Το project των Αθηναίων Desolate Plains επιστρέφει με νέο album, το τρίτο κατά σειρά, 5 χρόνια μετά το εξαιρετικό “The Face of the earth”. Η μπάντα αποτελείται από τον πολυοργανίστα Λάμπρο Ποταμιανό, ο οποίος υπογράφει όλες τις συνθέσεις και τους στίχους, πλην του “Pathology of Time” που είναι γραμμένο από την Αλίκη Κατριού, η οποία βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο και τα φοβερά και ιδιαίτερα φωνητικά, ενώ τα τύμπανα στον δίσκο τα έχει αναλάβει η εξαιρετική Ελένη Νότα (ex-Nervosa μεταξύ άλλων).
Ο δίσκος έχει διάρκεια 40 λεπτών και αποτελείται από 11 συνθέσεις. ΟΙ θεματικές εστιάζουν γύρω από την ερήμωση της ψυχής, τον ανθρώπινο πόνο και την απώλεια. Τώρα σε τί κατηγορία εντάσσεται η μουσική του άλμπουμ μπορώ να πω ότι δεν μου είναι ξεκάθαρο, αφού κινείται σε thrash/death/black μονοπάτια με αρκετό prog μέσα. Βέβαια μικρή σημασία έχει, γιατί το αποτέλεσμα που παράγεται δίνει ένα πανέμορφο ποιοτικό και ακραίο album.
Το έναυσμα δίνεται με ανελέητο ρυθμό, αφού δεν υπάρχουν καθόλου εισαγωγές ή λοιπά στοιχεία για να σε προετοιμάσουν. Έτσι το “The Curse of Individuality” με το καλημέρα έχει έναν φρενήρη ρυθμό. Εκεί συναντάμε τις αλλαγές στα φωνητικά της Αλίκης από απειλητικά growls, σε στεντόρεια καθαρά φωνητικά, που όμως διατηρούν μια αυστηρότητα που δεν επιτρέπει να χρωματιστεί το κάδρο, αλλά δημιουργεί μία μουντάδα απελπισίας. Προς το τέλος τα πράγματα ησυχάζουν, για να έρθει το “Mirroring the Abyss”, το οποίο ξεκινάει δυναμικά με τα όργανα να μας εισάγουν στα φωνητικά, με το τραγούδι να αποτελεί συνέχεια του εναρκτήριου, με τη διαφορά ότι μετά την μέση τα growls γίνονται ακόμη πιο απειλητικά και μαύρα!
Το “Unsustainable Psychological Landscapes” ξεκινάει με καθαρά φωνητικά για να αγριέψει στην συνέχεια και να μας οδηγήσει σε ένα σχετικά ήρεμο ρεφρέν με διφωνία growls/καθαρών φωνητικών, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί και πάλι στον όλεθρο. Οι κιθάρες ακολουθούν την φωνή και κάνουν πάρτι, ενώ τα τύμπανα βαράνε κολασμένα! Στο “Pathology of Time” ίσως ηρεμούν πρόσκαιρα τα πράγματα, αν και το ανελέητο drumming συνεχίζεται. Το τραγούδι έχει μία πιο προοδευτική δομή, ενώ εμφανίζονται και κάποια όμορφα leads. Πρώτο τραγούδι που δεν συναντάμε καθαρά φωνητικά!
Το “Interslander” είναι το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι του άλμπουμ, που όμως στα 2,5 λεπτά που διαρκεί μας δείχνει απειλητικά τα δόντια του, αφού πρόκειται για ένα death metal διαμάντι. Και αυτό μόνο με Growls!
Το “Interntional Infliction of Emotional Distress” επιστρέφει στο δίπολο των φωνητικών, ενώ μουσικά η μπάντα συνεχίζει να μην σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Πολύ ωραίο το σόλο μετά την μέση!
Και κάπου εδώ το άλμπουμ πατάει ένα φρένο με το “The Mark”, το οποίο ξεκινάει με αρπίσματα και μια πεσιμιστική και επιβλητική απαγγελία στην ελληνική γλώσσα. Φυσικά όλα αυτά κρατούν για λιγότερο από 1 λεπτό, αφού οι ταχύτητες ξανανεβαίνουν κατακόρυφα! Ωραία μπασογυρίματα στα κενά μεταξύ των φωνητικών, με την Αλίκη να τραγουδάει τα καθαρά φωνητικά λίγο πιο ψηλά! Στο τελευταίο λεπτό έχουμε την κιθάρα να επιδίδεται σε ένα αρκετά επικό σόλο, το οποίο κλιμακώνεται και οδηγεί στο ρεφρέν για να κλείσει το τραγούδι.
Το “A Leaf’s Journey” που ακολουθεί ξεκινάει με μια πολύ δυνατή εισαγωγή, όπου τα όργανα κλέβουν την παράσταση, μέχρι το κομμάτι να γίνει ακουστικό και να αποκτήσει μελωδίες και prog δομή, η οποία θα διατηρηθεί μέχρι το τέλος, με τα καθαρά φωνητικά να κυριαρχούν.
Συνέχεια με το ομότιτλο του δίσκου, το οποίο ξεκινάει με μια εκπληκτική ατμοσφαιρική εισαγωγή. Και εδώ κυριαρχούν τα καθαρά φωνητικά και οι προοδευτικές μουσικές δομές. “The Emothional Plague” λίγο πριν το τέλος, αρχίζει με πιάνο και ήχο από τσέλο στο βάθος, για να μπει το rhythm section και να μην αφήσει τίποτα όρθιο.
Το album κλείνει με το “Shadows”, το οποίο αρχίζει με την ακουστική κιθάρα να κρατάει τον ρυθμό και την ηλεκτρική να παίζει πολύ όμορφες μελωδίες. Η Αλίκη τραγουδάει ψηλότερα από ποτέ στον δίσκο, με τα δεύτερα φωνητικά να σιγοντάρουν από πίσω κρατώντας τον τόνο, μέχρι το τραγούδι να αλλάξει δομή και να γίνει απειλητικό, για να επιστρέψει η ηρεμία στο ρεφρέν. Μάλλον το αγαπημένο μου του δίσκου!
Γενικά μπορώ να πω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ με πάρα πολύ υψηλά ποιοτικά χαρακτηριστικά, τόσο στο εκτελεστικό κομμάτι και τις ερμηνείες, όσο και στις θεματικές του. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο τρόπος που συνδυάζει τα φωνητικά της η Αλίκη! Η ερμηνείες της είναι άκρως συναισθηματικές. Η παραγωγή στέκεται ψηλά. Το εξώφυλλο χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, σε συνδυασμό με τον τίτλο, μεταφέρει την αισθητική των τραγουδιών. Μιλάμε για ένα άλμπουμ του ακραίου ήχου το οποίο συνεχώς ακροβατεί ανάμεσα στα ιδιώματα και νομίζω ότι θα ικανοποιήσει!
