Είχα γράψει σχετικά πρόσφατα για το ντεμπούτο EP των Profane Serenity, έχοντας μάλιστα εκφράσει πολύ θετικές εντυπώσεις για το doom / death metal που άκουσα στην συγκεκριμένη κυκλοφορία.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα στο ντεμπούτο full length του σχήματος που κυκλοφόρησε στα μέσα του Οκτώβρη.
Είναι ξεκάθαρο πως στα πλαίσια μιας ολοκληρωμένης κυκλοφορίας το σχήμα του Μάνου Ζερβού -που είναι ο ιθύνων νους πίσω από τους Profane Serenity– μπορεί και ξεδιπλώσει τις αρετές του σε βαθμό απόλυτης πληρότητας.
Το doon / death metal του σχήματος γύρνα τις πλάτες στο σήμερα, σταματά το ρολόι στο 1995 και μπαίνει σε μια διαδικασία εσωτερικής εξισορρόπησης δύο τάσεων, μέσα στα ίδια κομμάτια:
Από τη μια έχουμε τις υπόγειες ραγισμένες μελωδίες που θα υφάνει το πιάνο ή τα clean guitar parts ή τα πλήκτρα σε συνδιασμό με το σργόσυρτο riffing.
Και από την άλλη έχουμε ένα έρπων, θανατερό συναίσθημα φόβου, δέους και αγωνίας που γεννούν αυτά τα απόκοσμα parts στα οποία η φωνή και τα κιθαριστικά θέματα έχουν τον πρώτο λόγο.
Λειτουργεί κάπως σαν σκοτσέζικο ντουζ η φάση κάνοντας σε να περιμένεις την επόμενη εναλλαγή σε μια κατάσταση στιγμιαίου εθισμού.
Το απόκοσμο τελικά κυριαρχεί εδώ και ποτίζει τη στόφα των συνθέσεων. Ακούστε για παράδειγμα με προσοχή το Don’t Break The Mirror, αφουγκραστείτε το. Ηχεί περισσότερο σαν προειδοποίηση παρά σαν τραγούδι. Υπήρχαν και στο EP παρόμοιες αναφορές ως προς την υφή των συνθέσεων μα εδώ μιλάμε για κυριαρχία.
Η μουσική τούτου του δίσκου πλέει στο μεταίχμιο. Από την ψυχρή μελωδία, στην κατάβαση στο τίποτα. Μεταίχμιο… Όπως την τελευταία στιγμή, της τελευταίας ανάσας, μεταξύ ζωής και θανάτου.
