Αρχαία ελληνική λέξη η ευδαιμονία. Έννοια με την οποία ασχολήθηκαν εκτενώς σπουδαίοι φιλόσοφοι, όπως ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας. Έννοια δυνατή, με απέραντη εσωτερική ελευθερία. Έννοια η οποία χρησιμοποιούνταν κατά κόρον από τους αρχαίους για να καλύψουν τα κενά της «ευτυχίας». Έννοια την οποία επέλεξε ο Διονύσης Καυκής, γνωστός από την επί σειρά ετών καριέρα του με τους Extremity Obsession, για να ονομάσει το προσωπικό του project.
Μπορεί να ακούγεται αρχικά ως μια αρκετά αθώα ιδέα η επιλογή του συγκεκριμένου ονόματος, όταν μπεις όμως στον πειρασμό να αμφισβητήσεις κάποιες σταθερές και να εμβαθύνεις αναζητώντας την έννοια της ολοκλήρωσης, θα αντιληφθείς ότι στο ντεμπούτο άλμπουμ των Eudaimonia του με τίτλο Omnia, τίποτα δεν είναι τυχαίο, μα πάνω απ΄ όλα τίποτα δεν είναι ακίνδυνο, πόσο μάλλον αθώο.
Ο Καυκής έχει τη δική του πρόταση προκειμένου να επιτευχθεί η ευδαιμονία. Επειδή προφανώς γνωρίζει πως η ευδαίμων ζωή είναι αυτάρκης, αυτό αποτυπώνει και στη μουσική του. Μια μουσική η οποία δεν περιέχει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τον απολύτως εφικτό στόχο που προσωπικά έθεσε και κέρδισε ο δημιουργός, να μας προσφέρει έναν death metal δίσκο, με πολλά συμφωνικά, doom αλλά και μελωδικά blackened στοιχεία.
Έξυπνα κινούμενα ο Καυκής, παρουσιάζει ένα δίσκο ναι μεν πολυσχιδή, ο οποίος σκιαγραφείται δε από τη μουσική του αυτάρκεια. Με απλά λόγια, το Omnia είναι μεστό μέσα από την απλότητα του και πολύπλοκο μέσα από την αυτοτέλεια του.
Μεστό, γιατί από το εισαγωγικό Stellar Guidance μέχρι και το Hate (Inadequate) που κλείνει το δίσκο, η μουσική έχει συνοχή και νόημα. Το Omnia έχει απλότητα, η οποία δεν μειώνει ούτε την μουσικότητα του ούτε την μελωδικότητα του. Έχει prog αναφορές, χωρίς όμως αυτές να είναι το σημείο αναφοράς του. Ο δίσκος είναι ακραίος και δεν το κρύβει.
Η φωνητική απόδοση των τραγουδιών δείχνει προσωπικότητα, ενώ οι μουσικές συνθέσεις του Omnia φανερώνουν προσήλωση στο στόχο και σοβαρότητα. Δυνατό το εναρκτήριο Stellar Guidance το οποίο σε κερδίζει με τα ξεσπάσματα του. Στο Living In Circles κυρίαρχο ρόλο έχει η υποβόσκουσα μελωδία του. Το Wicked Rulers Game έχει μια πιο doom και αργόσυρτη διάθεση, ενώ στα ίδια vibes κινείται και το Remembrance που ακολουθεί. Η απαγγέλουσα διάθεση στα φωνητικά, δίνει extra πόντους και στις δύο αυτές συνθέσεις. Black προσανατολισμός στο Euphoria Of Loneliness με αρκετά συμφωνικά στοιχεία.
Mελωδικά ηχοχρώματα στο The Man, ανακατεμένα με prog και death και περάσματα, ενώ η κιθάρα σε σημεία jazz-ιζει. Άγριες διαθέσεις συναντούμε στο Unreachable Truth, θυμιζοντας πιο κλασσικές death εποχές, τόσο στην απόδοση των φωνητικών όσο και στα παιξίματα. Ωραία πράγματα δηλαδή.
Ο δίσκος κλείνει με μια εξαιρετική σύνθεση. Το Hate (Inadequate) έχει απ΄ όλα. Έχει ξεσηκωτική διάθεση, thrash death αισθητική, black φωνητικά, ωραίες κιθάρες και μικρή διάρκεια.
Τι εξασφαλίζει την Eudaimonia της ψυχής του ανθρώπου; Ένας δίσκος σαν το “Omnia” είναι η απάντηση. Τι άλλο να ζητήσεις….
Συγχαρητήρια και για το εξαιρετικής αισθητικής εξώφυλλο.
Επενδύστε άφοβα.
