11 Νοεμβρίου 2024
Reviews

White Tower – Night Hunters (Steel Gallery Records)

Τους Whiter Tower τους είχα γνωρίσει εν μέσω καραντίνας κάπου μέσα στο χωροχρονοσυνεχές που είχαν δημιουργήσει οι αποκλεισμοί, με το EP τους Terminator και το πρώτο τους hit, ας μου επιτραπεί η έκφραση, Schizophrenic Atack.

Από την πρώτη στιγμή με γοήτευσε, η όλη old school προσέγγιση τόσο στον ήχο, που κυρίως χάρη των φωνητικών του Γκάγκο Καραπετιάν, φλέρταραν με την αύρα των Accept, όσο και με το όλο στιλιστικό σύνολο που έδενε με την μουσική της μπάντας.

Οι White Tower, επικαιροποίησαν την αξία τους στο μεταλλικό στερέωμα με το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2022 και επισφράγισαν την πορεία τους προς στην κορυφή, παίζοντας ζωντανά, όπου και όσο πιο πολύ μπορούσαν, χτίζοντας τον μύθο τους αργά αλλά σταθερά, με την υψηλή απόδοση τους πάνω στο σανίδι.

Ευρωπαϊκό, old-school αγνό Heavy Metal. Αυτό περίμενα να ακούσω από το επόμενο βήμα της μπάντας, αν και με την κυκλοφορία του πρώτου τους Single Master of Menace, κάτι ψυλλιάστηκα ότι έχει αλλάξει.

Μεγάλη εισαγωγή, μπας και ρίξω λίγο τους παλμούς μου, πριν προσπαθήσω να μετατρέψω σε χαρτί τον ενθουσιασμό μου και το δέος που μου προκάλεσε η ακρόαση του Night Hunters.

Η μπάντα απλώνει τις επιρροές στης, φτάνοντας μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού και παραδίδει μια αδαμάντινη κυκλοφορία που θα φιγουράρει στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς και πιστεύω ότι θα κάνει ιδιαίτερη αίσθηση.

Οι White Tower, στο Night Hunters, παραδίδουν ένα speedαριστό album με καταβολές που προέρχονται από την αμερικανική σκηνή, συνδυάζοντας το heavy, το power, αλλά πολλές φορές δεν διστάζουν να μπουν στα χωράφια του thrash metal, έχοντας τα βλέμματα τους στραμμένα στο U.S. ήχο της δεκαετίας του 80.

Έτσι λοιπόν συναντάμε φρενήρεις ταχύτητες, οι οποίες δεν λένε να πατήσουν φρένο! Κιθάρες αιχμηρές που δεν διστάζουν να σολάρουν ανελέητα. Το δε rhythm section οδηγεί σταθερά την κατάσταση εκτός ορίων βομβαρδίζοντας μας με αδυσώπητα blasts.

Πέρα όμως από το παιχτηκό κομμάτι, αυτός που λάμπει μέσα σε όλη αυτή την μεταλλική μέθεξη, είναι ο Γκάγκο, ο οποίος έρχεται μεταμορφωμένος να μας κρεμάσει τα σαγόνια με την απίστευτη απόδοση του! Καταρχάς, ο τρόπος προσέγγισης και ερμηνείας του έχει μετασχηματιστεί σε κάτι λυσαλαία πρωτόγονο! Το γρέζι που έβγαζε στις προηγούμενες κυκλοφορίες έχει αντικατασταθεί από μια εκτελεστική φρενίτιδα, που περιλαμβάνει τσιριχτές κορώνες , evil κραυγές, αλλά και ελαφρώς πιο στενότερες ερμηνείες, αν και περιορισμένες! Πραγματικά μια εξωπραγματική απόδοση!

Ορέστης Κούλας και Νίκος Πατρονόπουλος σε ρυθμική και lead κιθάρα αντίστοιχα, έχουν βρει την τέλεια ισορροπία, μεταξύ τους, έχοντας δημιουργήσει ένα απίστευτο δίδυμο και παίζουν απίστευτα πράγματα. Από κοντά και ο Νίκος Βέκης στο μπάσο κρατάει άψογα τον ρυθμό, ενώ οι μπαγκέτες του Θεόδωρου Τροχίδη ακούγονται έτοιμες να σπάσουν τα ηχεία! Έχω πει και άλλες φορές ότι μια μπάντα παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο αλλά αυτό που κάνουν εδώ οι White Tower δεν έχει προηγούμενο!

Τώρα, όσον αφορά τα τραγούδια του album μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα κάθε δευτερόλεπτο από τα 50 πάνω κάτω λεπτά που διαρκεί το album. Ακόμη και η εισαγωγή δίνει νόημα στην τέλεια καταιγίδα που πρόκειται να ακολουθήσει. Με το καλημέρα λοιπόν έχουμε μια Total Evil, σύνθεση που δείχνει από την αρχή τα δόντια της καθώς και τις προθέσεις της μπάντας να μη αφήσει τίποτα όρθιο.

Η συνέχεια αποκτά ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον, αφού οι ταχύτητες πιάνουν κόκκινο με την μπάντα να φλερτάρει επικίνδυνα με το old-school 80ς thrash στο ομώνυμο Night Hunters και Knife In The Back.

Το ουρλιαχτό της πνευματικής οντότητας που θρηνεί για την απώλεια της ζωής έρχεται να μας στοιχειώσει στο Banshee, αλλά όλη η ουσία του album εμπεριέχεται στα δύο κομμάτια που ακολουθούν. Tear Up The Night και Warmonger συνθέτουν ένα κατεδαφιστικό όργιο αφού πρόκειται για δύο απίστευτες κομματάρες και σαν να μην έφτανε αυτό στην συνέχεια έρχεται ακόμη ένα χτύπημα από το Early Warning που δεν αφήνει να ανασαίνεις αφού η έναρξη του έχει τοποθετηθεί κατά τέτοιο τρόπο στο album που σου δίνει την εντύπωση ότι ακούς ζωντανή ηχογράφηση.

Για το Master Of Menace τα έχουμε πει και ποιο πάνω αλλά και στην κριτική του φανταστικού (σλουρπ!!!) μας αρχισυντάκτη Χρήστου Παπαδάκη.

Οι White Tower συνεχίζουν να μη κάνουν εκπτώσεις μέχρι τέλους, με τα δύο κομμάτια που κλείνουν το album Enforcer και Malice and Lvst να συνεχίζουν το ασταμάτητο σφυροκόπημα!

Γενικά, αν μπορούσα να περιγράψω το album θα έλεγα ότι οι White Tower μας προσκαλούν σε ένα party με καλεσμένους σχιζοφρενείς δολοφόνους και άλλα κακοποιά στοιχεία που τόσο αγαπήσαμε μέσα από τις διάφορες b movies ( ή και οχι) της δεκαετίας των 80ς.

Η παραγωγή του album είναι ιδιαίτερα προσεγμένη, με τα όργανα να ακούγονται άψογα ισορροπημένα.

Η ηχογράφηση στα Alma και Lovestate Studios, στην Θεσσαλονίκη. Η μίξη έγινε από την Γεωργία Κωνσταντακοπούλου και τον Νίκο Πατρονόπουλο, ενώ το master από τον Κώστα Σκανδάλη στα Infinity Studios, στην Θεσσαλονίκη. Το υπέροχο artwork που κοσμεί το album ειναι μια δουλειά του Γκάγκο Καραπετιάν.

Εν κατακλείδι, αν είσαι φίλος του Heavy Metal δεν μπορεί να μη σου αρέσει αυτό το album! Οι White Tower ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και κυκλοφορούν μια απίστευτη δισκάρα. Προσπαθώ να κρατήσω τον πήχη χαμηλά και να μετρήσω τα λόγια μου αλλά δεν γίνεται! Μιλάμε για μια από τις καλύτερες. Κυκλοφορίες της χρονιάς.