Ακούω ξανά και ξανά το ντεμπούτο full length τούτου του one man black metal σχήματος και κάθε φορά αυτό που υπερτερεί είναι ένα έντονο συναίσθημα σαστιμάρας.
Είναι τέτοια η εσωτερική ψυχρότητα του υλικού που πραγματικά με κολλάει στον τοίχο μην αφήνοντας με να πάρω ανάσα.
Από τις πρώτες ακροάσεις θα γίνουν αντιληπτές οι μίνιμαλ τάσεις του δημιουργού με τα χλωμά clean guitar θέματα και τις σχεδόν πνιγηρές ερμηνείες των πρώτων κομματιών.
Το μοτίβο δεν αλλάζει στα επόμενα, αλλάζει όμως η μέθοδος προσέγγισης του, και ναι η φόρμα της σιδηροδρομικής επαναληπτικότητας θα κυριαρχήσει στις θεματικές της κιθάρας.
Ο οργισμένος σπαραγμός των φωνητικών θα μου φέρει στο μυαλό τους Ved Buens Ende αν και ψαλίδα των επιρροών ανοίγει ακόμα περισσότερο στα πλαίσια των στιγμιαίων μεταστροφών της μουσικής που ανακλούν De Mysteriis και Deathspell Omega αποχρώσεις.
Όταν ο ήχος της απόλυτης κοινότητας αποκτά black metal υπόσταση, έχουμε δίσκους σαν αυτόν.
Καλά ξεμπερδέματα.
