Τρίτο full length album για τους τρικαλινούς thrashers, μετά από επτά χρόνια σιωπής και η επιστροφή τους είναι εκκωφαντική. Οι Riffobia λοιπόν παραδίδουν τον ποιο ώριμο δίσκο της καριέρας τους, που συγκροτείται από ένα σύνολο εννέα συνθέσεων συν την εισαγωγή. Το album διάρκειας 40 λεπτών, είναι προορισμένο να ικανοποιήσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό thrasher. Οι θεματικές που συναντάμε έχουν να κάνουν με την μισαλλοδοξία και το μίσος που δημιουργεί ο τυφλός δογματισμός, μπόλικη οργή, κοινωνική καταπίεση και περιθωριοποίηση, όλα ασφυχτικά στοιβαγμένα ανάμεσα σε επιθετικά riffs.
Μετά το εισαγωγικό “The Divine Infinity”, ξεκινάει μία φρενήρης κούρσα up-tempo συνθέσεων, η οποία σαρώνει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. “God of Hate” και με το καλημέρα συναντάμε μια μακροσκελή εισαγωγή που τσακίζει κόκαλα και καταλήγει σε οργισμένα φωνητικά. Μισαλλοδοξία, οργή θυμός, με τις κιθάρες να έχουν ένα όμορφο κόψιμο και δύο φανταστικά leads μικρά σε διάρκεια, να οδηγούν στο τέλος του κομματιού.
“Herald of Pain” για τη συνέχεια, με ένα φανταστικό εισαγωγικό lead να οδηγεί το κουπλέ. Και εδώ έχουμε την θεματική του μίσους, καθοδηγούμενου από θρησκευτικά κίνητρα, το οποίο εκδηλώνεται με βίαιο τρόπο. Καταπληκτική thrashο-σολιά στο μέσο του τραγουδιού.
Το “Merciless” είναι η αφύπνιση των πρωτόγονων ενστίκτων του υποσυνείδητου που ωθούν τον άνθρωπο στην βία. Και εδώ έχουμε καταιγιστικό ρυθμό, πολύ ωραίο ρεφρέν και το reef που συνοδεύει το κομμάτι σε όλη την διάρκεια του, σου κολλάει στο μυαλό.
Το “Prisoner” είναι το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του album. Η καταδίκη του ανθρώπου να φέρει τη βούληση της ελευθερίας, είναι τελικά μια ψευδαίσθηση. Οι ρυθμοί δεν πέφτουν ούτε κατά διάνοια. “Consume-Obey”, το οποίο είναι και το αγαπημένο μου από το album. Ένα ακόμη killer intro οδηγεί σε φοβερά γυρίσματα των τυμπάνων, για να γίνει μια στιγμιαία παύση και να σερβιριστεί το κυρίως πιάτο. Όλο το νόημα του κομματιού συμπυκνώνεται στις δυο λέξεις του ρεφρέν/τίτλου του. Πολύ δυνατό τραγούδι, η κιθάρα σολάρει μοναδικά και τα τύμπανα και εδώ προκαλούν σεισμούς.
Άλλο ένα μικρό σε διάρκεια τραγούδι, το “Murder”, δεν υστερεί σε τίποτα. A killer track for a killer mind. Στο “Welcome to Hell” τα τύμπανα του πολέμου ξεσπούν και το τραγούδι είναι ακριβώς ότι περιγράφει ο στίχος, μια γλαφυρή περιγραφή για το τί σε περιμένει στο πυρ το εξώτερο, με φοβερά ρυθμικά μέρη!
Προτελευταίο τραγούδι του δίσκου, το “No Turning Back”, το οποίο επίσης θεωρώ ότι ανήκει στις κορυφές του δίσκου. Δεν υπάρχει επιστροφή για την ανθρωπότητα, η οποία βαδίζει στην καταστροφή και τι να πω για τις κιθάρες που βρυχώνται ή για τα λόγια που ξεχύνονται με ορμή από το στόμα του Χρήστου!
Το άλμπουμ κλείνει με το “Soul Collector”, που ίσως είναι και το κορυφαίο του δίσκου. Ο ρυθμός έχει πέσει, έχουμε μία mastodon-ική -ας μου επιτραπεί η έκφραση- προσέγγιση, η οποία από το εναρκτήριο άρπισμα δίνει το στίγμα ενός «πιο ατμοσφαιρικού» κομματιού (για thrash μιλώντας πάντα). Εξαιρετικό.
Γενικά εντυπωσιάστηκα με τη δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες. Το rhythm section είναι μπετόν αρμέ, με εξαιρετικά γυρίσματα στα τύμπανα. Τα φωνητικά είναι καταιγιστικά και παρά τον πεσιμισμό των στίχων, η ακρόαση συνιστάτε να συνοδεύεται από ανελέητο headbanging. Πολύ όμορφο εξώφυλλο in to the point από τον Stan W. Decker.
Συνοψίζοντας μιλάμε για ένα δίσκο που θα ικανοποιήσει τους φίλους του σκληρού ήχου και θα αγαπήσουν οι απανταχού thrashers.
