Η Τέχνη είναι καθαρή Πρόκληση. Είναι η χωρίς δεύτερη κουβέντα ώθηση του δημιουργού στην υπέρβαση, μέσα από μια αγωνιώδη διαδρομή να ξεπεράσει το κάθε προηγούμενο δημιούργημα του με το επόμενο, ανοίγοντας δρόμο μέσα από σκληρά μονοπάτια. Όχι γιατί πάσχει από αλαζονεία, αλλά γιατί λαχταρά να αγγίξει την υπέρτατη λύτρωση, αυτή την βαθειά ανάσα που θα τον ολοκληρώσει ακόμα περισσότερο. Για αυτό σε κάθε νέο έργο του, δίνει ότι έχει.
Οι σκέψεις αυτές γεμίζουν το μυαλό μου, έχοντας με δέος σκύψει πάνω από το δεύτερο δισκογραφικό πόνημα των Αθηναίων Eldingar. Σχεδόν δεν αναπνέω, γιατί δεν θέλω ούτε ο ήχος της ανάσας μου να παρεμβάλει την πολύτιμη εμπορεία της ακρόασης αυτού του αριστουργήματος. Συνέβη την πρώτη φορά. Και την επόμενη, και την επόμενη και μάλλον θα συμβαίνει για πάντα.
Είχα εκφραστεί με παρά πολύ κολακευτικά σχόλια για το ντεμπούτο τους “Maenads” πίσω στο 2021. Είχα θαυμάσει τότε τις μπσρόκ και Χατζιδακικές αναφορές τους, όσο φευγαλέες και αν ήταν, έκαναν το ακουστικό κομμάτι της μουσικής τους να λάμπει και να δένει αρμονικά με το -κυρίως- black metal υπόβαθρο τους. Έγραφα τότε πως “Στο μέλλον θα ήθελα να κάνουν -και άλλο- focus στο πομπώδες / επικό / folk κομμάτι τους και πιστεύω θα μεγαλουργήσουν”. Επαναφέρω στην σκέψη μου την παραπάνω αράδα που έχει πλέον γίνει επιθυμία εκπληρωμένη και κοιτάζω μια μπάντα ολικά μεταμορφωμένη, μα προσηλωμένη στον στόχο της, μια μπάντα που μεγαλουργεί με το έργο της.
Καταρχήν να σημειώσω πως στο “Lysistrata” η μπάντα έχει επικεντρωθεί ολοκληρωτικά στο black metal μοτίβο της μουσικής της, φροντίζοντας να παράξει συνθέσεις που υπηρετούν μια ισορροπημένη συνοχή ως προς το σύνολο τους. Ήταν ενδιαφέρουσες οι thrash και death πινελιές του ντεμπούτου, μα εδώ τα πράγματα οφείλουν να γίνουν πολύ πιο συγκεκριμένα… Και γίνονται:
Βλέπετε η μπάντα γνωρίζει πολύ καλά πως τα ακουστικά θέματα που συνθέτει, δεν είναι απλά συμπληρώματα ή πρελούδια. Είναι πλέον η ραχοκοκαλιά της μουσικής της. Η ανάπτυξη των θεμάτων αυτών πραγματοποιείται πολύ πιο εύστοχα μέσα από black metal διαδρομές οι οποίες εδώ είναι περιπετειώδεις και θα μας βγάλουν σε ξέφωτα του απροόπτου. Από τα δάση του Bergtatt μέχρι την σουρεαλιστικά ρομαντική ματαιότητα του ντεμπούτου των Madder Mortem που black metal δεν το λες, το λες όμως κατάμαυρο και έχει και ακουστικά σημεία. Σύμπτωση; Όχι βέβαια.
Όσο για τα ακουστικά θέματα των Eldingar, δεν σπάνε τη Χσρζιδσκική τους κλωστή. Πλέον όμως αφουγκράζονται απολύτως συνειδητά την στόφα της Αρχαίας Ελληνικής μουσικότητας, ακολουθώντας όμως ένα μονοπάτι που τους οδηγεί προς τα εμπρός στους αιώνες, Ναι δεν θα απορρίψουν ούτε το παιχνίδι Ανατολής – Δύσης, ούτε τις αναφορές σε διάφορα ηχοχρώματα, μα θα κρατήσουν πάντα μια επική, πομπώδη και σχεδόν τραγική χροιά για κάθε ακουστικό τους part. Θα το επαναλάβω όμως: Πλέον αυτά τα θέματα είναι ο ομφάλιος ρόλος κάθε σύνθεσης, θα τα νιώσετε να την κατακτούν στην εξέλιξη της, ανοίγοντας τα φτερά της πλήρους ανάπτυξης τους. Με φλάουτο, τσέλο, γυναικεία φωνητικά και κρητική λίρα, με τα μάτια στραμμένα στους αιώνες.
Με το “Lysistrata” η μπάντα μεταφέρει το σαφές αντιπολεμικό της μήνυμα, διακηρύσσει τον υπέρτατο σεβασμό προς τη φύση, παίρνει Φως από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, επιδεικνύοντας ευαισθησία απέναντι στη γυναίκα και την ανθρωπότητα. “Η «Λυσιστράτη» ενσαρκώνει τη διάλυση του στρατού, δηλαδή την απόρριψη της επιθυμίας για εξουσία, και αντίστροφα, τον συναισθηματικό δεσμό για υποταγή. Ίσως αυτή η επανάσταση να επιφέρει την πολυαναμενόμενη ειρήνη, είτε στον κόσμο είτε στην ψυχή.”, σημειώνουν οι ίδιοι και ας είναι αυτά τα λόγια και ο επίλογος τούτου του κειμένου που αποπειράθηκε να περιγράψει αυτό το έργο Τέχνης.
Θα συμπληρώσω απλά πως οι Eldingar ανήκουν σε αυτή τη νέα φουρνιά Ελληνικών black metal σχημάτων που χτίζουν το μέλλον της σκηνής, με ταλέντο και με ήθος. Αν κάτι μας δίδαξε το black metal, αυτό είναι η μεγαλοσύνη της Αλήθειας. Χρειαζόμαστε μπάντες να την υπηρετήσουν σθεναρά. Με χαρά βλέπω πως υπάρχουν.
Το άλμπουμ κυκλοφορεί 1η Νοέμβρη και είναι διαθέσιμο για ore order εδώ.
