Υπάρχουν άλμπουμ τα οποία κυριολεκτικά βιώνονται. Που η μουσική τους είναι τόσο βαθιά, τόσο εκφραστική και τόσο εσωτερική που ο ακροατής παύει να στέκεται απέναντι της και γίνεται κομμάτι της. Τέτοια μουσική υπάρχει και σε αυτό εδώ το ντεμπούτο.
Οι Föhn παίζουν funeral doom metal και μια γρήγορη ματιά στο line up τους, θα σε πείσει πως μόνο τυχαίοι δεν είναι στο χώρο: τα χιλιόμετρα του τραγουδιστή Νίκου Βλαχάκη σε Shattered Hope και Ocean of Grief φτάνουν και περισσεύουν.
Τα δύο από τα τέσσερα κομμάτια που υπάρχουν στο Condescending τα έχουμε ακούσει και ως μεμονωμένα releases με το A Day After να αποτελεί και το παρθενικό demo της μπάντας πίσω στο 2022. Εδώ όμως ο κύκλος κλείνει, το σύνολο κυριαρχεί και αυτό που περνούμε στα χέρια μας είναι ένα ολοκληρωμένο έργο με τις τέσσερεις συνθέσεις να αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του: Bereft, A Day After, The Weight of Nothing, Persona.
Το ανέφερα ήδη μα θα το γράψω ξανά: Η μουσική της μπάντας δημιουργεί με σταδιακή προοδευτικότητα μια διαδρομή που ο ακροατής καλείται να βαδίσει, ώστε να οδηγηθεί σε ένα στάδιο συναισθηματικής ταύτισης με αυτό που ακούει.
Η παραπάνω κατάσταση ίσως και να μην αποτελεί απαραίτητα αυτοσκοπό -αν και αυτό μόνο οι δημιουργοί μπορούν να μας το αποκαλύψουν-, αλλά απλώς άμεση συνέπεια της μεθυστικής φόρτισης που δημιουργεί κάθε νότα, κάθε τραγουδιού εδώ. Θα ακουστεί ίσως λίγο παράδοξο μα η μουσικότητα τούτου του αριστουργήματος παρόλο την μελαγχολική, σκοτεινή, πένθιμη, υπόσταση της, βγάζει προς τα έξω μια πρωτόγνωρη θαλπωρή, μια ζεστασιά, κάνοντας τον δέκτη να αποζητά την επιστροφή.
Αιθέρια απόκοσμη μα και ταυτόχρονα τόσο γήινη η μουσική αυτού του δίσκου…
Από επιρροές θα αναφέρω τους Aphonic Threnody, τους Ataraxie και τους Dream Unending. Κοινός παρονομαστής και των τριών αυτών σχημάτων είναι η λειτουργικότητα των μεγάλων σε διάρκεια συνθέσεων τους, που αναπτύσσονται σταδιακά δημιουργώντας ατμόσφαιρες και κρατώντας το ενδιαφέρον του ακροατή αναλλοίωτο, κάτι που συμβαίνει και στο συγκεκριμμένο ντεμπούτο.
Ειδική παράγραφο πρέπει να αφιερώσω ώστε να αναφερθώ στα avant garde στοιχεία που φτιάχνουν την Persona του δίσκου και όχι δεν είναι τυχαίο το λογοπαίγνιο μιας και στο συγκεκριμμένο κομμάτι έχουν την τιμητική τους. Το Red των King Crimson αποτελεί δίσκος starting point για τα παραπάνω στοιχεία αλλά ταυτόχρονα και σημείο αναφοράς για τις 70ς prog αναφορές που επίσης υπάρχουν εδω. Σαξόφωνα, minimal μελωδίες από clean κιθάρες, μικρές ή μεγαλύτερες ambient αναφορές: τα πάντα βρίσκονται σε μια ισορροπημένη συνύπαρξη.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Ο δίσκος είναι αριστούργημα και πραγματικά η διάθεση του χρόνου σας για τον ακούσετε, μελετήσετε, βιώσετε, είναι μια πράξη σοφίας.
