Χρειάζεται να εξελιχθείς για να ανατρέψεις. Πρέπει να είσαι ικανός να επαναπροσδιορίσεις, να μπορέσεις να ενώσεις τα κομμάτια σε διαφορετικό σχηματισμό, χωρίς όμως να αγνοήσεις τις βασικές σταθερές που σε προσδιορίζουν, γιατί αλλιώς χάνεις τον προσανατολισμό σου. Στο thrash metal η ανατροπή υπήρξε πάντοτε ένα βασικό ζητούμενο, με την ευθύτητα και την ωμή δύναμη να είναι και σταθερές αλλά και εργαλεία για το κάθε βήμα προς τα εμπρός.
Θυμάμαι πως όταν είχε σκάσει μύτη από το πουθενά εκείνο το promo 2010 των Αθηναίων Violent Definition, το είχα κυριολεκτικά πεθάνει στα repeat, είχε μόλις 2 κομμάτια μα ήταν αρκετά για να κάνουν την πολύ απαιτητική thrash πλευρά του εαυτού μου, να κολλήσει. Χρειάστηκε να περιμένω 8 χρόνια για το ντεμπούτο για να γίνω μάρτυρας μιας κυριολεκτικά μεταμορφωμένης προς το καλύτερο μπάντας. Δύσκολο κοινό οι thrasάδες το ξέρω, μόνο που το Life Sentence γεύτηκε καθολική αποδοχή. Και τώρα έφτασε η ώρα για τον διάδοχο του. Καλά ξεμπερδέματα να έχουμε.
Η μπάντα έχει τα ραντάρ της στραμμένα στην Αμερικανική -και Καναδική- σχολή και μάλιστα στην χρονική εκείνη περίοδο προς τα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 80 -και αρχές 90- όπου αρκετές thrash metal μπάντες ακολουθούσαν έναν πιο τεχνικό προσανατολισμό ως προς το υλικό τους. Ας αναφέρω τους Καναδούς Razor –Custom Killing & Violent Restitution-, τους Forbidden –Forbidden Evil και ΦΥΣΙΚΑ Twisted Into Form-, ας αναφέρω Toxic -τα δύο πρώτα- αλλά και Infernal Majesty -πάλι τα δύο πρώτα-. Τέλος δεν μπορώ να μην αναφέρω -και ας αλλάζουμε ήπειρο- ότι το Extreme Aggression των Kreator έχει δώσει πολλά στο fine tuning του Progressive Obsoletion, του δεύτερου full length των Violent Definition με το οποίο στην κυριολεξία ξεπερνούν τον εαυτό τους.
Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του δίσκου κατά τη γνώμη μου είναι η ιδανική ισορροπία που έχει καταφέρει να πετύχει η μπάντα μεταξύ τεχνικής, ευθύτητας και δύναμης: Ένα τρίπτυχο του οποίου τα μεμονωμένα στοιχεία δύσκολα συνυπάρχουν ισορροπημένα σε thrash άλμπουμ, ειδικά στην εποχή μας. Για να συμβεί αυτό απαιτείται όχι απλά σκληρή δουλειά, μα κυριολεκτικό λιώσιμο και χειρουργική προσέγγιση από τη μπάντα σε κάθε μέτρο, κάθε κομματιού. Καθοριστικός παράγοντας για να φτάσουμε στην σωστή ισορροπία είναι το τι γράφει η μπάντα και το πως το αναπτύσσει. Όποτε εδώ είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφέρω πως επιτέλους ακούω έναν νέο thrash δίσκο βασισμένο στο riffing. Το άλμπουμ είναι γεμάτο με γρήγορα, πανέξυπνα riffs τα οποία κάνουν τα τραγούδια να δείχνουν τα δόντια τους βασισμένα από την αρχή μέχρι το τέλος στην κλασική thrash metal στόφα. Όχι περιττό ξύσιμο και άσκοπο blastbeat, μα ένα πραγματικό μακελιό που εκτελείται μπροστά στα μάτια σου the old school way.
Τα φωνητικά ξεσκίζουν με συνοπτικές διαδικασίες οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα τους – ενώ το rhythm section κουμπώνει γάντι με την δυναμική και τον ανατρεπτικό χαρακτήρα που θρασύτατα βγάζουν προς τα έξω οι κιθάρες. Στήσε αυτί όμως ok; Γιατί και κρυμμένες μελωδίες θα βρεις αλλά και τα κλασσικά ποτισμένα με δηλητήριο solos που θα σου θυμίσουν από που προέρχεται το thrash metal.
Πραγματικά δεν θέλω να σκεφτώ τι έχει να γίνει στις συναυλίες τους όταν ακουστούν φονικά όπλα όπως Justified Ferocity, Experimental Failure, Progressive Obsoletion και Children of God.
Το Progressive Obsoletion δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Είναι φτιαγμένο με τα συστατικά μιας άλλης εποχής, μα δεν ακούγεται ούτε αναχρονιστικό, ούτε retro, ούτε ξεπερασμένο. Το αντίθετο: Η παραγωγή του άλμπουμ κάνει την μπάντα να ηχεί μέσα στην εποχή της, κρατώντας αυτό που πρέπει από τα κλασσικά άλμπουμ – επιρροές. Άλμπουμ που δεν τα έχει σπουδάσει απλά, τα έχει βιώσει, και εδώ είναι η διαφορά μάγκες μου.
