Πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκανε το τρίτο δισκογραφικό πόνημα των Celéne, οι οποίοι μας έρχονται από την Πάτρα και συνδυάζουν με έναν εντελώς δικό τους τρόπο το black, το doom και το gothic metal, φτιάχνοντας ένα εντελώς ξεχωριστό ηχητικό τοπίο, το οποίο κάνει την μπάντα άμεσα αναγνωρίσιμη.
Και η αναγνωρισιμότητά τους αυτή οφείλεται σε κάποια πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία γίνονται βασικά στοιχεία αναφοράς στο μουσικό γίγνεσθαι της μπάντας.
Τα μελωδικά μοτίβα στο μεγαλύτερο μέρος των κομμάτων τους έχουν τολμώ να πω κάτι στοιχειωμένο και στοιχειωτικό ταυτόχρονα. Ή μπάντα ως άλλος ταχυδακτυλουργός χειρίζεται την μουσική της με τρόπο απρόβλεπτο, παράγοντας συναισθήματα. Την μια στιγμή για παράδειγμα ο ακροατής μπορεί να βρεθεί σε ένα μελαγχολικό ντελίριο νοσταλγίας, μόνο και μόνο για να ξεσπάσει την επόμενη στιγμή σε ένα κρεσέντο οργής και απόγνωσης. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν γιατί γίνεται δέκτης της παράξενης μουσικότητας αυτού του δίσκου.
Ποικιλία από αντρικά και γυναικεία φωνητικά, εναλλαγές στους ρυθμούς και τις κιθάρες, βιολί και πλήκτρα που υφαίνουν το νήμα της αράχνης και όλα αυτά δοσμένα μέσα από τέσσερεις μακροσκελής συνθέσεις, που, όταν το άλμπουμ κάνει τον κύκλο του, θέλεις απλά να ακούσεις πάλι.
Σε γενικές γραμμές από τα πιο περίεργα και ιδιαίτερα releases που άκουσα τελευταία και το αναφέρω χωρίς να θέλω να κρύψω τον ενθουσιασμό μου για το τρίτο άλμπουμ τούτης της μπάντας που παράγει τέχνη μακριά από στεγανά.
