Έχοντας παρακολουθήσει και τις τρεις καταπληκτικές εμφανίσεις των Rage στην Ελλάδα, θέλω να πω ότι αισθάνομαι πολύ περήφανος για την ελληνική metal σκηνή. Road tripping λοιπόν παρέα με Αντώνη Κουμιώτη και η αρχή της περιπέτειας ξεκινάει με το live στην Αθήνα. Ευκαιρία να δω αγαπημένους φίλους (γεια σου Ανδρέα Κουρτίδη) καθώς και την ομάδα του GRF που εδρεύει στην Αθήνα (Μητσάρας και Amarth), μαζεύτηκα από πολύ νωρίς στο Κύτταρο. Πολύς ο κόσμος για ένα live που θα μείνει στο θυμικό πολλών. Μπαίνοντας αμέσως στο ψητό, αναφέρω όσα ωραία μπόρεσα να συγκρατήσω κυρίως ως αναμνήσεις και εικόνες.
Δεν είναι καθόλου δύσκολο για τον ακροατή ν’ αγαπήσει τη μουσική των Achelous. Σοφή λοιπόν και απολύτως κατανοητή η επιλογή του Αντώνη Κουμιώτη να επιλέξει τους Αθηναίους για opening act στο επετειακό live των Rage που έλαβε χώρα στο Κύτταρο. Οι Achelous δεν είναι τυχαία μπάντα και αυτό το απέδειξαν ακόμα μια φορά και στο live της Αθήνας. Μετά τη σαρωτική εμφάνιση τους στο Golden R Festival του 2024, οι Achelous έδειξαν ξεκάθαρα τις προθέσεις ότι έχουν όλα τα φόντα τα ηγηθούν στο επικό heavy metal. Πρώτα απ όλα, γιατί είναι όλοι τους παιχταράδες. Στο περίπου σαραντάλεπτο που διήρκησε η εμφάνιση τους, ο Χρήστος (Κάππας) ήταν αλάνθαστος, τόσο στα ψηλά όσο και στα χαμηλά. Ο άνθρωπος έχει φωνάρα αλλά και το χάρισμα της άμεσης επαφής με το κοινό, το οποίο και κέρδισαν με την πρώτη νότα του Dragon Wings. Η εμφάνιση τους δεν είχε τίποτα το αποστειρωμένο, καθώς τόσο ο Γιώργος και ο Χάρης στις κιθάρες, γνωρίζουν πως να αποδώσουν τα τραγούδια ώστε να ξεσηκώσουν τον κόσμο στα live. Macedon, Northern Winds, The Oath και Blood θέρισαν και σκόρπισαν ενθουσιασμό σε όσους βρεθήκαμε στο Κύτταρο. Ο Γιάννης στα τύμπανα έχει αυτό το κάτι στο παίξιμο του που πάντα με ενθουσιάζει, είτε παίζει για τους Achelous είτε για τους Obduktion. Δεν έπεσε λεπτό κάτω από τα υψηλά του στάνταρ και έδωσε στους Achelous την επικότητα που τους αρμόζει σε όλη τους την εμφάνιση. Ο Χρυσόστομος ( Chris Achelous) γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι οι Achelous ασχολούνται ουσιαστικά με την αισθητική και την πληρότητα της μουσικής δημιουργίας, και αυτό το αίσθημα το μεταφέρει αυτούσιο στα live τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε ακόμα μια εμφάνιση το μπάσο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ήχου τους. Έκλεισαν αποθεωτικά με τα Savage King, Into the Shadows και Flames of War, καθώς το κοινό στην Αθήνα έδειξε τόσο το σεβασμό όσο και την αγάπη του στην μπάντα. Ανυπομονούμε για το επόμενο.
Η προσμονή για να δω ζωντανά επί σκηνής τον αρχηγό (ένας είναι ο αρχηγός!!!), πάει πολλά χρόνια πίσω, όταν ως νεανίας έλιωνα στο Βόλο το ομώνυμο βινύλιο των Mystery (τον ευχαριστώ και για τις σχετικές υπογραφές). Η προσμονή αυτή έληξε με τις καλύτερες εντυπώσεις στις 03/10 του 2024, οπότε και ο Άγγελος Περλεπές με την μπαντάρα του, έδωσαν επί σκηνής Κυττάρου ένα live για σεμινάριο. Τίποτα βέβαια δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Η παικτική δεινότητα του Περλεπέ δε χωρά κριτική. Το απέδειξε άλλωστε περίτρανα. Η επιλογή όμως και των κατάλληλων συνεργατών, απογείωσε τους Mystery στο Κύτταρο. Οι Τάκης Αβραμόπουλος στο μπάσο, Θάνος Δημητρογιάννης στα τύμπανα, Στέλλα Κοντογιάννη στα δεύτερα φωνητικά και η εξαιρετική επιλογή του Billy Vass ως front man κέρδισαν το κοινό, επειδή πραγματικά η εμφάνιση όλων ήταν υψηλού επιπέδου. Ο μπετόν αρμέ ήχος βοήθησε το συγκρότημα να αποδώσει άριστα τα κομμάτια (ακούστηκαν τα Wizards of the Western Coast, Visions will find the way, (Feels like) I’ve done it before / The quest, Tales… of the unexpected / Stormrider, My Dark Lord και Neverending Flame). Ο κόσμος ευχαριστήθηκε, οι Mystery αποχώρησαν χαρούμενοι και όλοι περιμένουμε τον νέο δίσκο που μας υποσχέθηκαν. Τι άλλο να ζητήσεις;
Για τον Peter “Peavy” Wagner δε θα πω κουβέντα. Όχι γιατί είναι υπεράνω κριτικής και έχει για οποιοδήποτε λόγο το «αλάνθαστο», αλλά γιατί για ακόμα μια φορά απέδειξε στο σανίδι πόσο μεγάλος μουσικός είναι, πόσο μεγάλος front man είναι και πόσο πολύ τιμάει (40 χρόνια μετά) το brand name που ονομάζεται Rage. Αυτός είναι ο Peavy, ο οποίος λατρεύτηκε από το ελληνικό κοινό και ο ίδιος ανταπέδωσε στο ακέραιο την αγάπη αυτή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που αποθεώθηκε ονομαστικά καμιά 15αρια φορές. Δεν είναι τυχαίο βέβαια που αποθεώθηκαν όλοι οι Rage για την εμφάνιση τους στο Κύτταρο. Αυτοί οι Rage, με τη νέα τους σύνθεση, με τον Jean Bormann στην κιθάρα και τον το Βασίλη “Lucky” Μανιατόπουλο στα τυμπανα, απέδειξαν ότι είναι οι άξιοι συνεχιστές της τεράστιας μουσικής τους ιστορίας.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Εν μέσω ενθουσιασμό και τεράστιας οχλοβοής οι Rage βγήκαν με το Straight To Hell και έδειξαν από νωρίς τις διαθέσεις τους. Το τι ακολούθησε στα Solitary Man, Black In Mind και Refuge μόνο οι παραβρισκόμενοι και τα σχετικά βίντεο μπορούν να περιγράψουν. Οι Rage ήρθαν στην Ελλάδα για να τιμήσουν την τεράστια ιστορία τους, τόσο την προγενέστερη όσο και τη νεώτερη. Με τα Back In Time, Days Of December, Let Them Rest In Peace και A New Land συνεχίζουν το κρεσέντο και το κοινό τους ακολουθεί καταπόδας και στις νεώτερες επιτυχίες τους. Το “Great Old Ones” δεν περίμενα ότι θα το παίξουν, όμως διαψεύστηκα. Ήταν τόση η χαρά μου, που έκανα μια προσπάθεια να πλησιάσω όσο κοντύτερα στη σκηνή, δεν τα κατάφερα. Την επόμενη φορά. Ακούστηκαν κι άλλοι ύμνοι; Σαφώς. End of All Days, Under a Black Crown και Don’t Fear the Winter έδωσαν το σύνθημα της αντεπίθεσης. Έκπληξη αποτέλεσε το αγαπημένο Prayers of Steel (Avenger) ενώ ο σχετικός πανικός επικράτησε στο Higher Than the Sky το οποίο έκλεισε το live. 15 συνολικά κομμάτια εκτελεσμένα στην εντέλεια από μια σύνθεση που πετάει φωτιές. Αυτή είναι η αλήθεια.
Για τον Peter “Peavy” Wagner δε θα πω κουβέντα. Θα πω όμως για τον Jean Bormann και το συμπατριώτη μας το Βασίλη “Lucky” Μανιατόπουλο, ο οποίος θεωρείται πλέον παλιά καραβάνα. Ο Jean κατάφερε να βγάλει στην κιθάρα εκείνο τον γλυκό ήχο των Rage της δεκαετίας του ‘80 και ‘90. Ναι, εκείνο τον ήχο που τόσο αγαπήσαμε όσοι μεγαλώσαμε με τη μουσική των Rage. Πέρα από τη φιλική του διάθεση προς όλους και την άψογη τεχνική του, ο Jean έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει και πιστεύω πως θα τα καταφέρει. Ο Χρήστος έχει χρόνια που έχει αποχωρήσει από τους Rage (ένας είναι ο Χρήστος). Ένας όμως είναι και ο Βασίλης ο οποίος βασανίζει τα τελευταία 10 χρόνια τα drums των Rage. O Βασίλης “Lucky” Μανιατόπουλος θα γράψει ιστορία στη νέα αυτή σελίδα της πορείας των Rage. Θυμηθείτε το. Όχι μόνο γιατί είναι εξαιρετικός drummer αλλά κυρίως γιατί είναι ωραίος Άνθρωπος. Για τον Peter “Peavy” Wagner είπαμε, δε θα πω κουβέντα. Μόνο σεβασμός σε αυτή την κορυφαία μορφή της αγαπημένης μας μουσικής.
Εις το επανιδείν…
