Στα μέσα Ιανουαρίου, στο στούντιο Catalyst του Νίκου Ντουνούση, οι Blues Wire ηχογράφησαν μέσα σε δύο απογεύματα το νέο άλμπουμ τους, το καταπληκτικό “Ongoing”, γιορτάζοντας έτσι 40 ολόκληρα χρόνια στη δισκογραφία με τον πιο όμορφο και δημιουργικό τρόπο.
Πέρασαν κιόλας οκτώ χρόνια από την ηχογράφηση του τελευταίου άλμπουμ των Blues Wire, με τίτλο “Nos” -το οποίο τελικά κυκλοφόρησε από τη Thick Tone το 2018- αλλά το τρίο των Ηλία Ζάικου (κιθάρα, φωνή), Σωτήρη Ζήση (μπάσο) και Νίκης Γουρζουλίδου (τύμπανα) παραμένει άφθαρτο, σφιχτοδεμένο και γεμάτο ενέργεια, σα να μην πέρασε μια μέρα. Η σημαντικότερη ίσως διαφορά είναι ότι στο Ongoing έχουμε μία μόλις σύνθεση του Ζάικου, ο οποίος στην προηγούμενη δουλειά της μπάντας είχε αναλάβει το γράψιμο όλων των τραγουδιών.
Επιστροφή στους θρύλους των μπλουζ λοιπόν, μια ακόμη καλλιτεχνική αναμέτρηση της εμβληματικής σαλονικιάς μπάντας με τους γίγαντες που διαμόρφωσαν τον ήχο τους.
Πρέπει να μπορείς να νιώθεις την αλήθεια και την ιστορία της μουσικής για να καταλάβεις τί θα πει first take σε τραγούδια που καθόρισαν τον ηλεκτρικό ήχο εν γένει.
Ας πάρουμε το “Nobody’s Fault but Mine” με το οποίο ξεκινά το άλμπουμ, ένα τραγούδι που έμαθε όλος ο πλανήτης μέσα από τις συναυλίες των Led Zeppelin, τριάντα χρόνια αφότου το έγραψε ο Blind Willie Johnson. Πώς στέκεσαι απέναντι σε ένα τέτοιο τραγούδι, για την αυθεντική εκτέλεση του οποίου ο Eric Clapton έχει πει «Αυτό είναι ίσως το καλύτερο slide guitar παίξιμο που θ’ ακούσεις ποτέ»;
Πώς βγάζεις τα δικά σου σώψυχα στο “Down to the Bottom” του Willie Dixon όταν έχει πρωτοερμηνευτεί από τον τεράστιο Howlin’ Wolf;
Πώς παίζεις το “Buried Alive In The Blues” όταν ο Nick Gravenites το έχει μοιραστεί επί σκηνής με τον Mike Bloomfield;
Πώς τραγουδάς με τη μαγκιά του Μισισιπή το “Mean Ol’ Frisco” του Arthur William “Big Boy” Crudup για τον οποίο ο Elvis Presley έχει πει «Αν είχα μια φιλοδοξία, ήταν να γίνω τόσο καλός όσο ο Arthur Crudup»;
Με τί δύναμη ψυχής βουτάς στο “Catfish Blues” του Robert Petway, το τραγούδι που πήραν στα χέρια τους ο Jimi Hendrix κι ο Muddy Waters – απ’ την εκτέλεση του οποίου (Rollin’ Stone) πήραν το όνομά τους οι Rolling Stones;
Πόση τόλμη χρειάζεται για να κάνεις δικό σου το “Messin’ With The Kid” όταν αποτελεί τραγούδι αναφοράς για τον Junior Wells και το έχει ήδη φτάσει στους ουρανούς με τις ζωντανές εκτελέσεις του ο Rory Gallagher;
Πιστέψτε με, θέλει κότσια. Θέλει πολλά κότσια. Όμως οι Blues Wire τα έχουν – και το πώς τα απέκτησαν μα και τα κράτησαν αλύγιστα μέσα σε όλη αυτή την πολύχρονη πορεία τους, κρύβεται στον απέραντο σεβασμό και τον άσβεστο έρωτα που τρέφουν για αυτά τα τραγούδια, τους δημιουργούς τους και τους συνεχιστές τους, για αυτή την ίδια την πολύτιμη μουσική κληρονομιά.
Ας μη ξεχνάμε: «The Blues got a baby and they named it Rock ’n’ Roll!»
Κι από εκεί, που ξεκίνησαν όλα για τον ηλεκτρικό ήχο, καλό είναι να επιστρέφουμε πού και πού, να μη ξεχνάμε τις ρίζες μας.
Να σημειωθεί ότι την τιμητική του στο άλμπουμ έχει ο Samuel Gene Maghett με τρία τραγούδια στο tracklist, ενώ η αυλαία πέφτει με μια συγκλονιστική απόδοση του “Prisoner Of The Blues” του Billy Branch.
Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να μείνω λίγο στη μοναδική σύνθεση του Ηλία Ζάικου, το βαθιά συγκινητικό “Put My Song To Your Mouth”, μια slow-tempo κατάθεση ψυχής, όπου το τρίο των Blues Wire δίνει ρεσιτάλ συνέπειας στο τί πάει να πει μπλουζ: αλήθεια και μόνο αλήθεια!
Αν θέλετε όχι μόνο να ακούσετε μα να νιώσετε, πραγματική, ανόθευτη κι ειλικρινέστατη μουσική, τα μπλουζ του “Ongoing” όχι μόνο δε θα σας προδώσουν, αλλά θα σας συντροφεύσουν τώρα και για πάντα, παλιώνοντας σαν το καλό κρασί…
Tο ύφος της παραγωγής μυρίζει στούντιο και σκορπά το μεράκι της μπάντας μέσα απ’ τα ηχεία με τρόπο αυθεντικό, πιο άμεσο από ποτέ – φοβερός ο ήχος, ολοζώντανος, αξίζουν συγχαρητήρια στον Νίκο Ντουνούση για την παραγωγή.
Συγχαρητήρια, τέλος, στο ίδιο το συγκρότημα, για όλη τη διάθεση και τη στόφα του, καθώς δίχως πλέον να έχει να αποδείξει απολύτως τίποτε, αποδεικνύει τελικά το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο: ότι υπάρχεις μόνο όταν δεν ξεπουλιέσαι. Αυτή, λοιπόν, ήταν, είναι και θα είναι η μουσική των Blues Wire, άχρονη, άχωρη και πάντα μέσα απ’ την καρδιά τους!
Κλείνω με τα λόγια του Ηλία Ζάικου: «Είχαμε καιρό να ζήσουμε την εμπειρία της ηχογράφησης σε στούντιο και παρ’ όλες τις δυσκολίες, ο ήχος και η αισθητική της μπάντας αποδόθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όσο κι αν οι συνθήκες σ’ αυτούς τους χώρους είναι λίγο στεγνές και απαθείς. Επίσης, δεν μπορώ να μην σκεφτώ με ανάμεικτα συναισθήματα πως για μια φορά ακόμη κάναμε δίσκο “με το πιστόλι στον κρόταφο”, οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν σε χρόνο που μεγάλα ονόματα της σκηνής με παχυλά συμβόλαια τον χρειάζονται για μισό ρεφρέν και αν. Είμαι πάντως ιδιαίτερα χαρούμενος, ακούγοντας το αποτέλεσμα έχω την αίσθηση πως τούτη ίσως είναι η πιο σημαντική δουλειά του γκρουπ εδώ και δεκαετίες. Και με έναν τίτλο που σημαίνει πολλά για μας. Ongoing: συνεχιζόμενος, σε διαρκή εξέλιξη.»
