Δεν είναι καθόλου δύσκολο για τον ακροατή ν’ αγαπήσει τη μουσική των ORRA (ΩЯRΑ). Αυτό διότι η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές πως όταν ένα συγκρότημα ασχολείται ουσιαστικά με την αισθητική και την πληρότητα της μουσικής δημιουργίας, μπορεί να κάνει θαύματα. Ίδια περίπτωση είναι και οι ORRA (ΩЯRΑ) των Λούη Χατζημιχάλη (Φωνή) , Πέτρο Πιερρακέα (Κιθάρες, Keys) και Παναγιώτη Καπογιάννη (Μπάσο) οι οποίοι παρουσιάζουν το νέο τους πόνημα με τίτλο “Glimmer Of Hope”.
Οι ORRA (ΩЯRΑ) είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που γνωρίζουν πως τίποτα δε σου χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Προσπαθούν λοιπόν αδιάκοπα (ιδρύθηκαν το 2019 και κυκλοφόρησαν το “Unbounded” ντεμπούτο τους το 2022) να αποδείξουν πως σε μια εποχή όπου η μουσική προσφορά μοιάζει αμέτρητη, οι εξαιρετικές στιγμές δεν είναι ούτε ευκαιριακές ούτε και σπάνιες. Υπάρχουν τα συγκροτήματα όπως οι ORRA (ΩЯRΑ), που ενώ γνωρίζουν πως τα μεγάλα και ουσιαστικά έργα «χτίζονται» δύσκολα, αυτοί προσπαθούν πραγματικά και τα καταφέρνουν, αφενός γιατί η μελωδική διείσδυση της μπάντας στον προοδευτικό ήχο είναι χτισμένη πάνω σε στιβαρή ενορχήστρωση και αρμονία και αφετέρου γιατί η έντονη λυρικότητα του λόγου είναι γεμάτη ζωντάνια, χρώμα και απίστευτες ερμηνείες.
Στόχος των ORRA (ΩЯRΑ) στο “Glimmer Of Hope” είναι η επανένωση της μουσικής με τη μελωδία. Ξεκάθαρα τα πράγματα. Την πρακτική μορφολογία του δίσκου, απασχολεί κυρίως η εκφραστική δεινότητα του λόγου και η ανάγκη για μουσική αντίθεση και ποικιλία, χωρίς όμως τη λατρεία της εξαντλητικής λεπτομέρειας.
Το λακωνικό αποτελεί συχνά τον αποφασιστικό παράγοντα για την ενότητα του δίσκου, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί τον κανόνα. Στο “Glimmer Of Hope” δεν εξετάζονται τα πάντα στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου στυλ, παρόλο που περιλαμβάνει μερικά ενοποιημένα μουσικά στοιχεία, έχει την ικανότητα να συνδυαστεί με άλλες ανόμοιες μονάδες και να απογειώσει το δίσκο.
Εκεί που πολλά συγκροτήματα έχουν προ πολλού χάσει τη μελωδική τους πορεία, έρχονται οι ORRA (ΩЯRΑ) με τα “All The Roads” και “Brace The Fall” να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Σπουδαίο το άνοιγμα του δίσκου με τα συγκεκριμένα κομμάτια, τα οποία οριοθετούν μάλιστα αυτή τη μουσική ενοποίηση στην οποία αναφερθήκαμε. Συνεχίζουν μελωδικά με το “In Lights Shadow”, αρχίζοντας όμως να περιπλέκουν ρυθμούς και εντάσεις. Τα πράγματα ξεφεύγουν στα “In Pulse (The Long Errand)” και “Infinity oo”, όπου παρά τις πολύ ενδιαφέρουσες εναλλαγές, τα τραγούδια δεν χάνουν ούτε τη βάση τους αλλά ούτε και τον προορισμό τους.
Ρυθμική πολυπλοκότητα στο “At the Edge Of The World” χωρίς όμως να εισαγάγει τον ακροατή σε διάθεση διαγωνισμού δεξιοτεχνίας, έντονες συναισθηματικές πινελιές στο “Seclusion (In These Walls)”, ενώ γινόμαστε πραγματικά προνομιούχοι ακροατές, ακούγοντας τη συγκλονιστική ερμηνεία του Χατζημιχάλη στο “Here Comes The Tears” (Judas Priest).
Σε αυτό το σημείο, έρχεται πάντα και η ερώτηση εάν το “Glimmer Of Hope” θυμίζει κάποιους ή κάτι, ή έχει αναφορές σε κάποιους ή κάτι, διότι υπάρχουν μονίμως «αυτοί» που είναι συνεχώς καχύποπτοι απέναντι στο ουσιώδες. Όταν όμως είναι κάτι δομημένα σωστά, δεν έχει ανάγκη τα προκαθορισμένα καλούπια. Πιστέψτε με, οι ORRA (ΩЯRΑ) στο “Glimmer Of Hope” προτιμούν να ηγηθούν, παρά να μιμηθούν.
Στο “Glimmer Of Hope”, οι λέξεις έχουν τη δική τους προσωπική μελωδία και αυτό είναι το σπουδαίο επίτευγμα του Λούη Χατζημιχάλη.
Στο “Glimmer Of Hope”, η μουσική έχει τη δική της εσωτερική ρυθμιστική δύναμη και αυτό είναι το σπουδαίο επίτευγμα των Πιερρακέα, Καπογιάννη καθώς και των Emidio Alex Ramos και Naman Sachdev που συμμετέχουν στα τύμπανα.
Το “Glimmer Of Hope” είναι συναρπαστικό, με απρόσμενες ανατροπές, το οποίο στο μέλλον πολλοί θα φιλοδοξούν να του μοιάσουν και να το αποκρυπτογραφήσουν.
Κίνηση ματ της Sleaszy Rider όταν οι ORRA (ΩЯRΑ) εντάχθηκαν στο roster της. Δίσκος που θα γράψει ιστορία στον προοδευτικό χώρο. Εύγε.
