The sky is the limit που λένε και στο χωριό μου, αλλά όσον αφορά την Ελληνική του ακραίου ήχου σκηνή μπορούμε να πούμε ότι you can dive as deep as Hell.
Και πραγματικά αυτό που γίνεται αυτή την χρονιά με την εγχώρια του black metal ήχου σκηνή είναι απίστευτο! Οι παλιοί είναι εκεί ήδη από τα τέλη του 2023 (The Magus, Varathron), ενώ και μέσα στην χρόνια το σφυροκοπημα συνεχίζεται (ενδεικτικά Rotting Christ, Kawir, Dodsfert κλπ), παράλληλα η νέα φουρνιά σημάτων μέχρι το τέλος της χρονιάς ετοιμάζεται να εξαπολύσει επίθεση διαρκείας.
Ο φίλος μου ο Δημήτρης μιλάει για New Wave Of Hellenic Black Metal και δεν έχει άδικο…
Μέσα σε αυτή την μέθεξη που μας έχει καταβάλει, έρχονται οι Ignominous να αφήσουν και αυτοί το στίγμα τους στην εγχώρια ιστορία του μαυρομεταλλικού ήχου, παραδίδοντας ένα εξαιρετικό album. Η μπάντα νέα μεν, αλλά οι μουσικοί που την απαρτίζουν κουβαλάνε στις πλάτες τους πολλά χιλιόμετρα πορείας στον χώρο.
Ανέστης Βαρυτιμιάδης σε φωνή και μπασο (Terrordrome, Medivial κ.α.), Βασίλης Σταυριανίδης στα ντραμς (Yoth iria, Terrodrome κ.α.) και Χρήστος Κοσμίδης στην κιθάρα (Regent, Mors in Tabula) συνθέτουν μια ανίερη τριάδα η οποία έρχεται μέσα στα σχεδόν 40 λεπτα ένα υπέροχο album!
Και αν ψάχνετε την μαγική φράση που χαρακτηρίζει τον δίσκο, αυτή είναι “αγάπη για το Norwegian black metal”, όπως έχει αγαπηθεί από όλους τους φίλους του ιδιώματος. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορώ να πω ότι η μπάντα δεν καινοτομεί, άλλωστε δεν είναι απαραίτητο κάθε κυκλοφορία να φέρνει νέα στοιχεία στο εκάστοτε ιδίωμα. Εκείνο που σίγουρα δεν κάνουν οι Ignominous είναι να αντιγράφουν.
Ναι, οι επιρροές είναι εκεί και η ίδια η μπάντα δεν φοβάται να τις κρύψει, αλλά αυτές γίνονται το εφαλτήριο για να χτίσει πάνω τους το δικό της legacy. Επίσης, σίγουρο είναι, ότι το σχήμα γουστάρει ανελέητα το κάθε riff, το κάθε blast και το κάθε growl που αποδίδει, δίνοντας μια γενική αίσθηση θετικών vibes (στα πλαίσια μιας black metal κυκλοφορίας).
Οι Ignominous ακούγονται άνετοι και χαλαροί, να συνθέσουν και να αποδώσουν τις ιδέες τους ελεύθερα. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις τελείωσε η πρώτη ακρόαση, η πρώτη σκέψη μου ήταν να πατήσω το play και να ξανάκουσω το The Dawn With No Light, ξανά και ξανά και ξανά…..
Το album αποτελείται από 10 τραγούδια, 2 εκ των οποίων αποτελούν εισαγωγικά μέρη (Cemetery Meditation, Synirmos). Τα υπόλοιπα τραγούδια ακολουθούν μια αρκετά μελωδική κατεύθυνση, με πλήκτρα και χορωδίες να στοιχειώνουν το ηχόκαδρο στο βάθος των κομματιών, δίνοντας έτσι μια υπέροχη ατμοσφαιρική αύρα στο album .
Βέβαια, καθόλη την διάρκεια του album υπάρχει ανελέητο drumming με καταιγιστικά blast beats. Οι κιθάρες πότε ξυρίζουν, πότε μαζί με το μπάσο αυθαδιάζουν ενάντια σε κάθετο ιερό (π.χ. Nightwounds), ενώ τα φωνητικά ξυπνούν αρχέγονους τρόμους στο άκουσμα τους, με τα growls να προσαρμόζονται δυναμικά στις επιταγές του κάθε τραγουδιού.
Γενικά η αύρα των Emperor αγκαλιάζει όλο το album. Επίσης διέκρινα και ένα πιο επικό στοιχείο, αλλά Dark Medieval Times των Satyricon (Apostrophe ) ή των Dimmu Borgir όπως θα θέλαμε να είναι (Martirium).
Δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να επιλέξω αγαπημένο κομμάτι αφού σε κάθε ακρόαση έβρισκα κάτι διαφορετικό, κάτι νέο που με συνάρπαζε, από τον αρχέγονο τρόμο του Cosmic Spawns of Death, στο ανελέητο drumming του Aurora Vorealis, ή την οπερετική απαγγελία του The Comming Fall. Για την ιστορία.παντως να αναφέρω ότι το πρώτο κόλλημα το έφαγα με το Thelema Ocults.
Το ομώνυμο τραγούδι που κλείνει τον δίσκο νομίζω ότι περικλείει την πεμπτουσία του album και ορθώς επιλέχθηκε ως single, αφού προϊδεάζει θετικά για το περιεχόμενο του album.
Περιττό να πω ότι εδώ fillers δεν υπάρχουν! Όλο το album αποτελείται από τραγούδια που έχουν λόγω ύπαρξης και ουσία.
Επίσης, μου άρεσε η παραγωγή που είναι καθαρή, με όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το κάθε τραγούδι να είναι μαεστρικά στοιχειοθετιμένα με το αποτέλεσμα να είναι εντυπωσιακό.
Γενικά, το υλικό στο σύνολο του με ενθουσίασε. Το album είναι απλά must have για όλους τους οπαδούς του ακραίου ήχου. Αποτελεί δε κατά τη γνώμη μου, ιδανικό album για να φέρει κόσμο σε επαφή με το black metal ιδίωμα ως ένα επισφράγισμα καλλιτεχνικής αρτιότητας του είδους, ενός είδους που ανθεί τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας. Ναι στο black metal αναφέρομαι.
