Το “Drowned in Misery” είναι το τέταρτο full length άλμπουμ των Sorry… και προσωπικά από την πρώτη κιόλας ακρόαση του, ένιωσα ένα αίσθημα ολοκλήρωσης σαν δέκτης – ακροατής. Έντοπισα δηλαδή πως η μπάντα με τούτο το άλμπουμ, επιστρατεύει στον απόλυτο βαθμό, ότι έχει και δεν έχει προκειμένου να παράξει σε πρώτη φάση, και να μου μεταφέρει, σε δεύτερη, το καλλιτεχνικό της μήνυμα.
Ένα σαφέστατο καλλιτεχνικό statement έχουμε εδώ με υπερτονισμένα όλα τα στοιχεία εκείνα που διαμορφώνουν το γίγνεσθαι του έργου. Για να το θέσω απλά: Αν κάποιος στο μέλλον μου ζητήσει να ακούσει υλικό των Sorry… θέλοντας να τους γνωρίσει σαν μπάντα, το “Drowned in Misery” θα του δώσω να ακούσει.
Διότι πως να το κάνουμε, όταν διασκευάζεις το “Don’t Go” των Happy Days, δηλώνεις απροκάλυπτα πως θέλεις να παραμείνεις σφιχτά (σαν θηλιά στο λαιμό) δεμένος και ταυτισμένος απόλυτα με τις ρίζες του depressive black metal.
Βέβαια το depressive black metal των Sorry… εκτός από τις κλασικές φόρμες του ιδιώματος είναι βασισμένο και σε άλλα πράγματα. Συνεχίζει να χρωστάει πολλά στην αμεσότητα των Katatonia του “Discouraged Ones” για παράδειγμα, Μια και μόνο ακρόαση στο “Fallen Tears of Internal Anguish” αρκεί για να το αντιληφθεί κανείς.
Η αμεσότητα είναι βασικό χαρακτηριστικό τούτου του άλμπουμ. Με το πρώτο κιθαριστικό θέμα και τα φωνητικά, να σε περιμένουν στη γωνία με το ξεκίνημα του κάθε τραγουδιού: Η post punk λογική στην απόλυτη εφαρμογή της; Ενδεχομένως. Και εδώ που τα λέμε η post punk στόφα δεν αφορά μονάχα τις οποίες δομές των κομματιών μα και με αρκετά από τα βασικά τους θέματα. Αν αφήσεις μάλιστα το κουβάρι να ξετυλιχτεί όπως πρέπει θα ακούσεις και τις κρυμμένες αντι-μελωδίες που υπάρχουν εδώ (οι οποίες παρεμπιπτόντως θα θυμίσουν μέχρι και The Candles Burning Blue), στήσε αυτί στο “Emotionally Destroyed” και θα καταλάβεις τι εννοώ..
Και παρότι φαινομενικά η επαναληπτικότητα ορίζει τα κομμάτια σε ένα ηθελημένα μονότονο μοτίβο -αναπόσπαστο στοιχείο του ύφους που κινείται η μπάντα-, υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν όσο οι συνθέσεις κυλούν. Η πορεία προς και το ίδιο το κρεσέντο του “Razor Deep in the Centre of the Problem” αποτελεί για παράδειγμα, σοβαρό επιχείρημα για την παραπάνω διαπίστωση. Φυσικά στο εν λόγω part τα φωνητικά μοιράζονται το κλέψιμο της παράστασης. Και μιας και μίλησα για φωνητικά να σημειώσω πως υπάρχει αρκετή ποικιλία στις σπαρακτικές ερμηνείες που σφραγίζουν κάθε κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ. Αν και εγώ θα ξαναγυρίσω πίσω στην υφή των συνθέσεων και θα πω ότι θέλει πολύ ταλέντο για να γράψεις κομμάτι σαν το “The Distance that Torn Us Apart”, που ξεκινάει με ένα σχεδόν ανάλαφρο κιθαριστικό θέμα, για να καταλήξει στην απόλυτη διάλυση -σαν αυτή του ομώνυμου “Drowned in Misery”-.
Ο επίλογος με το πανέμορφο “Lethe” δρα μάλλον λυτρωτικά. Πιάνο και ambient πρακτικές, σε προετοιμάζουν για το τέλος που δεν θα σας το πω εδώ. Θα το ακούσετε μόνοι.
Όσοι παρακολουθούν την μπάντα θα ενθουσιαστούν με το νέο υλικό. Όσοι τους γνωρίσουν τώρα θα ακούσουν σίγουρα το πιο συνειδητοποιημένο άλμπουμ τους. Οι υπόλοιπο θα μείνουμε να κοιτάμε σαστισμένοι τις αλήθειες που είναι γραμμένες στους τίτλους των τραγουδιών. Αυτές που φοβόμαστε να παραδεχτούμε και το παίζουμε cool με το επόμενο success story στα social media.
