Μερικές φορές απλά χρειάζεσαι ένα καλό rock άλμπουμ να παίζει στα ηχεία. Χωρίς πολλές επεξηγήσεις και αναλύσεις για το τι, το πως, το γιατί, το από που και το πόσο. Μερικές φορές χρειάζεσαι έναν δίσκο να σου κάνει παρέα. Ναι παρέα. Όταν κοιτάς το ταβάνι καπνίζοντας, όταν μπαίνεις στο αμάξι για την επόμενη βόλτα, όταν περπατάς στο κρύο, έτσι γιατί απλά γουστάρεις.
Μερικές φορές χρειάζεσαι κομμάτια που θα σε χτυπήσουν φιλικά στη πλάτη, όταν έχεις τις κλειστές σου ή όταν κάνεις νόημα στο μπαρ για να έρθει το επόμενο ποτό.
Ε λοιπόν ξέρεις κάτι ρε φίλε; Το ντεμπούτο τούτο μου τα έδωσε όλα αυτά. Και σε γερές δοσολογίες. Με το straight, παλιομοδίτικο, καπνισμένο και ποτισμένο με το άρωμα του αλκοόλ, heavy rock που περιέχει. Το πήρα μαζί μου το άλμπουμ και το περπάτησα, το άκουσα ξανά και ξανά και εν τέλη αυτό νιώθω πως είναι το πιο τίμιο και σωστό να σου γράψω σε τούτο το κείμενο.
Εντάξει δεν λέω, πρέπει να αναφέρω και για τις μελωδιάρες που έχει μέσα, και για τις huge κιθάρες που κοιτάνε τα 70ς ίσια στα μάτια. Και για τα φωνητικά που εδώ δεν τραγουδούν απλά, αλλά καταθέτουν ψυχή.
Ζεστά κιθαριστικά θέματα, όμορφες διφωνίες που εμπλουτίζουν το σύνολο, focusing στον ρυθμό και την μουσικότητα . Ωραία πράγματα συμβαίνουν εδώ. Μπράβο ρε παίδες.
Από Led Zeppelin και Captain Beyond μέχρι Monster Magnet και Siena Root, όλα παίζουν εδώ. Στήσε απλά αυτί.
Σημειώνω επίσης πως η παραγωγή βοηθάει στο μέγιστο βαθμό το υλικό, έχει βάλει το χεράκι του ο Bob Katsionis σε αυτόν τον τομέα. αφήνοντας το τελικό κλείδωμα στο mastering του Νάσου Νομικού.
Το Exit 57 είναι από εκείνα τα άλμπουμ στα οποία πάντα ξαναγυρνάς. Και πάντα νιώθεις σαν να συναντάς έναν παλιό καλό φίλο. Εγώ θα το αφήσω για καιρό στο στικάκι μου πάντως.
