Ένα παράξενο ταξίδι είναι αυτός ο δίσκος, σε τόπους σκιερούς, οπού το φως αδυνατεί να φτάσει στην ολότητα του, τρυπώνει που και που από μικρές χαραμάδες στον πληγωμένο ουρανό που έχει και αυτός σωπάσει χρόνια τώρα. Αλίμονο όμως δεν είναι αρκετό, αλίμονο όμως οι σκιές εδώ έχουν την κυριαρχία. Είναι θαυμάσιο το “Pale Existence” των Oceans of Grief, θαυμάσιο σου λέω! Παντρεύει με τρόπο αριστοτεχνικό θα έλεγα τις μελωδικές Doom Metal φόρμες, με τα βασικά στοιχεία του Doom / Death Metal χωρίς να έχει αυτοσκοπό να ακούγεται ντε και καλά πιο αργό από τον θάνατο. Αντίθετα είναι οι mid tempo συνθέσεις του άλμπουμ στις οποίες η μπάντα μεγαλουργεί. Και όταν λέω μεγαλουργεί το εννοώ!
Το άλμπουμ εξαιτίας της ατμόσφαιρας του κυρίως με πήγε εν μέρη πίσω στα αγαπημένα 90ς. Το τονίζω όμως “λόγω της ατμόσφαιρας”, δεν μπαίνουν δηλαδή στη λογική να αναπαράγουν θέματα του τότε, τουναντίον έχουν πάρα πολύ προσωπικό στυλ και στα βασικά τους κιθαριστικά θέματα, και στις μελωδίες τους! Έχουν ιδρώσει για αυτό και μπράβο τους, έχουν διανύσει άπειρες εργατοώρες πάνω στα κομμάτια τους, και αυτό φαίνεται! Οπότε ναι, σε καμία περίπτωση δεν έχουμε μια μπάντα με τα μάτια στραμμένα στο παρελθόν, παίρνουν αυτό που θέλουν και συνεχίζουν την πορεία τους στο σήμερα χτίζοντας τον ήχο τους κομμάτι, κομμάτι.
Πάρα πολύ σωστή ενορχήστρωση επίσης, με τα πλήκτρα να δίνουν σωστές βάσεις και τις κιθάρες να κεντάνε παραπάνω μελωδίες ακριβώς εκεί που χρειάζεται. Πρέπει να έλιωσαν στην προ παραγωγή τα παιδιά, εύγε και πάλι εύγε! Μου αρέσουν επίσης πολύ οι ρυθμικές εναλλαγές τους, λειτουργούν εμφατικά και δίνουν παραπάνω ένταση στα κομμάτια.
Αν γουστάρεις μπάντες όπως October Tide, Swallow the Sun, Trees of Eternity και τα σχετικά, αυτός ο δίσκος είναι για σένα. Όπως και να έχει εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό άλμπουμ, να ακουστεί οπωσδήποτε!
