Είναι συγκλονιστικό αυτό που συμβαίνει σε τούτο το νέο δισκογραφικό πόνημα των Thyrathen.
Και μπορεί με τα δύο πρώτα singles που έδωσε η μπάντα στη δημοσιότητα να πήραμε κάποια ξεκάθαρα δείγματα ως προς τις προθέσεις που υπάρχουν εδώ, μα οφείλω να ομολογήσω πως μονάχα η επαφή με το απόλυτο σύνολο θα δώσει στον ακροατή την ευκαιρία να αρχίσει σταδιακά το ξεκλείδωμα όλων των μυστικών γραμμένων που υπάρχουν στο Lakonic.
Η συνύπαρξη της ποίησης, της φιλοσοφίας, του φανταστικού, του μυστικιστικού και του ρεαλιστικού είναι μια κατάσταση απόλυτης ισορροπίας την οποία καλείται αρχικά να αντιληφθεί και μετά να βιώσει ο όποιος δέκτης, μέσα από την σταδιακή και επαναλαμβανόμενη διαδικασία ακρόασης του υλικού.
Κάθε φορά ακόμα ένα βήμα προς τα μπρος. Σαν τον διαβάτη, περνώντας ξανά και ξανά τον ίδιο μονοπάτι, τον ίδιο δρόμο, όπως περιγράφει ο Καβάφης στο “Η Πόλις” που δίνει ζωή στο πρώτο single του δίσκου. Η ίδια η μπάντα όμως προσφέρει την δάδα:
Δάδα με τη φλόγα που φωτίζει το γίγνεσθαι των τραγουδιών και τους δίνει πνοή. Πνοή που πηγάζει από τις αρχέγονες πρακτικές του black metal όπως αυτό γεννήθηκε και ανδρώθηκε μονάχα στη δική μας τη χώρα: Υπάρχει εδώ η στόφα που δένει σφιχτά τον δεσμό με τα πρώιμα 90ς, αφήνοντας όμως ανοιχτές τις πύλες για την μεγάλη ηχητική σπουδή που δίνει στο σύνολο έναν χαρακτήρα κυριολεκτικά δαιδαλώδη: Μεσόγειος, Ελλάδα, Ανατολή, Μεσοποταμία. Σύνδεση κρυφή, μα τόσο ξεκάθαρη. Τα έγραψα και για το πρώτο single αυτά, τώρα οφείλω πως πρέπει να τα επαναλάβω γεμάτος δέος για όλο το σύνολο.
Δεν υπάρχουν πλήκτρα και synths εδώ, μονάχα φωνές, χορωδίες και φυσικά η αρχαία λύρα, ηχητικό σήμα κατατεθέν της μπάντας. Ήχος πλούσιος και ξεχωριστός, που στους Thyrathen δεν αποτελεί κάποιο “εξωτικό συμπλήρωμα”, μα την απόλυτη βάση.
Το black metal που θα ακούσεις εδώ έχει ελεγειακό χαρακτήρα, στο άκουσμα του η λέξη “επικό” βρίσκει το πραγματικό της νόημα, ενώ η σύνδεση με την 90ς Ελληνική black metal κληρονομιά λειτουργεί σαν πυξίδα και μας οδηγεί σε μονοπάτι το οποίο καλύπτει ολόκληρη τη συγκεκριμένη δεκαετία και μάλιστα αρκετά συχνά με σαφής αναφορές στο δεύτερο μισό της και μετά.
Τα φωνητικά του Necroabyssious με ασημένια καρφιά σφυροκοπούν την αντίθεση στη μελωδία, στο μεταίχμιο μιας ανίερης απαγγελίας ή μιας back to basics φόρμας τραγουδίσματος με φράσεις κόφτες, ικανές να προικίσουν την εκάστοτε σύνθεση με μια ξεχωριστή δυναμική. Σύνδεση σαφέστατη με ύστερους Varathron. Αλλά και πλήρη αρμονία με την κατάθεση του Αλέξανδρου που με την φωνή του φέρνει την κληρονομιά των Macabre Omen και σφραγίζει τούτο το αριστούργημα.
Corax S. στα τύμπανα, Enoch (Black Winter), σε κιθάρες / μπάσο και Θανάσης Κλεώπας στην αρχαία λύρα, όλοι εναποθέτουν την δικιά τους προσφορά στο βωμό αυτού του δημιουργήματος.
Από το De Rerum Natura στον Καβάφη, μέσα από το πρίσμα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας & μουσικής. Από την πυξίδα του μυστικισμού, μέχρι την αποθέωση της Επικουρικής Φιλοσοφίας. Από το επικό, στο τραγικό και από τους συνεχιστές της 90ς black metal κληρονομιάς μέχρι εκείνους που έκαναν την αρχή. Όλα αυτά συνυπάρχουν σε αυτό το αριστούργημα που θα γίνει σημείο αναφοράς για το ελληνικό black metal στα χρόνια που θα διαβούμε.
