Λυρικό, ταξιδιωτικό, γεμάτο ζεστασιά και θαλπωρή, γλυκό και μυστηριώδες, σαν το παλιό καλό κρασί το prog rock που μας χαρίζει ο Τάκης Μπαρμπαγάλας.Θα μπορούσα να γράφω ώρες ατελείωτες για αυτόν τον χαρισματικό μουσικό που από την εποχή των Will-O- The Wisp και των Manticore’s Breath μας παρασέρνει σε διάφορες ονειροχώρες. Και κανονικά θα πρέπει να αναφερθώ και στους αγαπημένους μου Μυστικούς Κήπους της Λευκής Συμφωνίας ή στους Red Mist, γράφοντας αράδες για το ταλέντο αυτού του ανθρώπου, θα δείξω όμως μια κάποια σύνεση ως προς το αντικείμενο του κειμένου και θα αναφερθώ στο πρόσφατο προσωπικό του αριστούργημα και μόνο (για την ώρα).
Ποτισμένος με τα ηχοχρώματα των Willow και των Breath ο δίσκος, δηλαδή μια βαθιά σπουδή στην Βρετανική κυρίως prog σκηνή των 70ς που όμως είναι μόνο το σημείο έναρξης.
Γιατί σε αυτό το ηχητικό πορτραίτο υπάρχει άπλετος χώρος και για ψυχεδελικά χρώματα, και για folk αποχρώσεις και για υπνωτικές σκιαγραφήσεις υπό μορφή μελωδίας κιθαριστικής.
Μια πύλη ανοιχτή σε ένα κόσμο αλιώτικο έχουμε εδώ. Όπου ι χρόνος σχεδόν επαναπροσδιορίζεται.
Επιτρέψτε μου να χαρακτηρίσω αυτό το άλμπουμ με μια μόνο λέξη: όαση. Και να σας καλέσω να το ακούσετε γεμάτος ενθουσιασμό. Και κάπου εδώ να κλείσω. Δεν χρειάζομαι άλλο. Ας αναλάβει η μουσική.
