Θέλω να ξεκινήσω το συγκεκριμένο review με μια σαφέστατη δήλωση: Το “The End of Silence” ντεμπούτο άλμπουμ των Αθηναίων Inferahl είναι μια από τις καλύτερες και πιο εμπνευσμένες black metal κυκλοφορίες που κυκλοφορούν από τη χώρα μας φέτος.
Ακούγοντας το υλικό έχω έρθει αντιμέτωπος με το πρόβλημα ότι πιάνω τον εαυτό μου να βάζει ολόκληρο το άλμπουμ να παίξει ξανά και ξανά σε ένα μπαράζ από απανωτά repeats και έτσι η διαδικασία της συγγραφής του συγκεκριμένου review πάει απλά περίπατο.
Ας μπούμε λοιπόν στο ζουμί, σημειώνοντας ότι όσοι έχετε παρακολουθήσει την μπάντα -πνευματικό παιδί του Παναγιώτη Βαββά- μέσα από το EP του 2017 αλλά και το split με Morcrof του 2021, έχετε ήδη μια γενική ιδέα για το ηχητικό πλαίσιο στο οποίο κινείται. Μόνο που στο ντεμπούτο το σχήμα έχει ωριμάσει, έχει θέσει σταθερές, πατάει γερά στα πόδια του και το σημαντικότερο, μας χαρίζει γενναιόδωρα υλικό που ξεχειλίζει από έμπνευση.
Οι Inferahl χτίζουν τον ήχο τους πάνω στα βασικά στοιχεία που δίνουν στο black metal της ελληνικής σχολής τον χαρακτήρα του. Έχουμε δηλαδή και πομπώδη θέματα και riffs που φλερτάρουν με μια heavy metal λογική και μακρόσυρτες φωνητικές μελωδίες στα black metal φωνητικά, που πραγματικά σε κόβουν στα δύο. Από εκεί και πέρα το ηχητικό στίγμα διανθίζεται με στοιχεία από ένα ευρύ φάσμα black metal τάσεων μέσα σε ένα πλαίσιο απόλυτης συνοχής και αρμονίας. Ο ακροατής δηλαδή θα ακούσει και τα κλασσικά σιδηροδρομικά θέματα που παραπέμπουν στο δεύτερο κύμα της νορβηγικής σχολής, θα ακούσει και αυτές τις χαρακτηριστικές μελωδίες που θα του θυμίσουν το σουηδικό mid 90’s ρεύμα και αν στήσει προσεκτικά αυτί θα ανακαλύψει ακόμα και κάποιες mid to late 00’s αναφορές από το ανήσυχο ευρωπαϊκό black metal εκείνης της εποχής, που ναι μεν κοίταζε μπροστά, αλλά δεν ήθελε να αποκοπεί τελείως από τις ρίζες του.
Από τους Nergal του πρώτου δίσκου -και όχι μόνο-, μέχρι τους Macabre Omen και τους Order of the Ebon Hand, από τους Lord Belial και τους Abigor μέχρι τους Sear Bliss οι επιρροές αυτού του δίσκου είναι πάμπολλες και πολύ καλά εμπεδωμένες. Ο κύκλος βέβαια θα ανοίξει και θα κλείσει με το ελληνικό black metal στίγμα, οπότε πρέπει να αναφέρω και τους Rotting Christ της πρώτης εποχής και τους Septic Flesh από την περίοδο που οι σχέσεις τους με το black metal ήταν πιο ξεκάθαρες, χωρίς να ξεχάσω να αναφέρω και κάποια σύγχρονα σχήματα όπως οι π.χ. οι Empire of the Moon.
Κακά τα ψέματα όμως όλα τα παραπάνω συμπυκνώνονται στη προσωπική σφραγίδα της μουσικής του σχήματος που αποτυπώνεται στον απόλυτο βαθμό σε πραγματικά black metal έπη, όπως τα “Hades”, “Deep in the Forest of Winter” και “Eternal Fire”.
Πραγματικά όσο φτάνουν τέτοια άλμπουμ στα χέρια μας, δεν έχω να φοβάμαι τίποτα για το εγχώριο black metal. Ωριμότητα, έμπνευση και προσήλωση στις κλασσικές αξίες και επιρροές είναι το τρίπτυχο που κατά τη γνώμη μου μπορεί να μας δώσει αριστουργήματα στο σήμερα. Και τούτη εδώ η μπάντα αυτό το τρίπτυχο το ακολουθεί κατά γράμμα.
