Η πρώτη μου επαφή με το μουσικό σύμπαν των Θεσσαλονικιών End Of Dawn ήρθε μέσω των Moonscar, του προσωπικού δηλαδή συγκροτήματος της κιθαρίστριάς τους Absence, όταν κατά τη διάρκεια της συνέντευξη που είχαμε κάνει για το εξαιρετικό Withered Sacred Soils δεύτερου άλμπουμ τους, μας είχε προϊδεάσει για το single που θα κυκλοφορούσαν τις επόμενες ημέρες υπό τον τίτλο “Shadow”. Και πράγματι, ακούγοντάς το τότε είχα ενθουσιαστεί με την προοπτική της κυκλοφορίας ενός ολοκληρωμένου δίσκου με τα χαρακτηριστικά που παρουσίαζε. Και νά που ο χρόνος πέρασε και το Primordial Darkness πήρε σάρκα και οστά και μάλιστα κυκλοφορεί από τις 15 του Νοέμβρη μέσω της Wormholedeath.
Τί με είχε ενθουσιάσει τότε; Ο τρόπος κυρίως με τον οποίο μια παρέα νέων μπορεί να αποκωδικοποιήσει χωρίς -κι αυτό λόγω της ηλικίας της πλειοψηφίας των μελών τους- να έχει ζήσει στο peak του το λατρεμένο feeling που έδωσαν στη δική μας γενιά όλα εκείνα τα συγκροτήματα που κινήθηκαν στον χώρο του συμφωνικού gothic black metal στις αρχές των ’00’s!
Εδώ είμαστε λοιπόν, στην εποχή του Midian των C.O.F., του Puritanical Euphoric Misanthropia των Dimmu Borgir αλλά και των Crimson και The Cold White Light των Sentenced, στην εποχή του Skeleton Skeletron των Tiamat αλλά και του At Sixes and Sevens των Sirenia. Εάν τώρα επάνω από την μίξη όλων των παραπάνω επιρροών πασπαλίσετε και λίγη από μαγική αστερόσκονη άλμπουμς όπως του Moon In The Scorpio των Limbonic Art, τότε έχετε μια σαφή εικόνα της μουσικής βάσης των End Of Dawn, επάνω στην οποία αυτή εδώ η παρέα έχει το καταπληκτικό προνόμιο να μπορεί να χτίζει λαμπρές μουσικές συνθέσεις και μάλιστα με πρωτότυπες ενορχηστρώσεις, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο ένα οικοδόμημα τόσο μα τόσο δικό τους. Βασικό τους συστατικό οι ατμόσφαιρες, οι οποίες ενισχύονται κατακόρυφα από τα υπέροχα γυναικεία φωνητικά, τα οποία αποτελούν βασικό πυλώνα ολόκληρου του έργου τους, το οποίο παρουσιάζεται μέσα από μία παραγωγή που καταφέρνει να αναδείξει κάθε λεπτομέρεια και κάθε πτυχή που θέλει να τονίσει η μπάντα.
Όσο για τους το εξώφυλλο, θα συνεχίσω να το χαζεύω ως άλλο εφηβάκι κάπου εκεί στα μέσα των ’90’s, που πολλές φορές αγοράζαμε δίσκους βασισμένοι απλά και μόνο στο εξώφυλλο. Και τούτο εδώ είναι ένα από εκείνα τα εξώφυλλα.
Κοντολογίς, οι End Of Dawn κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν δίσκο προσεγμένο ακόμα και στην τελευταία του λεπτομέρεια, έναν δίσκο που έλειπε από την ελληνική δισκογραφία του σκληρού ήχου, ερχόμενοι να καλύψουν, βασισμένοι στην τέχνη και στο ταλέντο τους, ένα τεράστιο κενό στο υποείδος εγχωρίως. Σε ότι με αφορά, σαγηνευμένος, αναμένω τη συνέχεια!
