Ιδιαίτερη έκπληξη προκαλεί το νέο single της Rosey Blue. Και το αναφέρω αυτό δηλαδή έχοντας υπόψιν το παρελθόν του Swans ντεμπούτου της: αυτό το μεταίχμιο μεταξύ americana και psych pop, με ένα touch arcana oriented μυστικισμού σε indie υπόβαθρο. Για να μην αναφέρω και τη διασκευή στο Μεγάλο Μυστικό μου του Κώστα Καπνίση όπου η εύθραυστη ερμηνεία της Καίτης Χωματά τιμάται στο έπακρο ακόμα και μέσα από μια trippy ενορχήστρωση. Ωραία όλα αυτά αλλά αφήστε τα στην άκρη και συμμεριστείτε την έκπληξη μου.
Διότι εδώ έχουμε ένα μικρό ελεγειακό θαυματάκι που δεν αφήνει ακόμα το σκότος, μα αντικρίζει την πρώτη χαραμάδα της αυγής, με το Αστέρι της που φέρνει το πρώτο φως.
Το μεγαλείο των Dead Can Dance είναι διάχυτο σε ολόκληρο το κομμάτι, με την φωνή να στήνει τόσο μα τόσο κυριαρχικά ένα μελωδικό πορτραίτο απαράμιλλης ομορφιάς.
Θα σου έρθουν στο μυαλό και οι This Mortal Coil (και ο δικός τους δεσμός με τα 60ς στην κλασική διασκευή τους στο Song to the Siren του Tim Buckley), θα σου έρθουν και οι Ataraxia και η Mirkur του Spine και άδικο δεν θα έχεις καθόλου. Το μαγικό νερό που κουβάλησαν στις χούφτες τους η Lisa Gerrard και η Elizabeth Fraser, πότισε τούτο το κομμάτι.
Δεν θέλω να φανταστώ τι μας περιμένει αν ολόκληρο το επερχόμενο, δεύτερο άλμπουμ της Rosey, βαδίσει ηχητικά μονοπάτια σαν τα παραπάνω. Το λαχταράμε ήδη και το περιμένουμε. Όχι δεν εννοώ μόνο εμένα και τον Λυρίτση, έχει και άλλους εκεί έξω. Για την ώρα υπομονή μέχρι τις 29-11 που κυκλοφορεί το single.
