Οι Spit The Blood δημιουργήθηκαν το 2013 στην Αθήνα, με το ντεμπούτο τους να έρχεται τρία χρόνια αργότερα, έχοντας έναν thrash groove προσανατολισμό. Δέκα χρόνια από την δημιουργία της, βρίσκουν την μπάντα να το γιορτάζει, κυκλοφορώντας ένα album που αποτελεί το επόμενο βήμα της εξελικτικής της πορείας.
Τα πράγματα έχουν αγριέψει και η μπάντα κινείται πλέον και σε death μονοπάτια, διατηρώντας τα thrash πρωτίστως και groove στοιχεία στον ήχο τους. Η διάρκεια του δίσκου είναι 31 λεπτά μέσα από τα οποία ξετυλίγονται οκτώ συνθέσεις. Οι θεματικές αγγίζουν κοινωνικά θέματα, πόλεμο, οργή και θυμό, τα οποία είναι γνώριμα στο ιδίωμα
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Broke” με δυνατές ταχύτητες και κάποια στιγμιαία κοψίματα του ρυθμού, όπου εμφανίζονται death περάσματα. Θεματικά έχουμε να κάνουμε με κοινωνική απαισιοδοξία που οδηγεί στην οργή.
Το “Swarm” ξεκινάει με σειρήνες συναγερμού για να μπει ένα καταιγιστικό riff. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ογκώδες ηχητικά κομμάτι με έντονη πολεμική. Από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου και ένα από τα δύο που ξεχώρισα ως αγαπημένα. Πολύ δυνατό και “Anxiety” που ακολουθεί. Οι κιθάρες στιβαρές και τα φωνητικά τραχιά, το κομμάτι κλείνει με ένα απλό αλλά πολύ κολλητικό lead, για να ακολουθήσει το “Embracing the Flaw”, το οποίο ξεκινά με άρπισμα και ατμοσφαιρικό τρόπο, για να εξελιχθεί σε ένα mid-tempo ύμνο με τα φωνητικά να έχουν μία death χροιά, ωραίο groovάτο riff και από την μέση και μετά η ένταση ανεβαίνει και μπαίνουν κάποια όμορφα leads. Το εταίρο κομμάτι που ξεχώρισα.
Το “When the Soul is Dead” επαναφέρει τις ταχύτητες διατηρώντας τη δυναμική του προηγούμενου τραγουδιού. Μαζί με το “Embracing…” αποτελούν τα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια του δίσκου!
“Slaughters” για τη συνέχεια και εδώ συναντάμε την αύρα των Sepultura. Το “Red Finger” ξεκινά με μια πάρα πολύ όμορφη εισαγωγή, μια παύση και επιστροφή στην ταχύτητα και σ’ ένα death/thrash καταιγισμό. Το album κλείνει με το “Through the Mist”, ένα ακόμη ποιοτικό κομμάτι.
Η παραγωγή είναι ογκώδης και αρκετά επιθετική. Το τρίο είναι αρκετά δεμένο και πιάνει αρκετά υψηλά επίπεδα απόδοσης. Ιδιαίτερή μνεία πρέπει να γίνει στο εξώφυλλο, το οποίο φιλοτεχνήθηκε σαν μία ελαιογραφία, με ένα απόκοσμο πλάσμα τύπου «τσουπακάμπρα» να δεσπόζει απειλητικό.
Γενικά πρόκειται για ένα βήμα εμπρός για τη μπάντα. Η εξέλιξη είναι εμφανής σε όλους τους τομείς και η μπάντα διατηρεί την ταυτότητά της, μπολιάζοντας όμως τον ήχο της με ακραία στοιχεία. Ένα άλμπουμ που απευθύνεται σε όποιον αγαπάει τον thrash/death ήχο.
