Είναι Πέμπτη βράδυ, έχει τελειώσει η τελευταία ραδιοφωνική Golden Rules της εβδομάδας με μια όμορφη ραδιοφωνική συζήτηση με τον Χρήστο Παπαδάκη, στην καθιερωμένη πλέον κάθε Πέμπτη “Γωνιά του Αρχισυντάκτη” και αφού έχω κλείσει μπόλικη δουλίτσα, προτού κλείσω τον υπολογιστή, ώρα 2.27 πλέον, πέφτω επάνω σ’ ένα κόκκινο δισκάκι… Πατάω το play, εισαγωγή, τρία, δύο, ένα και τέλος… Το ταξίδι ξεκίνησε και πήρε και σήκωσε τη διαφαινόμενη νύστα μου. Τα 37 λεπτά που διαρκούν οι συνολικά εφτά συνθέσεις, πέρασαν σαν 37 δευτερόλεπτα κι εγώ σαν ψαρωμένο εφηβάκι που πρωτάκουσε Dark Tranquillity, πορώθηκε με In Flames, ξεψάρωσε με Exhumation κι άρχισε να ανακαλύπτει τους Hypocrisy κι από εκεί πιο μαυρομεταλλικά διαμάντια, όπως οι Dissection, έχω φτάσει ήδη στην τρίτη ακρόαση ενός δίσκου που προσπαθώ να συνειδητοποιήσω σε ποιούς ανήκει, πώς, πού, πότε και γιατί…
Κι όμως… Είναι Έλληνες, ονομάζονται Paragon Οf Emptiness και το Introversion, το κόκκινο δισκάκι ντε, αποτελεί το ντεμπούτο τους. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως κινούνται στο melodic black/death, αποτελούνται από δύο άτομα και το εν λόγω άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 15 του Οκτώβρη ως αυτοχρηματοδοτούμενος δίσκος (γι’ αυτό απορώ συχνά τί ακούν κι αν ακούν, αυτοί οι τύποι στις δισκογραφικές εταιρείες).
Δεν θα γράψω πολλά παραπάνω, παρά μόνον τα εξής: Το συγκεκριμένο άλμπουμ, με την συγκεκριμένη παραγωγή, η οποία δεν γνωρίζω πόσο κόστισε, αλλά σίγουρα αναδεικνύει στο ακέραιο το υπέροχο songwriting, με τα ευφυέστατα riffs, τα εύστοχα solos, τις υπέροχες μελωδικές γραμμές και τις πραγματικά πανέξυπνες δομές, οι οποίες κυριολεκτικά εναλλάσσονται πότε σε death και πότε σε black μοτίβα, σε συνδυασμό με μια στιχουργική επιμέλεια που χρειάζεται μελέτη, αποτελεί ότι καλύτερο έχω ακούσει στο υποείδος τους τελευταίες πάρα πολλούς μήνες, για να μην γράψω την τελευταία πενταετία και διαβαστώ υπερβολικός -αν και μπορεί να ισχύει-!
Συμπέρασμα, καμιά φορά τα διαμάντια βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας και δεν τα βλέπουμε. Χωρίς την επαγγελματική προώθηση ενός label, δίχως τυμπανοκρουσίες και λοιπές διαδικτυακές αηδίες, αυτοί εδώ οι τύποι και η μουσική τους, εφόσον τυχαία τους ανακάλυψα, κατάφεραν να με κερδίσουν. Μπράβο ρε μάγκες! Μπορεί να μου στερήσατε δυο ώρες ύπνου -που τον χρειαζόμουν όσο τίποτα-, αλλά μου δώσατε τόσα πολλά παραπάνω… Και πάλι μπράβο σας… Συνεχίστε όμως, γιατί τις χρειαζόμαστε τέτοιες μουσικές.
Υ.Γ.: Τελικά το κόκκινο δισκάκι αποδείχθηκε κόκκινη ΔΙΣΚΑΡΑ!
