Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σε αυτόν τον άγραφο κανόνα που θέλει την κάθε μπάντα να εδραιώνεται με το τρίτο της άλμπουμ. Αρχικά σε επίπεδο καλλιτεχνικό αλλά και στις συνειδήσεις του κόσμου που την ακολουθεί! Τρίτο άλμπουμ: Σημείο καμπής και αναφοράς και πολλές φορές διαχωριστική γραμμή για τα επόμενα κεφάλαια που έρχονται.
Οι Isolert από τον Βόλο φτάνουν σε αυτό ακριβώς το σημείο της δισκογραφικής τους πορείας: Το κομβικό τρίτο full length τους. Ταυτόχρονα βρίσκονται ακριβώς μιαν ανάσα μακριά από το κλείσιμο του πρώτου 10ετούς κύκλου ζωής τους (το 2025). Υπάρχουν βέβαια κάποια βασικά χαρακτηριστικά και δεδομένα στην πορεία τους προς το “Wounds of Desolation”, τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι και να κατανοήσουμε και να λάβουμε σοβαρά υπόψιν, προκειμένου να αντιληφθούμε πως ακριβώς αυτή τη στιγμή και με αυτή την πολύ συγκεκριμένη κυκλοφορία γράφεται black metal ιστορία!
Υπάρχει ένα βασικό στοιχείο στον ήχο τούτης της μπάντας το οποίο τους ακολουθεί από το πρώτο εκείνο “Isolated Soul” demo του 2015 και που στο “Wounds of Desolation” αποτελεί την απόλυτη έκφραση ωριμότητας (ταυτοποιώντας σταδιακά και εξελισσόμενο κάθε κυκλοφορία τους): Οι Isolert με απόλυτη συνειδητότητα, πλάθουν τη μουσική τους στα πλαίσια ενός μεταίχμιου, στεκόμενοι ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μια η στόφα του δεύτερου 90’ς black metal κύματος και από την άλλη η νεωτεριστική έξαρση που κυριάρχησε στην Ευρώπη των 00’ς, ανοίγοντας και άλλο την ψαλίδα και φτάνοντας το black metal σαν ιδίωμα -ανεξαρτήτως της εκάστοτε υφολογικής κατεύθυνσης- ακόμα περισσότερο στα άκρα. Από το θαύμα του “De Mysteriis”, μέχρι τις δυσαρμονική εμμονή των Deathspell Omega και την ηχητική δραματουργία συγκροτημάτων όπως οι Gaerea, οι Isolert ακολουθώντας το δικό τους μονοπάτι φιλοτεχνούν ένα αριστούργημα.
Επιμένουν να έχουν ως βάση το πομπώδες, τραχύ riffing, βάζοντας ξυράφια στις γωνιές των κομματιών. Φυσικά και θα διαλέξουν την σιδηροδρομική φόρμουλα ανάπτυξης ως προς τα κιθαριστικά τους θέματα, όταν θέλουν να δώσουν χώρο στην ελεγειακή θρηνωδία οργής που στήνουν τα φωνητικά, απαιτώντας και παίρνοντας ρόλο κυρίαρχο σαν σε Αρχαία Τραγωδία.
Στο πιο υποχθόνιο riffing τους που συνήθως συνυπάρχει με πιο σπηλαιώδη growls ή με μια φωνητική προσέγγιση αποστασιοποιημένης απόγνωσης, οι Isolert βγάζουν μπροστά το παγερό τους πρόσωπο. Μπαίνουν σε διαδικασία κατακερματισμού των ίδιων τους των μελωδιών και στήνουν αυτά τα γυάλινα θέματα -που έχουν έτσι και αλλιώς τις ευλογίες των Manes-, οδηγώντας τον ακροατή ακόμα και σε κατάσταση στιγμιαίου άγχους. Χαράζουν με λεπίδι την αρμονία στο τόσο όσο για να γυρίσουν στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο σε ένα λυτρωτικό θέμα σαφούς σκότους.
Ας μην ξεχνάμε μιας και το φέρνει η κουβέντα, πως ουσιαστικά οι Isolert με μερικούς ακόμα θαρραλέους (βλέπε Human Serpent) εδραίωσαν τα παραπάνω στοιχεία ως νέο δρόμο στο ελληνικό black metal γίγνεσθαι των 10’ς και τώρα απλά τα εξελίσσουν.
Ο πιο ώριμος και ολοκληρωμένος δίσκος των Isolert είναι γεγονός. Το παραπάνω δεν έχει να κάνει μονάχα με την πηγαία έμπνευση ή το ταλέντο τους. Έχει να κάνει κυρίως με την ποικιλομορφία του υλικού και με τον τρόπο που η μπάντα έχει στήσει και αναπτύξει τα κομμάτια της με το κάθε μεμονωμένο στοιχείο να βρίσκεται στο απολύτως σωστό σημείο της κάθε σύνθεσης.
Όλα τα παραπάνω δεν θα γίνουν αντιληπτά με τις πρώτες ακροάσεις, γιατί το άλμπουμ θα σε παρασύρει σαν θύελλα και θα σε κομματιάσει. Οφείλεις εσύ σαν ακροατής να κυριαρχήσεις πάνω του, να το κάνεις κτήμα σου και τότε θα καταλάβεις πως εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματική ακραία τέχνη.
Η υποδειγματική παραγωγή του δίσκου πρέπει να τονιστεί σαν το απόλυτο δυνατό χαρτί εδώ. Μην καταστρέψεις την εμπειρία ακρόασής του ακούγοντας το από κάποια φορητή συσκευή. Άφησέ το να παίξει σε ακουστικά ή ηχεία. Δώσε βάση στις δυναμικές των τυμπάνων, στην κιθαριστική διαύγεια και στον απίστευτο όγκο του υλικού.
Το “Wounds of Desolation” είναι ένα αρπακτικό. Στέκεται σε κορυφές απάτητες. Σκίζει με τη ματιά τους κομματιασμένους ουρανούς. Ορμά λυσσασμένα και κατασπαράζει τη λεία του. Θρηνεί τη μοίρα της απόλυτης μοναξιάς του. Και μόνο με αυτές τις γραμμές θα μπορούσα να έχω κλείσει την αναφορά μου σε τούτο το άλμπουμ, έπρεπε όμως να ειπωθούν και άλλα. Όπως πρέπει να ειπωθεί πως εδώ έχουμε έναν δίσκο που θα παίξει ρόλο κομβικό στην ελληνική black metal δισκογραφία και όχι μόνο. Ελάτε μετά από δέκα χρόνια να τα ξαναπούμε.
