμ για να έρθει το τέλος του κόσμου μια και καλή.
