“Βαθιά η ρίζα του Κακού, βαθιά. Ούτε το χέρι του Θεού δεν την φτάνει”. Με αυτή τη φράση ξεκινούσε το τρίτο full length των εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενων ψυχεδελικών, progressive black netallers, Hsil Spirit Noir. Το ημερολόγιο τότε έδειχνε 2016 και η μπάντα μετρούσε τρία full lengths.
Στο “Fossil Gardens” το γήινο ημερολόγιο δείχνει 2024, οι Noir έχουν φτάσει πλέον τις έξι κυκλοφορίες και υποστηρίζουν πως θεματικά, πρόκειται για ένα θετικό άλμπουμ, αφού εμπνέεται από τη γοητεία του κόσμου μας και τον αγώνα της επιστήμης να ξεκλειδώσει τα μυστικά του, ξεπερνώντας τα εμπόδια του χώρου και του χρόνου. Ταυτόχρονα όμως έχουμε να κάνουμε με ότι πιο επιθετικό έχει ηχογραφήσει η μπάντα στην μέχρι τώρα πορεία της. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, εδώ έχουμε ένα ζήτημα για δυνατούς λύτες ή μια πόρτα διάπλατα ανοιχτή ώστε ο ακροατής – δέκτης να δώσει την δικιά του ερμηνεία σε αυτό που ακούει / εισπράττει. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε έναν δίσκο πραγματικού μεγαλείου.
Με το άλμπουμ αυτό η μπάντα κλειδώνει και προσυπογράφει την ευρύτερη μουσική φόρμα της σε ένα πλαίσιο αυθεντικότητας και μοναδικότητας που τους κάνει αναγνωρίσιμους ακόμα και στον νέο ακροατή ανάμεσα σε εκατοντάδες μπάντες. Ναι μπορούμε να μιλάμε πλέον περίτρανα και περήφανα για “Hail Spirit Noir μελωδίες”. Όχι ότι δεν το κάναμε παλιότερα δηλαδή, μα πλέον αυτό το άλμπουμ δίνει τη σφραγίδα, ανακεφαλαιώνοντας επί της ουσίας όλα τα πεπραγμένα των προηγούμενων δίσκων σε σχέση με τη αλλόκοσμη μουσικότητα του υλικού που είναι και η απόλυτη ταυτότητα του.
Από εκεί και πέρα η μπάντα ξέρει να χειριστεί συνδυαστικά ένα τεράστιο εύρος υφολογικών κατευθύνσεων για να δώσει ζωή στα τραγούδια της: Θαρραλέες black metal ενορχηστρώσεις, ένα προσεκτικά στημένο vintage υπόστρωμα πλήκτρων που ξεκινούν από τις παρυφές της 60ς ψυχεδελικής άγνοιας κινδύνου, περνάνε μέσα από τον 70ς προοδευτισμό και φτάνουν μέχρι την 80ς φουτουριστική αλληγορία. Υπάρχουν και μερικά συγκεκριμένα ξεσπάσματα συμφωνικού χαρακτήρα -ως προς τη μελωδία κυρίως και όχι τόσο ως προς τον ήχο- που θα ήταν κρίμα να μην αναφερθούν. Όσο ο δίσκος προχωρά θα αντιληφθείς πως τελικά τα πλήκτρα θα κυριαρχήσουν όχι μόνο στο.αυτί σου, μα κυρίως στο μυαλό σου. Ουσιαστικά κρατούν όλες τις μελωδίες του άλμπουμ και τις διοχετεύουν σταδιακά στον χώρο. Από το υπόστρωμα στην απόλυτη κυριαρχία. Συμπαντικές καταστάσεις.
Τα black metal φωνητικά έχουν επανέλθει και είναι τα καλύτερα που ηχογράφησαν ποτέ οι Noir. Γενικά η μπάντα έχει κάνει την υπέρβαση της ως προς την extreme φρασεολογία της που φτιάχνει και το σύνολο του άλμπουμ εδώ που τα λέμε. Γιατί στο τέλος της ημέρας και ανεξάρτητα από τις επιρροές και την ανοιχτή ψαλίδα ύψους, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κοσμικό black metal αριστούργημα.
Φυσικά υπάρχουν και καθαρά φωνητικά στο γνώριμο installment υπνωτικής μελωδικότητας που με τόσο σύναιση έχει καλλιεργηθεί στα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας.
Υπάρχουν και κιθάρες που ελίσσονται έξυπνα από το σιδηροδρομικό riffing μέχρι τους lofi συνδετήρες. Υπάρχουν πολλά να ανακαλύψεις σε αυτή την κυκλοφορία γενικά, αρκεί να στήσεις αυτί και να ακούσεις.
Με όλα τα παραπάνω να συμβαίνουν σε ένα και μόνο δίσκο δεν είναι δυνατόν να μη φέρω στο μυαλό μου το “Arcturian” (Arcturus) που τόσο ολοκληρωμένα μας διδάσκει τη συνύπαρξη του 70ς progressive rock με το black metal ως σύνολο μουσικών μοτίβων που αλληλοεξαρτώνται. Δεν είναι δυνατόν να μη σκεφτώ το “Ærie Descent” των Thorns και την κοσμική δίνη που ανοίγει. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ τους Borknagar τους Oranssi Pazuzu. Όλους τους παραπάνω δεν τους αναφέρω ντε και καλά ως στείρες επιρροές μα ως δημιουργούς που μοιράστηκαν τον ίδιο συμπαντικό αέρα με αυτή την πραγματικά μεγάλη μπάντα που ακούει στο όνομα Hail Spirit Noir.
Πριν κλείσω θέλω να αναφέρω πως ένα σημαντικό μέρος της επιθετικότητας του άλμπουμ οφείλεται στην ίδια τη μουσική του και όχι ενδεχομένως στο εκτελεστικό ή ερμηνευτικό κομμάτι όπως μπορεί και να νομίσετε. Οι μελωδίες του είναι τόσο μυστηριώδης και εξωκοσμικές που μου δημιούργησαν ισχυρή τάση αμφισβήτησης ως προς το θετικό μήνυμα μα του δίσκου για το οποίο κάνει αναφορά η μπάντα. Η σύνδεση με το πρωταρχικό μύνημα του “Mayhem in Blue” έγινε σχεδόν αυθόρμητα. Μόνο που τώρα δεν έψαξα για τη ρίζα του κακού, απλά αναρωτήθηκα αν έχει κοσμική, συμπαντική υπόσταση. Σκέφτηκα πως ίσως η απεραντοσύνη του σύμπαντος δεν είναι τελικά τίποτα άλλο από μια κυρτή άβυσσος και εμείς είμαστε τελικά τόσο μικροί που την αντιλαμβανόμαστε ως απεραντοσύνη. Τέλος η προσπάθεια να σπάσουμε τα όρια του χρόνου και του χώρου μήπως είναι τελικά η αγωνιώδης προσπάθεια να νικήσουμε το φόβο του θανάτου; Σε τροχιά αμφισβήτησης λοιπόν με το reflect της μουσικής και μόνο. Το έθεσα από την αρχή του κειμένου το ζήτημα εξάλλου.
Στο τέλος βρέθηκα να ακούω στο repeat τα διαστημικά παράσιτα του ομώνυμου κομματιού με το οποίο κλείνει ο δίσκος.
Το πιο ολοκληρωμένος HSN αλμπουμ. Μην κάνεις το λάθος και δεν τον αποκτήσεις.
