Η αλληγορία είναι ένα λογοτεχνικό και λεκτικό σχήμα, το οποίο βασίζεται στη χρήση συμβόλων και μεταφορών. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να μεταδοθεί ένα ευρύτερο μήνυμα στους αναγνώστες ή στους ακροατές.
Οι Enemy Οf Reality με το τρίτο τους δίσκο, τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλληγορούν παραδίδοντας ένα έργο που μέσα από την πλοκή του παραθέτει ερωτήματα και αξίες που βασανίζουν την ανθρώπινη υπόσταση από την αφύπνιση της συνειδητότητάς της. Έτσι καταθέτουν έναν ακόμη concept δίσκο, στον οποίο παρακολουθούμε το ταξίδι ενός ιερέα στα μυθολογικά μονοπάτια της αρχαίας Ελλάδας. Έχοντας βιώσει τον πόνο και την τραγωδία τη απώλειας, αναζητεί το νόημα της θνητής ύπαρξής του. Κατά την διαδρομή έρχεται σε επαφή με αρχαία μυθολογικά όντα και παίρνει απαντήσεις που ποικίλουν και συνήθως κινούνται σε επιφανειακό επίπεδο, με αποτέλεσμα να τον οδηγήσουν σε αδιέξοδο, με την κορύφωση να έρχεται με τον πιο δραματικό τρόπο.
Το όλο concept μεταφέρεται στον ακροατή, μέσω ενός οργασμικού συνθετικού οίστρου που ενσωματώνει συμφωνικά και παραδοσιακά στοιχεία στην εντέλεια.
Ο δίσκος ξεκινά με ψιθύρους, φωτιά, θλιμμένα πλήκτρα και ένα συμφωνικό ιντερλούδιο που οδηγεί απευθείας στην πρώτη μεγάλη στιγμή του, στο “Downfall”. Εκεί έχουμε τις κιθάρες να περνούν μπροστά και την υπέροχη φωνή της Ηλιάνας να την συνοδεύουν στο παρασκήνιο διακριτικά growls στα κουπλέ, έτσι οδηγούμαστε σε ένα ρεφρέν που δεν ξεχνιέται εύκολα. Τα συμφωνικά στοιχεία παραμένουν στο προσκήνιο φτιάχνοντας μια φοβερή ατμόσφαιρα.
To “At The Edge Of Madness” ξεκινά με το “κλάμα” της λύρας, όπου έχουμε και την συνειδητοποίηση της τραγωδίας από τον ήρωα της ιστορίας, οδηγούμενος σε μια προσπάθεια αναζήτησης της αλήθειας. Το τραγούδι ακολουθεί μια κλασική θα έλεγα μανιέρα συμφωνικού metal, με ορχηστρικά μέρη να γεμίζουν τον χώρο, τις κιθάρες κοφτές και τα φωνητικά σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Στo “The Vineyard Song” που ακολουθεί ακούμε τις συμβουλές ενός Σάτυρου. Προτείνει την εύρεση της αλήθειας μέσω της οδού των υλικών απολαύσεων και δη του ποτού. Και στο τραγούδι αυτό, συναντάμε ένα φοβερό ρεφρέν.
Το “Serenade Of Death” έχει γίνει ήδη κλασικό! Eισαγωγή με παραδοσιακά όργανα και φωνητικά, οδηγούν τον ρυθμό. Προς το τέλος μπαίνουν κάποια περιορισμένα growls και ένα πολύ όμορφο σόλο. Μια επίκληση στον μέγα θεό Πάνα.
Το “Ever-lusting” αναζητά την αλήθεια στις εφήμερες ηδονές της σαρκικής απόλαυσης. Πολύ ωραία τα πλήκτρα που το συνοδεύουν, με τα growls καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο και όταν ξεκινάει το lead, όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν στο παρασκήνιο.
Συνέχεια με ένα άκρως συναισθηματικό κομμάτι, με τίτλο “Tears Of Echo”. Εδώ ξεχωρίζουν οι φανταστικές μπασογραμμές, τα χορωδιακά επιφωνήματα και ένα ορχηστρικό θέμα που ντύνει υπέροχα όλη τη σύνθεση.
“Long-forgotten” και τα τύμπανα της εισαγωγής ξυπνούν μια αρχέγονη, ξεχασμένη δύναμη από τον λήθαργο, με την λύρα και τον αυλό να καθοδηγούν το κομμάτι και ένα άκρως Nightwish inspired ρεφρέν με χορωδιακά επιφωνήματα ανάμεσα στους στίχους.
To “Deliverance” ξεκινάει επιθετικά με στίχους ικανούς να σου ξυπνήσουν αναπάντητα υπαρξιακά ζητήματα και στη συνέχεια ηρεμεί, ωστόσο πριν το φινάλε έχουμε ακόμη ένα καταιγιστικό σόλο.
Λίγο πριν το τέλος και “Goat-legged Deceiver”. Άλλο ένα πολύ αξιόλογο κομμάτι με την Ηλιάνα να δίνει μια φοβερή ερμηνεία, συνδυάζοντας πολυφωνικά φωνητικά.
Η τελευταία πράξη έρχεται με το “Baptised in Fire”, όπου φτάσουμε και στο τέλος του δράματος με τον πλέον τραγικό τρόπο. Μπορώ να πω ότι είναι και το αγαπημένο μου του δίσκου. Όλες οι συνθετικές ιδέες και μανιέρες εδώ συνοψίζονται και χρησιμοποιούνται κατά τρόπο τέτοιο ώστε ο επίλογος να αποτελεί και μια μουσική ανασκόπηση της διαδρομής που ακολούθησε ο ήρωας μέχρι την λύτρωση.
Φανταστική η παραγωγή από τον Άγγελο Βαφειάδη με όλα τα όργανα και τα φωνητικά να είναι σωστά τοποθετημένα, χωρίς να μπουκώνουν τον ήχο. Για τον Steelianos θα πω ότι ενώ είναι απίστευτος κιθαρίστας και δάσκαλος, δεν παίζει ούτε μία νότα παραπάνω απ’ όσες πρέπει, άψογη κιθαριστική δουλειά!! Η Ηλιάνα είναι από τις κορυφαίες φωνές στο metal. Επιπλέον, μου άρεσε πολύ η αισθητική που ακολουθεί το άλμπουμ τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στα κοστούμια που χρησιμοποιεί το συγκρότημα. Να προσθέσω επίσης ότι τα συμφωνικά μέρη αλλά και η λύρα με τον αυλό είναι εντέχνως διακριτικά τοποθετημένα σε διάφορα σημεία των κομματιών, ώστε να γίνονται αισθητά χωρίς να σου αποσπούν την προσοχή. Τέλος, να συμπληρώσω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που σφύζει από folk στοιχεία, χωρίς όμως να τοποθετείται ούτε κατά διάνοια σε αυτό το genre.
Σαν επιμύθιο λοιπόν, έχουμε έναν από τους κορυφαίους δίσκους συμφωνικού metal για το 2023, με πρωτότυπο concept και φοβερή εκτέλεση, που άνετα ξεπερνάει αντίστοιχες διεθνείς κυκλοφορίες ηχογραφημένες σε πανάκριβα studios με τεράστιες budgets.
