Το Elderblood ήρθε σαν λυτρωτική συντροφιά, τις τελευταίες μέρες του φθινοπώρου, οι οποίες και έμελλε να είναι βροχερές, να αποχαιρετήσει με τον καλύτερο τρόπο την πιο καταθλιπτική εποχή του χρόνου.
4ο Album για το πάλαι ποτέ solo project του Αποστόλη Κιόρογλου, πλέον έχει μετασχηματιστεί σε full band project, και ακούγοντας την νέα τους δουλειά, ομολογώ ότι θα ήθελα να δω πως στέκεται και ζωντανά στο σανίδι.
Οι Valon Vinter παίζουν progressive death metal σύμφωνα με το καταστατικό ιδρύσεως της μπάντας, αλλά ομολογώ ότι το Elderblood με ταξίδεψε σε μέρη πολύ πέρα από αυτά που πρεσβεύει το ιδίωμα.
Καταρχάς καθόλη την διάρκεια του, το album διακατέχεται από μια θλιπτική υποτονικότητα και μια μελαγχολία. Μια μελαγχολία που έδενε άψογα με την βροχερή και σκοτεινή μέρα κατά την οποία γράφτηκε αυτή η παρουσίαση.
Έτσι στα 49 λεπτά που διαρκεί το album ακούμε περάσματα μελωδικού death με βαθιά και τραχιά growls αλά Septicflesh ή On Thorns I Lay σε συνδυασμό με εκτεταμένα καθαρά φωνητικά, τα οποία είναι σταθερά προσγειωμένα στην γη, σε χαμηλό και υποτονικό τόνο, φέρνοντας στο μυαλό ένα μίγμα από τους μεγάλους κραταιούς της depressed goth σκηνής Paradise Lost και My Dying Bride, αλλά και πιο σύγχρονους εκφραστές του είδους, όπως οι Soen ή οι Katatonia ( στις “ήσυχες στιγμές”). Βέβαια, τα καθαρά φωνητικά διεκδικούν την δική τους ταυτότητα χωρίς να γίνεται καμία προσπάθεια μιμιτισμού.
Το Elderblood λοιπόν ακολουθεί την πορεία που χάραξε το Unveiled Dimension του 2022, εξελίσσοντας περισσότερο τον ήχο και αποφεύγοντας μεν τις ωμές death metal στιγμές του παρελθόντος, υιοθετώντας μια πιο ευαίσθητη προσέγγιση του ιδιώματος, διατηρώντας παράλληλα στο ακέραιο την ακραία προσέγγιση που χαρακτηρίζει την μπάντα ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το στρατόπεδο των Gojira.
Έτσι κομμάτια οπως το I Know ή το Valde ρίχνουν κλεφτές ματιές προς την σουηδική σκηνή, αλλά περισσότερο όπως αυτή εκφράζεται απο τους ύστερους In Flames.
Ο Αποστόλης Κιόρογλου στέκεται περίφημα, ακροβατώντας μεταξύ καθαρών και growls φωνητικών, χρωματίζοντας τις συνθέσεις, προσθέτοντας συναίσθημα ή παγωνιά, ανάλογα με την κατεύθυνση που θέλει να δώσει στην εκάστοτε σύνθεση.
Ένα από τα πράγματα που με αποπροανατόλισαν, ήταν η ετικέτα του prog. Η οποία ενώ με προϊδεάζει ότι θα ακούσω κάτι επηρεασμένο από Opeth, διαπίστωσα ότι ναι μεν η επιρροή υπόκοβοσκει αλλά είναι προσεκτικά καλυμμένη, χωρίς η προοδευτικότητα να γίνεται αυτοσκοπός και να καταλήγει σε ανούσια επιδεικτική φλυαρία. Αντίθετα, η έννοια της προοδευτικότητας στο album εκφράζεται περισσότερο μέσα από την ροή των συνθέσεων παρά από την χαοτική πολυπλοκότητα. Κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν οι Soen.
Επίσης πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στις κιθάρες όπου ο Απόστολος φέρει την ευθύνη για τα ρυθμικά μέρη, αφήνοντας τα leads στον Μανώλη Παπασπανό, ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά (π.χ ακούσετε τα υπέροχα leads στο Years of Silence).
Ο Αποστόλης Παπαθανασίου στα τύμπανα, όπου χρειάζεται δεν διστάζει να blastάρει, αγριεύοντας λίγο τα πράγματα.
Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στο τραγούδι υπό τον τίτλο Sverd το οποίο πέρα από την καταιγιστική του έναρξη, φέρει μια μυσταγωγική αύρα που το καθιστά ακαταμάχητα επικό και λυρικό συνάμα.
Πρόοδος υπάρχει και στην παραγωγή του album την οποία, όπως και την μίξη και το master επιμελήθηκε ο ίδιος ο Αποστόλης Κιόρογλου, ισορροπώντας όμορφα την αλληλεπίδραση μεταξύ οργάνων και φωνητικών καθαρών ή μη.
Συνοπτικά, έχω να πω ότι το Elderblood με άγγιξε και χαίρει της προσοχής μου, αφού υπηρετεί το ιδίωμα, υπό μια σύγχρονη σκοπιά, η οποία θεωρώ ότι κοιτάει περισσότερο προς την μελαγχολία και λιγότερο προς την prog οπτική, όπως αυτή πρεσβεύεται από την προοδευτικότητα των Οpeth. Παράλληλα η ακραία έκφραση των συνθέσεων διατηρεί την απόκοσμη αγριάδα της ικανοποιώντας παράλληλα και τους φίλους του extreme φάσματος. Album που ακούγεται και απευθύνεται σε όλους τους φίλους του σκληρού ήχου, ειδικά όσους αναζητούν ένα μελαγχολικό soundtrack για να παλέψουν την μουντάδα μιας χειμερινής μέρας.
